Maandagochtend… Na een aantal dagen de toerist uit te hebben gehangen, sla ik vandaag een nieuw hoofdstuk open.

We gaan op pad naar onze eerste CES school: Castle Bridge.

Na een rit in de metro stappen we ineens in een ander stukje New York. Een wijk met een gemengde populatie, waarvan de grootste groep Latijns Amerikaans. Een school waar tweetalig onderwijs wordt geboden: Engels en Spaans. Hiervoor is bewust gekozen om de verbondenheid tussen alle kinderen en ouders te vergroten. Prachtig!

Bij binnenkomst in de school worden we in een centrale hal ontvangen door één van de leerkrachten: Jose. Hij zorgde direct voor een warm ontvangst.

In de centrale hal werd alles klaargezet voor de community sing. Alle kinderen, leerkrachten en een aantal ouders van de school waren hierbij aanwezig. De muzieklerares en de directrice maakten de muziek en iedereen zong mee. Er werd zowel in het Engels als Spaans gezongen en natuurlijk zong ik lekker mee.

Een jongen komt gehaast binnen en sluit zo snel mogelijk aan bij zijn groep. Te laat….De muziekdocente kijkt op en ik hoor haar zeggen: I appreciate that you match my outfit. Sit down please. Ongestoord gaat iedereen door.

In mijn lijf ontstaat, al zingende, een volledig gevoel van verbondenheid. Hier sta ik dan, als gast vanuit de andere kant van de wereld, met een gelukzalig gevoel te genieten van deze saamhorigheid. Ik voel me een volledig lid van de community en voel het door heel mijn lijf.

Dan sta ik stil bij de afkomst van deze kinderen. Bij de aankomst op school werd ons vertelt wat de achtergrond van deze kinderen is. Een deel van hen heeft al heel wat meegemaakt in hun korte leventje of leeft regelmatig in onzekerheid, buiten de schoolmuren is het druk op straat, sirenes loeien regelmatig. Hoe fijn moet het voor hen dan wel niet zijn om hier op zo’n veilige, rustgevende plek samen te zijn, samen met anderen. Daar waar je afkomst of thuissituatie helemaal niets uitmaakt, want we zijn samen, samen one community, iedereen mag er zijn!

Ik geniet en denk aan mezelf als leerkracht. Ik houd van zingen en wat ben ik blij om ook hier weer te ervaren hoe verbindend samen zingen kan werken. Ik besef mezelf des te meer hoe belangrijk ik het in mijn dagelijks werk vind dat het kind zich gezien en veilig voelt, ook die jongen die vandaag even te laat komt. Dat kleine knikje, een momentje oogcontact, een hand op je schouder, een dolletje op zijn tijd. Die warmte, verbondenheid, openheid en de gelijkwaardigheid tussen eenieder vormen samen toch echt het belangrijkste onderdeel van mijn identiteit als leerkracht.

Gedurende de dag blijf ik erg onder de indruk van het gezamenlijke gevoel dat ik op deze school ervaar, de open en nieuwsgierige houding, van leerkrachten en kinderen, naar de ander en naar hetgeen zij leren. Ik ervaar dat op deze school de manier van werken eigenlijk niet heel veel verschilt van de manier waarop ik met kinderen werk. Met een voldaan gevoel weer richting het hotel. Misschien heb ik niet direct gevonden wat ik hoopte te vinden aan informatie of werkvormen. Toch heeft deze dag me weer iets met heel mijn lijf laten voelen: De kracht van verbondenheid!