COMMITMENT; dat is het woord dat de hele dag naar voren komt.

In de 4-5th grade starten ze met een nieuw project. De kinderen krijgen de tijd om op te schrijven waarom zij een goed groepslid zijn. Ik dacht ,dat duurt 10 minuutjes, maar na 45 minuten waren ze hier nog mee bezig…depth over coverage. De groepjes die gevormd moeten worden zijn voor 3 dagen projecttime waarbij de leerkracht de opdracht bepaald binnen het thema: community. De andere 2 dagen werken ze aan een eigen project. De skills die ze tijdens de 3 dagen leren kunnen ze bij het eigen project toepassen. Ik verbaasde me over de diepgang en de tijd die ze erin stoppen. De groepjes worden samen gevormd en iedereen moet zich er comfortabel bij voelen. Ik vroeg aan een kind of dat dat wel mogelijk was dat iedereen tevreden is. OFFCOURSE IT IS! zei ze overtuigend. Ook in mijn groep probeer ik regelmatig de kinderen zelfngroepjes te laten formeren waarbij uiteindelijk iedereen tevreden uitkomt, maar in de werkelijkheid zie je altijd wat teleurstellingen. Wat kan ik daaraan doen dat werkelijk iedereen tevreden is? Een meisje zei gisteren heel mooi: ‘This is how they expect that we behave’. Het zit hem dus in de grondhouding…maar hoe krijg je die er in?

Het opruimen gaat zo soepel, we spreken de leerkracht, hoe doet ze dit??? Oefenen, oefenen, oefenen, heeft 2 maanden geduurd. ‘O gelukkig, ook hier hebben dit soort dingen oefening en tijd nodig met af en toe de nodige frustraties tot gevolg’. Maar ook hier zie je die grondhouding weer terug. ‘Wij verwachten dit van jullie en dat doen we op deze manier. Dit doen wij omdat…’ Natuurlijk gaat dit proces met vallen en opstaan, óók hier in Amerika. Het lijkt allemaal vooral rustig en vredelievend, maar ook hier wordt met kinderen gewerkt waar je soms het nodige mee te stellen hebt.

We spreken met ouders die zich heel erg welkom voelen in de school. Er heerst een open sfeer, de deuren staan open en de leerkrachten zijn makkelijk te bereiken. Doordat in de groepen zoveel aandacht besteed wordt aan saamhorigheid dragen de kinderen dat over naar de thuissituatie en wordt dat gedrag overgenomen door ouders. Een prachtig gevolg! Dit paste mooi bij mijn leervraag over de commitment to the entire school. Een aantal dingen herken ik bij ons op school terug, open deuren, makkelijk bereikbaar, open communicatie, inloopmomenten, ouderworkshops. Het overdragen van van de sfeer van school naar thuis, daar zouden wij nog een koppeling kunnen maken denk ik. Op dit moment werken we bij ons op school aan onze gedragsverwachtingen, hier zouden we misschien een opdracht aan kunnen koppelen voor de kinderen en ouders thuis. Daar ga ik meteen eens mee aan de slag om te kijken of dit iets leuks kan opbrengen. Terwijl ik dit typ word ik heel enthousiast en loopt mijn hoofd vol ideeën. Leuk!!!

Ook spreken we met kinderen, zij geven aan waarom ze graag op school zijn: We hoeven niet 3 uur achter elkaar op een stoel te zitten, je mag gaan staan en de leerkrachten zeggen daar niets van – ik heb er altijd heel veel zin in, want iedereen is zo aardig – project time, daar mag ik anderen leren te werken met hout – de leerkrachten snappen je als je bijv. je oma moet helpen en je dan je huiswerk niet af hebt – de leerkrachten werken/spelen met je samen, ze zitten niet alleen aan een tafel – de leerkrachten kennen je – geen testen

Dít kom ik op alle scholen tegen, geen testen…Dit heb je als leerkracht niet nodig, je weet toch zo ook wat je een kind kan, waarom dan testen? Wat maken ze bij ons veel testen! Kan dit minder? Mag dit minder? Hoe kunnen we dan goed rapporteren naar ouders over de ontwikkeling? Wat denkt het voortgezet onderwijs ervan? Allemaal vragen waar ik soms wel en soms geen antwoord op denk te hebben…See-Think-Wonder…