Ik werk in een team waarbij we het samen doen. Waarbij ik niet het gevoel heb dat er iemand boven mij staat. Mensen hebben wel verschillende functies en verantwoordelijkheden maar dit uit zich niet in ongelijkheid. En zo moet het ook zijn volgens mij. Er is maar één doel. Vanuit onze ervaringsgerichte visie vanuit welbevinden en betrokkenheid onderwijs geven. In groep 7/8 werken ze momenteel aan het project tweede wereldoorlog. Op een woensdagmiddag liep ik binnen. Loes vertelde dat er in Veghel parachutisten gaan landen maar dat is ’s avonds. Ik zei: ‘Dan maak je van die dag toch een avonddienst, kinderen komen wat later naar school en werken wat langer door’. Oftewel je gaat met de hele klas naar die parachutisten op de vroege avond. Vraag even aan de directeur of dit kan. Ikzelf vind dat wanneer je een activiteit organiseert die de kinderen over tien jaar nog weten dat je verdomd goede argumenten moet hebben om het niet te doen. Een paar dagen later hoorde ik dat groep 7/8 naar de parachutisten gaan in Veghel. Gaaf. Maar ook gaaf dat iedereen vanuit dezelfde visie meedenkt. Ongeacht welke functie je hebt. Zo kunnen we met recht spreken van een TEAM. Ik ben erg benieuwd hoe ze hier in the USA in staan.