Het laatste schoolbezoek is alweer achter de rug… Deze indrukwekkende en inspirerende week is ècht voorbij gevlogen! En met deze twee woorden heb ik de week echt, bij lange na niet, samengevat!

Waar de week is begonnen met het ervaren van de manier van werken in de scholen, kwam de focus halverwege op mezelf te liggen. Wie ben ik als intern begeleider? Wie was ik als leerkracht? Wie ben ik als mens? Hoe hebben de kinderen mij destijds als leerkracht ervaren? Ik heb het nooit aan de kinderen gevraagd, maar later heb ik van de ouders, van een aantal kinderen die ik in de groep heb gehad, diverse reacties mogen ontvangen. Het gevoel van veiligheid voor het kind om zichzelf te mogen zijn, voerde daarbij de boventoon. Wat vond, en vind, ik dat toch altijd fijn om terug te horen!

Veiligheid, in combinatie met wederzijds respect en oog hebben voor het kind in zijn geheel, dus met al zijn/haar kwaliteiten die de belemmeringen overschaduwen. Ik ben me ervan bewust dat ik het kind zie! En zeker ook de kwaliteiten van een kind! Maar ik wil me er nog meer van bewust worden, want hier in Amerika zien ze de kinderen ècht! En dan bedoel ik vooral, vanuit het kind zelf, dus in gesprek! Hetzelfde geldt voor mijn collega’s, ook hen wil ik meer horen en zien! In wat zij doen met de groep en hen daarin ondersteunen. Ondersteunen in de zin van extra handen, zoals ik de afgelopen week heb mogen ervaren. Hoe ik dit concreet vorm ga geven, dat heeft wat tijd en vooral bezinking nodig. Want waar je van het ene meer gaat doen, zal voor het andere minder tijd zijn. Of zal de tijd anders ingevuld moeten worden?! In ieder geval in gesprek gaan en de diepere lagen boven halen vanuit ieders intrinsieke motivatie!

Ik ga erover nadenken…