Een korter bezoek vandaag, maar zeker niet minder de moeite waard. De warmte, de rust, die uitgestraald wordt. En de Ouderbetrokkenheid is geweldig.

Vandaag  wederom speciaal gekeken naar de special needs. Alle leerkrachten zijn special aid gecertificeerd. Hier zie ik, dat er zowel binnen als buiten de klas gewerkt wordt met de special needs kinderen. Er wordt gekeken naar waar op dat moment de behoefte ligt.

En…het team doet het samen!

Ik ben aanwezig geweest bij een begeleiding van 2 jongetjes , waarbij geweldig zichtbaar was dat de begeleiding gericht is op het totale kind. Een van de kinderen is een kind met dyslexie.  Hij heeft een flinke weerstand t.a.v. schrijven. Door middel van een  spel wordt het kind positief uitgedaagd en overwint hierbij deze weerstand.

Duidelijk  zichtbaar is de benadering van het “totale” kind. Het sociaal emotionele welbevinden is het uitgangspunt.

Is dat ook mijn en ons uitgangspunt? Of steken wij meteen in op het bieden van  specifieke clustergerelateerde hulp en lopen we dan ook het meest essentiële voorbij?

Wat maakt dat ik me steeds afvraag, hoe ik het passend onderwijs passender kan maken?

Waarom denk ik, dat het voor het kind niet altijd echt passend is, wat ik bied? Het reflectiegesprek werkte voor mij heel verhelderend en was een eye-opener voor mij.

Heb ik eigenlijk wel echt gevraagd aan het kind, wat het zelf wil of hoe het kind de begeleiding ervaart?

Ga ik niet teveel als vanzelfsprekend uit van wat wij als volwassenen denken te weten, wat het kind nodig heeft en wat het kind een prettige manier van werken vindt?

Ga ik niet te gemakkelijk uit van allerlei aannames?

Laat ik daar maar eens mee beginnen en laat ik me daar maar eens over verwonderen!

Stel maar eens vragen aan het kind!  Maak het kind eigenaar !!!