Na de hartelijke en geweldig voorbereide ontvangst kwam ik in een bovenbouwklas terecht. Ook daar was de ontvangst warm en hartelijk!
Daar was meteen al merkbaar, hoe sterk de uitslag van de verkiezingen nu een rol speelt in het leven van de kinderen en leerkrachten. Tijd hiervoor nemen past ook echt in de doelstellingen en leerdoelen van de school voor dit schooljaar. “Waar vind en zie ik/jij de identiteit van de school?”
De leerkracht had een geweldige werkvorm , waarbij de kinderen de dialoog aan konden gaan.
Het was een schriftelijke (silent) dialoog, waarbij 2 vragen centraal stonden:
Wat zijn je vragen? Waar denk je aan?
Echt alle kinderen doen actief mee.
Leervragen aan elkaar stellen…WoW!!!!
Hoe mooi is dit!
En….waar zie ik special needs kinderen? Ze zitten er gewoon!!!
Niks…uit de klas halen…kinderen halen hun hulp/begeleiding gewoon in de groep. In gesprek met de leerkracht hoor ik, dat in het verleden hier ongeveer hetzelfde gewerkt werd met hen zoals het bij ons nu is.
Echter…zoals de leerkracht ook zegt ” ALLE kinderen hebben speciale zorg nodig!! Daarom wordt de ondersteuning meer ingezet door meer handen in de klas te creëren En waar nodig krijgen ALLE kinderen de speciale aandacht, die ze nodig hebben.
Wij kijken misschien nog teveel vanuit het probleem…cluster…..
Wat we moeten doen: kijken vanuit een filosofie, dat het kind deel is van de community , het kind is een persoon en niet een persoon met een indicatie.
Hoe kunnen WIJ de zorg naar het kind toe brengen?
Puh, IK WEET HET EVEN NIET MEER!!!!!
Wow, het maakt wat los.
Het zit hem natuurlijk ook in de organisatie, maar daar draait het niet echt om….het zit hem in het fundament: hoe kijk je naar kinderen en hoe wil je omgaan met kinderen…….als MENS.
En dat is de essentie!!!! Maar ook de struggle!!!
Mijn hoofd zit er nu vol van!!!!!
SAAMgoesUSA 
Met het ZIEN is de eerste stap gezet hoor! Terug lezen wat je schrijft. Zien of er een voornemen voor jezelf ontstaat. Dan weet je ineens weer meer 😀
’s avonds hadden wij nog een mooi gesprek over ‘zorg’. Er zit hier zoveel in taal. De vraag is hier niet: Hoe kunnen WIJ de zorg naar het kind toe brengen? De vraag is wat vraagt kind en welke service kunnen wij dit kind bieden? Veel zit in de gesprekken met de leerlingen, de verantwoordelijkheid blijft echt bij de kinderen. Wat heb jij nodig om verder te komen, welke blokkade is er voor jou en hoe kunnen we je helpen een stapje verder te zetten. Dus voor jezelf: Wat vraag ik aan mijn omgeving en welke blokkade is er en wat heb ik nodig om een stapje verder te komen….?
Herkenbaar en interessant om te lezen Francien! Ik word nieuwsgierig wat jij hiermee als professional wil. En hoe je dat evt. vorm zou kunnen/willen geven op het Molenveld.