Vandaag een hele dag door mogen brengen op Castle Bridge. ’s Morgens met de metro een groot stuk van New York doorkruist. Maar ja, daar merk je niks van, zo onder de grond. En dan, na een minuut of veertig, sta je ineens voor de deur van de school. Wat bijzonder om dit te mogen meemaken!
Zonder al te veel verwachtingen vooraf heb ik het allemaal op mij af laten komen. De start met een half uur samenzang met de hele school. Daarna de mooie woorden van Jose en vervolgens verwachtingsvol de klassen in, met de vragen rondom eigenaarschap in mijn achterhoofd. Welk eigenaarschap zie ik? Bij de kinderen? Bij de leerkrachten?
Het viel mij op, dat er enorm werd ingezet op het welbevinden van de leerlingen. Gezien de sociale status van een groot deel van deze leerlingen – met 10% ouders ‘in prison’ – zeer begrijpelijk. De werkvorm project time geeft kinderen volop de gelegenheid om zelf keuzes te maken die hun welbevinden bevorderen. Maar zit er wel voldoende diepgang in dat wat de kinderen doen gedurende deze activiteit? Op het eerste gezicht zou je zeggen van niet. Kinderen zijn niet echt doelgericht bezig en kunnen niet goed aangeven, wat ze exact aan het doen zijn. Als je iets verder kijkt, zie je, dat de leerkracht wel degelijk die verdieping aanbrengt in de vragen hij stelt aan de leerlingen. Prachtig om te zien hoe Jose door de vragen die hij stelt, kinderen helpt om een diepere laag aan te boren in hun denken en bewustere keuzes te laten maken bij het voltooien van hun project. Van de interventies die Jose doet, is het overgrote deel raak. Wat een fantastische leerkracht! Met zijn vragen zorgt hij ervoor, dat zijn leerlingen een diepere laag van bewustwording aanboren over waarmee ze bezig zijn. En, heel knap, hij stelt vooral vragen in plaats van dat hij antwoorden geeft. Hij stelt de vragen en de kinderen worden uitgedaagd om na te denken over de antwoorden. Uitgangspunt daarbij is het proces en niet zozeer het product. Daarvan kan ik nog veel leren, aangezien het productgericht denken bij mij nog steeds diep geworteld is. Hier zie ik een leerkracht, die met zijn vragen, op een heel natuurlijke manier eigenaarschap bij de leerlingen neerlegt.
Eigenaarschap zie ik daarna ook terug in de team meeting, die wij als publiek bij mogen wonen. De leerkrachten zijn elk verantwoordelijk voor een onderdeel van het project en laten elkaar horen, hoe zij na hebben gedacht over het vervolg van het project. Duidelijk is, dat zij veel tijd hebben gestoken in het voorbereiden van hun onderdeel. Duidelijk is ook, dat deze leerkrachten intrinsiek gemotiveerd zijn om juist op deze school te werken. Die motivatie zorgt er volgens mij voor, dat leerkrachten het eigenaarschap als vanzelfsprekend oppakken. Is het zo, dat het willen werken op deze school, met deze populatie, als vanzelfsprekend zorgt voor eigenaarschap? Het lijkt erop, dat dit zo is. Maar is er meer nodig, dan motivatie alleen? En kun je dit stimuleren? En door vertalen naar de leerling? Vragen waarop ik de komende schoolbezoeken een antwoord hoop te krijgen. Ik heb mooie aanzetten gezien. Ik hoop op meer van dergelijke ervaringen om een echte structuur in te kunnen gaan herkennen. Morgen naar The Neighborhood School. Ik ben benieuwd en heb er weer zin in.