Vandaag hebben we mee mogen kijken op Castlebridge. Een school in het noorden van de stad. Pas 5 jaar ‘jong’ en opgestart om ook in deze wijk hun visie op onderwijs na te streven. Een school met zeer gedreven leerkrachten en ouders, die samen het onderwijs neerzetten waar zij voor staan.

Vandaag kijk ik in verschillende klassen mee met de lessen ‘reading’ en ‘projecttime’. Zoals ik ook op de andere scholen heb gezien, hangen de muren vol met afspraken, positieve spreuken, werk van kinderen en vragen die gesteld kunnen worden. Tijdens de lessen projecttime spreek ik met de leerkracht en een leerling. We spreken over de kracht van het ontdekken en experimenteren, maar ook over de de reflecties om verder te komen. De leerkracht geeft hierbij aan dat dit nog niet altijd vanzelfsprekend is voor de kinderen. Ze wijst me dan ook op een van de bladen aan de wand waar de reflectievragen als hulpmiddel beschreven staan.

In een andere groep starten ze ook met ‘projecttime’. De leerkrachten hebben hier een andere keuze gemaakt. De kinderen hebben de afgelopen weken vrij kunnen experimenteren met ideeën en materialen. De leerkrachten van de klas hebben nu een project bedacht om de kinderen uit te dagen. Alle kinderen zullen starten met hetzelfde project, maar zullen nu hun ervaringen van de afgelopen weken toepassen. Welke materialen gaan ze gebruiken? Hoe werk je samen en laat je iedereen in hun waarde? Hoe kom je samen tot een eindproduct? Hoe gebruik je elkaars kwaliteiten? De leerkrachten stellen de eisen voor deze les, wat moet er af zijn en welke vragen ga je samen beantwoorden. De les heeft veel structuur, de kinderen krijgen ook hier weer hulpmiddelen die ze tijdens het project gebruiken om meer de diepte in te gaan.

Deze en nog vele andere indrukken bespreken we in de bus richting Boston. We zien prachtige dingen die te maken hebben met de leerkracht houding. Ieder kind mag er zijn, de positieve benadering, het geduld, het helpen met vinden van antwoorden, enz. Maar wat betekent dit nu voor mij? Welke leerkracht wil ik zijn? Wat kan ik meenemen voor mezelf en waar wil ik het liefste maandag al mee aan de slag? Terwijl we hier op reflecteren, realiseer ik me dat ook dit niet ‘zomaar’ gebeurt. De passie is er, evenals het enthousiasme en de liefde voor mijn werk en de kinderen. Na wat ik allemaal ervaren heb wil ik veel! Hoe ga ik daar komen? Ik leg de lat altijd heel hoog, maar ik ga me voornemen hier de tijd voor te nemen. Veranderingen zijn er niet ineens, ze komen in stapjes.