We starten de dag in een nat New York en dat vind ik prachtig. De straten glimmen, alles oogt grijs en dat maakt dat de gele taxi’s in contrast staan tot de rest van de stad. Na een lange wandeling richting de school, blijkt de regen wat minder mooi. Sokken soppen in mijn schoenen en we proberen op tempo de plassen te ontwijken.  Wanneer we de school instappen, worden we fantastisch ontvangen en krijgen even de tijd om onszelf te verdiepen in de achtergrond van de school. Een zin uit deze papieren blijft bij mij hangen:

Good signs of sounds: Frequent hum of activity and ideas being exchanged. Possible reason for concerns: Frequent periods of silence and/or teacher’s voice the loudest or most often heard.

Deze zin maakt me nieuwsgierig. Ik merk dat ik onbewust vandaag alle koppelingen hierop richt: de dialoog tussen kinderen en leerkrachten.

In iedere klas en in iedere les zie ik dit terug. De kinderen zijn aan het werk of in gesprek. Met elkaar en met leerkrachten. De kinderen werken veelal in groepen, maken duo’s of maken een eigen keuze. Er gebeuren veel dingen tegelijk, maar kinderen werken, bevragen elkaar en blijven betrokken bij de opdracht waar ze op dat moment mee bezig zijn. De leerkracht is in beweging. Sluit aan en neemt de tijd voor de kinderen. De kinderen reflecteren. Wat zien ze? Wat denken ze? Wat verbaast ze?

De vraag die we ons in het begin stelden, was wat moet ik doen om de kinderen zover te krijgen dat ze zich gaan verwonderen, zich gaan uitdagen en  zo reflecteren. Ik realiseer me dat het niet een vaardigheid is die we de kinderen moeten leren. Het zit in de nieuwsgierigheid en enthousiasme van kinderen. De leerkracht moet de vaardigheden ontwikkelen om de juiste vragen te stellen , de juiste feedback te geven en de juiste begeleiding en uitdagingen te bieden om dit bij de kinderen boven te krijgen.