Na afloop van de didactische ouderavond van onze groep (groep 8) komt een moeder even kletsen. Ze vraagt of haar zoon al verteld heeft dat zijn vader aanstaande dinsdag een zware, risicovolle operatie krijgt. “Nee”, is mijn antwoord, maar dat verklaart misschien ook meteen waarom hij al dagen om mij heen hangt en een kort lontje heeft…
De volgende dag vraag ik ernaar en met tranen in zijn ogen vertelt hij wat ze bij papa gaan doen. Ze gaan tussen zijn nekwervels ruimte frezen zodat hij hopelijk minder pijn zal hebben. “Als het misgaat, zit papa de rest van zijn leven in een rolstoel juf, daar kan en wil ik niet aan denken!” Ik vraag hem hoe ik hem kan steunen en of er iets is wat hem misschien hierbij kan helpen. Hij zegt dat ie er niet graag over praat, maar als ie iets wil vertellen weet dat hij altijd bij mij terecht kan en dat vindt ie fijn. Ook vertelt hij dat hij thuis vaak een kaarsje aansteekt voor papa. Toen ik hem vroeg of hij het fijn vindt om op school ook een kaarsje aan te kunnen steken, kreeg ik de warmste glimlach ooit.
Meteen daarna zag ik zijn onzekerheid: “Wat vindt de rest van de klas daarvan, juf?'” Ik heb voorgesteld om samen aan de rest van de klas te vertellen wat er op dit moment zo belangrijk en spannend is in zijn leven en daar stemde hij zelfverzekerd mee in. Morgenochtend ga ik met mijn klas tijdens de morning meeting (ingevoerd nadat mijn duo-partner op CES-reis is geweest) praten hierover.
Ik ben niet gelovig, tenminste niet op de manier zoals mijn oma was. Zij had een vaste plek in de kerk en stak op alle belangrijke momenten in mijn leven een kaarsje voor me aan, “desnoods een kaars die een week brandt”, zei ze wel eens. Het heeft mij door veel spannende en beladen momenten heen geholpen en uiteraard heb ik al mijn diploma’s van strikken in groep 2 tot en met mijn HBO-diploma hieraan te danken. Soms grapte ik dat ze beter aandeelhouder bij de Bolsius kon worden! Toch heeft het ervoor gezorgd dat ik leerde dat kleine dingen het verschil kunnen maken. Ik ben me meer dan ooit bewust dat niet zo’n kaarsje van 1,50 euro, maar IK het verschil kan maken voor de kinderen in mijn groep.
Dinsdag brandt er een kaarsje voor een vader, maar misschien ook nog voor veel meer belangrijke dingen in het leven….
SAAMgoesUSA 
Beste Mascha,
Vakmanschap zit inderdaad in het hebben van oog en oor voor alle kinderen en in organiseren van de kleine dingen. Mooi om te lezen hoe de reis van Eva heeft geleid tot kleine veranderingen (zoals invoeren van een morning meeting) in jullie klas. Welke kleine verandering zou jij willen doorvoeren (maar heb je nog niet gedaan)? en hoe denk jij te zorgen voor verbinding tussen wat jij meemaakt in Amerika en wat er gebeurt op jullie school?
Ik wil graag nog meer werkvormen toepassen om het pedagogisch klimaat binnen mijn groep (en onze school) te verbeteren. De morning meeting is daar een mooi voorbeeld van. We houden hiermee rekening met elkaar en wat er op dit moment belangrijk is in hun levens. Ik wil dit graag meer als een rode draad door het schooljaar heen, zodat het ook voor kinderen en collega’s (en ouders) een gewoonte wordt om zo met elkaar om te gaan.
Ontroerend dit! iedere dag het verschil willen maken voor een kind en daarmee voor de kinderen in een groep is de mooiste basis die je kunt maken! Ga genieten van vele voorbeelden die je hiervan gaat zien! En van professioneel jatten-knippen-plakken kunnen we zo rijk worden!!