Vandaag zijn we naar Mission Hill geweest een school in Boston.
Het is een school met ongeveer 240 leerlingen met kinderen van allerlei culturen. Er zitten maximaal 20 kinderen in de klas. En als het mogelijk is twee volwassenen op de groep.
We hebben eerst een gesprek gehad met Dani en met de principal. Dit gesprek heeft me geraakt. Het was bijzonder om te horen hoe ze over de kinderen en hun visie over de omgang met kinderen praten. Respect voor elkaar is hierin hun grootste kracht.En ze gaan hier heel erg ver in. Er wordt uit liefde en begrip voor de situatie van het kind ook over hun grenzen heen gegaan. Maar ze kunnen dit omdat er een groot vangnet is. De leerkrachten en medewerkers krijgen trainingen om met de moeilijke situaties die ze mee maken om te gaan.Die situaties zijn in de loop der jaren heftiger geworden.Er worden kinderen opgenomen die nergens anders meer terecht kunnen. En ze hebben bij de meesten succeservaringen. Beetje bij beetje zien ze kleine doorbraken.Er zitten ook meerdere specialisten binnen de school.Zo hebben ze samen de verantwoordelijkheid voor de kinderen.
Zo vertelden ze ook over ‘The School to Prison Pipeline’.Dit gaat over gekleurde jongeren die bijv. uit een arm gezin komen, veel geweld en verlies kennen en uit gebroken gezinnen komen. De kinderen groeien in een steeds gewelddadigere wereld op. Ze hebben nog geen vaardigheden ontwikkeld om hier mee om te kunnen gaan. Deze jongens krijgen gedragsproblemen en komen in de gevangenis terecht.
Ze zijn tot de conclusie gekomen dat deze jongeren achter lopen in hun leesonderwijs. Op de Mission Hill proberen ze dit te ondervangen door ‘Reading groups’ te maken. Ze hebben er ook onderzoek naar gedaan of zijn er nog mee bezig om te kijken hoe het komt dat het leesonderwijs stagneert. Heeft het met bepaalde onderwerpen te maken die in de boeken naar voren komen waardoor deze jongeren stagneren. En dit vind ik nou zo mooi aan deze school en aan deze mensen die er werken. Vol liefde en begrip voor de kinderen. Wat hebben deze kinderen meegemaakt dat ze zo zijn?
Hier moet nog een stukje van mijn bevindingen komen , maar dat ben ik ergens kwijt geraakt. Komt eraan 🙂
wat zouden wij kunnen doen om samen ook meer echt rond ‘onze’ kinderen ‘georganiseerd’ te zijn?