Het nieuwe schooljaar staat voor de deur. We zijn in de voorbereidingsweek. Er is al druk app verkeer met mijn duo collega. Op welke dagen gaan we samen naar school en welke dingen pakken we aan. Mijn duo collega wil alle stoelen en tafels buiten de klas laten staan en de kinderen de klas laten inrichten. We hebben dit jaar samen een groep 5/6 van 28 kinderen. Dit berichtje op de app zet mij aan het denken. Wil ik dat wel. Lukt dat wel. Ik zie een chaos voor me. Ik denk dat deze klus te groot is voor de kinderen. Hierover hebben we druk app verkeer. Tijdens de eerste voorbereidingsdag gaan we over deze vraag in discussie. Onze Lio stagiaire van dit jaar denkt ook mee. Ik vind de autonomie te groot voor de kinderen. Ik geloof niet in autonomie zonder voorwaarden. Ik word hierin gesterkt door een lezing van Paul Verhaeghe. (zie hiervoor eerste blog) Uiteindelijk komen we overeen dat we de tafeltjes en stoelen buiten de klas laten staan. De kinderen gaan bij binnenkomst eerst met hun maatje praten wat ze nodig hebben om fijn te kunnen werken. Kun je fijn werken in een groepje van vier of toch liever in een groepje van twee of drie. Vind je het fijn om aan het raam te zitten of juist niet. Met wie wil je graag in een tafelgroepje zitten. De kinderen schrijven hun voorkeuren op een memo. Alle memo’s verzamelen we op een groot vel papier. Samen met de kinderen bundelen we alle opmerkingen. Daarna gaan we in kleine groepjes de klas inrichten. Soms leidt dit tot discussie omdat twee groepjes een zelfde plek in gedachten hebben. Om half elf heeft iedereen een plekje waar hij/zij tevreden over is. En in de klas hebben we een vel met voorwaarden die nodig zijn om fijn te kunnen werken. Niet opgesteld door de leerkrachten maar door de leerlingen. De leerkrachten geven zelf ook aan wat zij fijn vinden. Want ook mijn collega en ik horen bij de groep. We zijn nu drie weken verder. De kinderen hebben nog steeds hetzelfde plekje. Ik ben blij dat ik niet klakkeloos ja heb gezegd tegen het stoelenproject. Blij dat we discussie hebben gevoerd. Blij dat we het hebben uitgevoerd. Het heeft mij gesterkt dat het kan wanneer we het samen doen. Op welke gebieden kan dit nog meer…let’s see in usa.
SAAMgoesUSA 
Beste Sjaak,
Wat een mooi inkijkje in je persoonlijke afwegingen. Het vak van leerkracht is voortdurend afwegingen maken. In dit geval de afweging tussen loslaten (ruimte geven om het zelf te doen) en vasthouden (binnen de kaders). Samen kwamen jullie er achter dat je kan loslaten en vasthouden tegelijk. Hoe kan jij zorgen dat deze professionele dialoog bij jullie op school gevoerd wordt? Zodat dat het een afweging van jullie als team is.
Hoi Sandra,
Ik neem deze mee naar onze eerstvolgende teamvergadering. Ik vind dat leerkrachten ook het recht hebben om de grenzen van zichzelf aan te geven. Er kan een verschil zijn tussen de ruimte die de ene persoon wil en kan geven en de ruimte van een ander. Marcel van Herpen zei ooit dat het belangrijk is dat je op hetzelfde level als de kinderen moet kunnen ademen en dat het voor beiden goed moet voelen. Wanneer dit niet zo is moeten we dit aangeven. Dit geldt voor kind en leerkracht maar ook op teamniveau. Hier mag verschil in zitten. En dat moeten we via een professionele dialoog met elkaar kunnen en durven bespreken.