Even een korte terugblik: vrijdag 7 juli studiedag op IKC Regenboog. Net voor de zomervakantie een studiedag tot 17.30 uur! Wie krijgt dat verzonnen?

Die middag hebben we met heel ons IKC een eerste start gemaakt met Pedagogisch Tact onder leiding van Marcel van Herpen. Na deze bijeenkomst had ik zelf een flinke boost gekregen om er mee aan de slag te gaan. Marcel gaf diezelfde middag nog een tip mee; laat de kinderen zelf hun plaats bepalen bij de start van het nieuwe onderwijsjaar.

In de vakantie heb ik het boek “Ik, de leraar” in een teug uitgelezen. Wat een herkenbare situaties, lees je daarin terug. Maar nu naar mezelf… Durf ik het aan, de kinderen zelf een plaats te laten bepalen? In overleg met mijn duo besloten, dit maar gewoon te gaan doen. Het te laten gebeuren…

Maandag 28 augustus, de eerste schooldag. De kinderen komen enigszins verbaasd binnen. De stoelen staan in een kring, hun laatje met spulletjes daar bovenop, de tafels aan de kant. Één regel vooraf gesteld: We sluiten niemand buiten!

Binnen een korte tijd heeft iedereen een plaatsje gevonden. Geen standaard klaslokaal, een groepje van 4, rijtjes van 2 en 3 tafels en wat losse tafeltjes. Iedereen is tevreden, niemand voelt zich buitengesloten, we gaan aan de slag. Maar op donderdag merk ik wat onenigheid bij een aantal leerlingen. De tafels worden van elkaar weggeschoven, niet langer meer een groepje van 4, maar een tweetal en twee losse tafels. Bij navraag blijkt niet iedereen tevreden. Een kind voelt zich buitengesloten… Wat nu? Hoe gaan we dit oplossen? De 4 leerlingen komen er samen niet uit. We betrekken de hele klas er bij. Zij kennen elkaar immers het beste, ik werk pas 1 dag met ze samen. Wat een mooie reacties komen er, diverse ideeën/ oplossingen worden bedacht. De beste oplossing wordt gekozen, er wordt geschoven met tafels. Iedereen tevreden en niemand voelt zich buitengesloten.

Wat mooi om te zien dat als je kinderen meer eigenaarschap geeft, ze meer betrokken zijn, nadenken over hun eigen inbreng. Waarom heb ik dit niet eerder zo gedaan? Die ene tip van Marcel gaf me nèt dat duwtje dat ik nodig had.

Ik hoop in Amerika nog veel meer van dat soort tips te krijgen en te gaan zien en beleven. Hoe pakken zij dat aan? Hoeveel ruimte durf ik de kinderen zelf te geven? Hoe kan ik ze daar het beste in begeleiden? Op welke manier maak ik de kinderen meer eigenaar? En zo komen er steeds meer vragen bij… Hopelijk vind ik daar de antwoorden.