Vandaag heb ik zelf mogen ervaren hoe het is om met een onderwerp en 2 vragen aan de slag te gaan, “Projecttime”.
In 1e instantie zag ik nog niet meteen overeenkomsten en leek het onderwerp in mijn hoofd nog niet te matchen met de 2 vragen die we daarnaast kregen.
Op dat moment had ik even tijd nodig om het voor mezelf duidelijk te krijgen.
Maar tijd? Zoveel tijd hadden we niet. Krap een uurtje.
Langzaamaan ontstond er een idee en werd ik steeds enthousiaster.
Ik ging materialen bij elkaar zoeken, maakte een schets en begon.
En ineens was het tijd om te stoppen…
NEE!! Dat kan helemaal niet… Ik ben nog helemaal niet klaar!
De harde werkelijkheid. Om me heen werden er al spulletjes weggehaald en opgeruimd.
Ik moest ècht stoppen met de opdracht om samen te gaan reflecteren.

Hoe had ik de opdracht ervaren? Wat voelde ik?
Waarom koos ik voor dit project? Wat ging er goed en wat was een uitdaging?
Hoe dacht ik en kwam ik tot een oplossing? En zo ging het nog even door…
Goede doordachte vragen die me aan het denken zette.
Vragen gericht op het proces en niet op het product.

Wat mooi om zelf te ervaren waar je tegenaan kunt lopen. Waar de kinderen ook mee (kunnen) ‘struggelen’. Maar dat het belangrijkste toch wel het reflecteren is, zodat je een volgende keer met meer tijd eraan verder kunt werken.
Geef ik de kinderen wel voldoende tijd om hun plannen en ideeën verder uit te werken? Stel ik wel de juiste reflectievragen, zodat zij zichzelf verder op weg kunnen helpen een volgende keer.
Kortom het heeft me echt aan het denken gezet en ik kan wel zeggen dat ik hier, zeker in overleg met de kinderen, verandering in ga brengen.