Het bezoek aan de 2e school de Neighborhood school, voegde weer iets toe aan het beeld van een CES school dat ik de eerste dag had opgedaan. Ook hier zag ik weer bevlogen leerkrachten, veel handen in de klas, aandacht voor creatieve ontwikkeling, projecttime, diversiteit, betrokken ouders, gemotiveerde kinderen, een oud school gebouw met volle (rommelige) klassen, een bevlogen Principle, etc.
Ten opzichte van de Castle Bridge school nam ik hier een iets duidelijkere structuur waar. En dat past wat beter bij mij.
Ik heb tijdens een gesprek met de Principle meer duidelijkheid gekregen over de financieringsstromen en keuzes die gemaakt worden en kunnen gemaakt worden op het gebied van de inzet van personeel. Kunnen we daar in Nederland ook meer ruimte voor vinden? De begroting moet nog vastgesteld worden en het gesprek erover kunnen we met elkaar aangaan.
Ik heb gezien dat kinderen met grote maatschappelijke thema’s bezig zijn en antwoorden proberen te vinden op (volwassen) vraagstukken. De creatieve wijze waarop zij de antwoorden vinden en verwerken in ‘projecttime’ zorgt er denk ik voor dat het volwassen problemen blijven en het kind nog als kind de wereld kan beleven.
‘Jaloers’ ben ik op de rust die leerkrachten uitstralen en de rust die ik in de school ervaar. Ik mis op sommige momenten de sprankeling en de humor.
Ik vind het interessant gezien te hebben hoe met kinderen terug en vooruitgekeken wordt op hun dagelijkse ontwikkeling. Bruikbaar voor de fase waarin we met ons eigen team verkeren en een hulpmiddel voor het afstudeertraject van onze LIO, feedback gesprekken met kinderen.
Tijdens ons 2e bezoek aan de Neighborhood school heb ik fijne gesprekken gehad met enkele van onze Amerikaanse collega’s (ik verbaas me over mijn spreekvaardigheid in de Engelse taal). Gedreven en gemotiveerde mensen die bewust ervoor gekozen hebben op deze school volgens de principes van de Essential schools te werken. Men is bereid hard te werken voor alle kinderen, kan daarbij rust uitstralen, maar men heeft ook hier  op sommige momenten te dealen met onrust in zichzelf. Men geeft de kinderen het vertrouwen dat ze zelf kunnen leren. De volwassene stelt de verdiepende en op weg helpende vragen. Ook hier weer een verbinding met onze eigen schoolontwikkeling. Welke ruimte heeft het kind in het bepalen van zijn eigen ontwikkelingstraject? In welke mate kan/ mag het kind eigenaar zijn van zijn/haar eigen ontwikkeling. ‘Projecttime’ zou hier een bijdrage aan kunnen leveren. Dus weg met al die afzonderlijke methodes en aan de slag met vak geïntegreerd onderwijs? We gaan met de werkgroep in gesprek.
De dagen in New York afgesloten met een evaluatief gesprek met enkele medewerkers van de Castle Bridge school en de Neighborhood school. Op naar de Mission Hill school in Boston.