Hi everybody,

Op het moment dat ik deze blog schrijf, zit ik in de bus naar Boston. New York ligt alweer tientallen ‘miles’ achter me maar in mijn hoofd voelt het als zo dichtbij. Gisteren hebben we een kijkje genomen op de Neighborhoodscchool. Vandaag hebben we op diezelfde school een workshop gevolgd. Gisterenavond klapte mijn hoofd zowat uit elkaar. De prachtige dingen die ik heb gezien, indrukken van de stad en het continu in het Engels praten en luisteren zorgden voor een bonkend gevoel in mijn hoofd. Op dit moment heeft het bonkend gevoel plaats gemaakt voor een lichte opwindende emotie. Ik zal daar zo meer over vertellen. In mijn vorige blog refereerde ik vooral naar vertrouwen. Vertrouwen wat zo belangrijk is voor de toekomst. Vandaag is de rode draad in mijn blog zichtbaarheid.
Zoals ik al eerder zei heb ik gisteren een bezoek gebracht aan de Neighborhoodschool. Een school in een groot gebouw, waarin ook nog een andere school gevestigd was. We werden ontvangen door Corinthia. Zij vertelde wat meer over het dagprogramma waarna we welkom werden geheten door de directeur die wat meer vertelde over de visie van de school. Na deze ontvangst mochten we een bezoekje brengen aan de verschillende klassen. In een middenbouw klas werd een rekenles aangeboden. De leerlingen zaten in een kring om de juf, hadden een wisbordje en volgden dezelfde instructie. Betekenis van de tafel van drie had een grote rol in deze les. Vorig jaar heb ik de opleiding tot Rekencoördinator gevolgd. Het handelingsmodel heeft voor mij toen echt betekenis gekregen. In deze rekenles zag ik de fases van het handelingsmodel terug. Zo werd stil gestaan bij de laatste twee fases van dit model: het abstract voorstellen en het formele handelen. Beide fases kwamen uitgebreid aan bod. Na de instructie gingen de leerlingen met hetzelfde werkje aan de slag. Wat me opviel was dat ieder kind aandacht van de leerkracht kreeg, ongeacht het niveau of werkhouding. Ieder kind was zichtbaar. Na deze verwerking kwamen de leerlingen weer bij elkaar en mochten de gebruikte strategieën aan elkaar laten zien. De strategieën werden zichtbaar. De leerkracht stelde vragen als ‘Wie heeft een andere strategie gebruikt’ ‘Hoe pas je deze strategie toe?’ en ‘Waarom heb je voor deze strategie gekozen.’ Wat ik vooral mooi om te zien vond was dat de leerkracht andere kinderen uitnodigden om het niet eens te zijn met elkaar zonder dat daar veroordelend op gereageerd werd.
De klassen en gangen van de school hangen vol met grote vellen papier. Op deze papieren wordt van alles geschreven waardoor het proces zichtbaar wordt. Zo werden ook de dingen opgeschreven die de kinderen zien, wat ze denken en wat ze zich afvragen. Mooi! Daarnaast is het ook een handige manier om dingen een plekje te geven. Naar aanleiding van de aanslag in Las Vegas werd een mind-map gemaakt waarop kinderen hun gedachten en vragen konden schrijven. Gebeurtenissen worden niet weggestopt maar er wordt over gesproken met elkaar.
In een van de klassen hing een groot vel papier met daarop breuken gerelateerd aan tijd. Bij mij kwamen er direct vragen op. Vragen die snel beantwoord werden. Er waren een aantal kinderen te laat in de rekenles. In plaats van te oordelen werden er vragen gesteld: Weet je hoelang je te laat bent?, Welk deel van de les heb je gemist? Hoeveel tijd is dat dan?, Welk deel van de les blijft erover?, Wat betekent dit voor jou?, Wat ga je de volgende keer anders doen? Kinderen kregen zo het besef dat 15 minuten te laat eigenlijk best wel veel is. Zelf werd de conclusie getrokken om de volgende keer toch maar op tijd te komen. Naast het feit dat de kinderen op deze manier achter komen dat op tijd komen toch wel belangrijk is, worden ook rekenvaardigheden getraind. Hoe mooi is dat!
Op de scholen die ik heb bezocht worden verschillende talenten van kinderen ontwikkeld en zichtbaar gemaakt. Naast kernvakken is er veel ruimte voor creativiteit, muziek en dans. Vanmorgen deel mogen uitmaken van een mooie dagopening waarbij alle leerlingen samen met ouders en leerkrachten muziek maken en aan het zingen zijn. Prachtig! Wat ben ik toch een bevoorrecht mens om deel te mogen nemen aan deze reis. Thank God! (Al is dit niet helemaal een goede uitspraak. De scholen die we bezoeken zijn namelijk Public schools. Scholen die voor iedereen toegankelijk zijn. Echter moet er wel geloot worden door de vele aanmeldingen. Er wordt geen godsdienst gerelateerd onderwijs gegeven, dus ook geen Pasen of kerstviering. Je ziet rond deze tijd geen werkjes van Halloween in de gangen hangen. Mijn eerste reactie was: aah wat jammer. Maar het heeft me wel aan het denken gezet. Iedereen is natuurlijk gelijk op school en iedereen heeft een andere achtergrond. Ik snap het belang om hierin als school niet mee te gaan. Om geen onderscheid te maken worden deze feesten niet gevierd. Dit betekent overigens niet dat er geen ruimte is voor de verschillende achtergronden van de kinderen).
Ik wil heel graag nog heel veel andere dingen met jullie delen maar ik vind ook dat deze blog wel leesbaar moet blijven. Deze mooie dingen bewaar ik voor later!
Ow jaa, nog even dit. Zowel Corinthia van TNS als José van Castle Bridge herkenden mij van hun bezoek aan Nederland. Over zichtbaarheid gesproken……

Laterzzzzz

Tom