Met het hoofd vol  

het vliegtuig in

ik kom langzaamaan tot mezelf

bij mijn innerlijke ‘stem’

die er voor zorgt

dat er tussen mijn oortjes

een interne dialoog start en

ruimte vrij komt voor

m’n zelf- & werkreflectie.

 

Van CES kennismaking tot CES feestje!

2012 weet het nog zo goed…

met zes SKBO collega’s binnen een onbekende groep reizigers onderweg naar New York, Providence en Boston. CES was onbekend voor ons, CES had iets spannends voor me; wat betekenden deze principes voor het onderwijs op de CES scholen? Wat zou ik gaan zien? Ervaren? Voelen op de CES scholen en de CES conferentie? En bovenal wat zou CES/ervaringen met mij kunnen doen in mijn werk?

Nu 2016, inmiddels vier jaren verder…

Bij het opnieuw doornemen van m’n verhalen, blogs van andere reizigers en CES theorie, als voorbereiding op de reis, blijkt hoe anders ik nu de reis tegemoet ga dan in 2012. De CES principes zijn inmiddels een belangrijk onderdeel van mijn dagelijkse denken en handelen. Het is de spiegel voor me van waaruit ik reflecteer op mijn werkzaamheden binnen het Integraal Kindcentrum waaraan ik leiding geef, de werkomgeving daarvan en binnen mijn portefeuilles onderwijs, kwaliteit binnen SKBO. CES is een ‘way of life’ of te wel ‘way of thinking, way of work’ geworden. Het is een manier van ‘zijn’, niet alleen in de leraar of pedagogisch medewerker maar juist ook in mij als leider. Perzonalization, Demonstration of mastery, Commitment to the entire school, A tone of decentie and trust,  Democracy and equity hielden me de afgelopen jaren het meest bezig.

Personalization

Leren en lesgeven is persoonlijk en dat is leiding geven ook. Tegemoet komen aan de behoeften van de ander en dus aan die van mijn collega’s waarin eigen leerdoelen een doel op zich zijn. Het daarbij bieden van Richting, Ruimte en Ruggensteun is van belang, wat het leren van alle teamleden mogelijk maakt binnen het IKC. Hoe ver reikt die richting, de ruimte en ruggensteun dan? Afstemming en ongelijke gelijkheid zijn daarbij voor mij het allerbelangrijkst. En daarin luister ik naar en vertrouw ik op mijn professionele intuïtie en intuïtieve leiderschap.

Demonstration of mastery

Laat zien wat je kent en kunt – het leest vast vreemd dat ik dit niet zo heel belangrijk vind voor mezelf als leider. Wel voor het kind en de teamleden. Van belang binnen de groep en het team elkaar en elkaars expertise te (onder)kennen. Als leider vind ik het vooral van belang juist niet mijn ‘mastery’ te demonstreren, maar vooral te laten zien hoe het proces van dat ‘kennen’ en ‘kunnen’ eruit ziet, wat daarvan de basisvoorwaarden zijn. Wat er als ‘richtinggever’, ‘ruimteverschaffer’ en ‘ruggensteuner’ van belang is de ander tot nog meer ‘kennen’ en ‘kunnen’ te bewegen. Wat je vanuit je waarden, visie en drives beweegt. En daarvoor heb je als leider van een organisatie of portefeuillehouder juist het nodige ‘ken’-nen en ‘kun’-nen nodig met uiteindelijk hèt allerbelangrijkste doel: het team en de kinderen meesterschap te laten tonen. Beiden te helpen aan de standaards te voldoen en meer dan dat.

Commitment to the entire school

Binnen een IKC is het een illusie te denken dat iedereen verbonden is met en verantwoordelijk is voor het hele IKC. De wereld van een baby die drie maanden oud is en de leerling in groep acht liggen daarvoor te ver uit elkaar. Commitment to the entire childcentre betekent dat er verbondenheid is binnen 0-6 en 7-12/4-12 als het over de kwaliteit van opvang en onderwijs gaat. Passend bij deze leeftijden is het realiseren van een gezamenlijke verantwoordelijkheid binnen de teams en oudergeledingen heel goed mogelijk. Commitment met ouders, (interne) partners en vrijwilligers vraagt steeds om nieuwe investeringen. Gedeeld leiderschap is daarin een ‘must’, loslaten en de ander de ruimte geven, ookal verlopen processen dan anders met soms mindere resultaten. Vind ik soms echt wel spannend. Samen blijven focussen op het sterker maken van eenieders betrokkenheid en gezamenlijke leiderschap daarin, waardoor commitment blijft groeien.

A tone of decency and trust

Leren en werken op basis van respect en vertrouwen is vanzelfsprekend een ‘must’. Zoals de leraar dat met kinderen doet, werk ik met mijn collega’s. Daarin geef ik veel professionele ruimte aan mijn collega’s en stel ik hoge verwachtingen en zij aan mij. Het blijft een stoeiproces; Hoeveel ruimte heeft mijn collega nodig? Wat past, wat niet? Welke richting, welk kader, wat zijn grenzen? Vertrouwen geven (de ander vertrouwen) lijkt daarin een antwoord op alles…. Te makkelijk antwoord voor mij. Voor mij is dat ‘m duidelijk niet altijd. Soms zit ‘t ‘m nog in zelfvertrouwen van de ander en in die van mij. Ik ben ervan overtuigd dat we elkaar daarin kunnen laten groeien, elkaar kunnen helpen, tot beweging aanzetten. Vanuit zelfvertrouwen, het vertrouwen geven en a tone of decency en trust steeds meer een gefundamenteerde basis kent. Vanuit die basis wil ik werken, het competent volledig vertrouwen geven aan elkaar, waarin iedereen zich prettig voelt.

Democracy and equity

Het IKC is een democratische gemeenschap en draagt er aan bij. We werken samen voor een gezamenlijk doel, we vieren verschillen en maken gebruik van elkaars krachten. We zijn gelijkwaardig en erkennen ongelijkheid. Is dit echt zo? Of zou ik dit graag willen dat het in de organisatie waarin ik werk zo is? Wat zou mijn gedrag, mijn bijdragen kunnen zijn om dit weer een level hoger te brengen? Het varen op mijn professionele intuïtie is voor mij van belang hierin. De CES spiegel geeft me al enkele jaren de reflectie die op haar beurt het onderwijs voor mij terugbrengt naar de ‘Why’. De Why van het leraarschap & leiderschap, de Why van het ‘school-zijn’, ‘IKC-zijn’ en de kern waarom we kinderen en onszelf zo graag zien ontwikkelen. Leren leren, leren leidinggeven, elke dag een beetje beter door elkaar uit te dagen, te prikkelen en altijd weer vragen te blijven stellen maken het verschil. Als je spreekt vertel je wat je al weet, als je vragen stelt hoor je iets nieuws en leer je.

Dàt verschil, daar is het mij om te doen. Het verschil maken voor kind en leraar. Samen (kinderen en teamleden) op te trekken in opvang en onderwijs, elkaar zien en zijn wie we zijn en daarin ruimte laten voor elkaar. Waarbij iedereen bijdraagt aan het geheel.

Het hele CES feestje de afgelopen vier jaren, hebben onbewust geleid tot het leiderschap van Ingrid, meer bewust authentiek leiderschap. Op basis van mijn ‘zijn’ tracht ik elke dag mijn werkomgeving (en mezelf) te laten groeien. Met daarin regelmatig groeipijnen bij mezelf en die leer ik steeds meer te accepteren.

Voor mij is CES de spiegel van de kwaliteit van ons onderwijs, de spiegel van de kwaliteit van mijn eigen leiderschap, mijn werk en vanzelfsprekend zal CES de spiegel van de kwaliteit van deze USA reis gaan zijn. En daar ben ik samen met mijn reisgenoten verantwoordelijk voor.

Uiteindelijk schrijf ik deze eerste CES reflectie af in mijn hotelkamer na een dag ‘regelen & voorbereiden’ in NYC. Een aparte ervaring om mezelf ervan bewust te worden dat mijn CES bril ook vandaag weer op stond. Hoe fraai te ervaren dat het vanochtend al startte tijdens het ontbijt. De passie, de focus en ‘het gaan voor de zaak’ dropen er bij het team vanaf. Fantastisch de CES principes hier in de dagelijkse praktijk van de Amerikanen te zien en te ervaren.

Waar mijn collega Resi en ik ook maar even op een kruispunt stonden te kijken, te zoeken… schoten er gelijk Amerikanen te hulp om ons te ondersteunen. Super sucCES ervaring zo’n eerste dag in NYC!

Het CES feestje is hier dus al in volle gang, terwijl mijn 20-tal collega’s nu in het vliegtuig zitten hier naar toe. Vooral goed kijken en luisteren, dat zal mijn koffer terug veel zwaarder maken dan heen.

Let’s CES-Party!

Zie uit naar komende week waarin ik zoveel als mogelijk kijk, luister en mee doe. En bovenal mijn oppertste best doe (met passie, focus en commitment to the SKBOOG people) in het zo ‘organisatie-zorgeloos’ maken van ons aller CES avontuur! Waardoor alle reizigers zich volledig kunnen onderdompelen in hun eigen CES groei-belevenis.

ZININ!