Als de dag van gisteren kan ik me nog herinneren waar ik was en wat ik deed op 11 september 2001. Een leerling kwam vlak na schooltijd terug naar binnen gerend. ‘Juf, juf! Zet de tv aan! Er is een heel groot ongeluk met een vliegtuig gebeurd in New York!’ Nog net voordat onze teamvergadering begon, zaten wij aan de buis gekluisterd om ook al snel tot de vreselijke conclusie te komen dat dit geen ongeluk was… Uren, dagen en weken heb ik het nieuws gevolgd, want dit deed mij enorm veel verdriet en maakte me onrustig. Zelden heb ik met zoveel oprechte teleurstelling in de medemens en met groot verdriet iets gevolgd wat aan de andere kant van de wereld plaats vond. Zoveel kinderen, geliefden, vrienden, buren, collega’s die nooit meer thuis komen. Zoveel mensen die nooit meer kunnen doen waar ze gelukkig van worden… Het heeft me nooit losgelaten. 

Gisteren zijn we naar het National 11 september memorial en museum geweest. Na een eindje gezellig kletsend door de drukke straten van downtown Manhattan gelopen te hebben, voelde we alle 4 dat we dichtbij de plek des onheils in de buurt waren. Met een brok in mijn keel, een knoop in m’n buik liep ik achter mijn reismaatjes aan naar het enorme waterbassin dat direct de omvang van deze hel weergeeft. De tranen rolden achter mijn zonnebril over mijn wangen en ik legde mijn hand op de rand waarin alle namen van de slachtoffers staan. In enkele minuten flitsen beelden achter mijn tranen voorbij: zoveel mensen die nog zoveel tegoed hadden, allemaal iemands kind dat nooit meer thuis komt, voor hen allemaal nooit meer een morgen. Ik til mijn hand op en zie dat ik deze heb laten rusten op de naam ‘John’. John, zo heette ook mijn vriendje, mijn maatje van vroeger waaraan ik op zijn sterfbed heb moeten beloven dat ik de PABO af moest maken. ‘Beloof me dat jij de PABO af gaat maken Mascha. Vertel iedere dag tegen je kinderen dat ze moeten doen waarvan ze gelukkig worden, want misschien is er geen morgen’. Het liedje ‘Nooit meer een morgen’ van Marco Borsato hoort bij John z’n afscheid en ik laat het vaak ook horen aan de kinderen als ik training geef aan groepen. Ik vertel ze daarbij dat ze NU moeten beginnen aan hun plannen en dat moeten gaan doen waar ze gelukkig van worden. 

Daar aan die enorme waterval van namen lag mijn hand op ‘John’. Geen toeval, er werd me weer keihard duidelijk hoe kwetsbaar we zijn. Met mijn vriendje in mijn hart en de herinnering aan deze indrukwekkende dag is het ook aan mij om een bijdrage te leveren aan een mooie,  betere en liefdevolle wereld met respect voor alle mensen om ons heen. 

Geniet!! Ik begin vandaag!