De CES-principes roepen allerlei verdiepingsvragen bij me op. Het klinkt te gek, maar hoe volstaat dit in het echt? De ‘Ten Common Principles’ zijn met recht krachtig te noemen. Het zijn prachtige manieren om onderwijs goed vorm te geven. De manier hoe men respectvol omgaat met de leerlingen om hen middels eigen talenten, volgens persoonlijk leerplan en toch ook samen een niveau verder te laten ontwikkelen, maakt me enthousiast. Het klinkt geweldig! Het bijdragen aan de groei en ontwikkeling van een leerling vind ik waardevol en daar haal ik veel voldoening uit. Het is super als je binnen een groep ieder kind kunt laten bloeien tot mooi individu. De trotsheid van een kind bevestigt dat je als leerkracht goed bezig bent.

Persoonlijk ben ik veel innoverend bezig, op school en ook thuis. Ik vind het leuk om te vernieuwen omdat het weleens beter of gewoon leuker zou kunnen zijn. Het is een natuurlijk en spontaan proces. Bij het bezoeken van de scholen in Amerika ga ik me vooral richten op principe 5: Student as worker, teacher as coach. Ik wil graag zien en horen hoe men in gesprek gaat met de leerlingen. Ik vraag me af of coachingsgesprekken gepland worden of spontaan tot stand komen. Wie toont hierin het initiatief? Wordt een leerdoel of proces zichtbaar gemaakt? Spelen ouders hierin ook een actieve rol? Is er een doorgaande lijn?
Het 2^e principe: Less is more, depth over coverage, speelt hierin tevens een rol. Het concentreren op een leerdoel om verder te kunnen komen, is verstandig. In de praktijk probeer ik me daar aan te houden wanneer ik prioriteiten moet stellen. Wat is het belangrijkste en wat krijgt de voorkeur? Op deze manier pak ik niet te veel tegelijk aan en werk ik effectiever. Is dat niet een valkuil voor zovelen?