Vol bewondering en plaatsvervangende trots heb ik vanochtend een rekenles op Mission Hill bijgewoond. The teacher zat met 5 jongens van een jaar of 9/10 redactiesommen op te lossen. Er ging geen minuut voorbij of er was iets waardoor de aandacht afgeleid werd en de juf bleef daar zo ongelooflijk relaxt en positief onder dat me dat enorm heeft geraakt. Ze had de regie volledig in handen omdat ze de meest prachtige vragen exact op het juiste moment stelde. Een mini-pauze met de opmerking: I’m checking: how are you? Can I help you? En what do you need? zette de mannen aan het denken en daarmee gingen ze weer aan de slag. De redactiesom werd volledig ontrafeld en met de vraag: what are you going to do? gaven kinderen aan dat ze kozen voor optellen of vermenigvuldigen. Één van de jongens lag op het kleed, plat op z’n buik zichtbaar  te worstelen met de som. Opeens vloog ie overeind en riep hij dat ie het antwoord had gevonden. Vol trots stormde hij naar de juf. Zij bekeek z’n antwoord en zei: jouw hoofd heeft hard gewerkt! Jij hebt veel gerekend! Dit is NOG niet het antwoord op deze vraag. Zie je welk antwoord jij hebt gevonden? Hij zag het meteen: hij had vermenigvuldigd ipv opgeteld. Het antwoord op de redactiesom kon hij direct uit z’n hoofd geven. En trots als hij was…. heerlijk!!

Dit inspireert mij om tijdens onze morning meeting én gedurende de rest van de dag nog meer mèt de kinderen te praten. Ik ga nog meer positiviteit en vertrouwen aan mijn gesprekken met kinderen toevoegen door gerichte en geïnteresseerde vragen te stellen. Antwoorden zijn nooit fout; ze zijn NOG niet goed en kunnen leiden tot iets nieuws. Ik heb gezien dat dit de betrokkenheid enorm vergroot en hierdoor kinderen eigenaar zijn van hun eigen leerproces. Ook wil ik vaker op deze manier met mijn collega’s, ouders onze stagiaires in gesprek. So, my brains work hard, altough the answers are not right yet….