Vandaag in Boston, een stad die me doet denken aan Rotterdam. Maar volgens de receptionist van Rotterdamse afkomst is de stad wel vele malen groter en nog levendiger.
Na een korte en in vergelijking met New York rustige metroreis werden we heel hartelijk ontvangen in de Mission Hill school. Een school met 244 kinderen in de leeftijd van 3 tot 13 / 14 jaar, verdeeld over 14 groepen van 15 tot 20 kinderen. Hier géén 4 volwassenen in de groep, maar wel 2! Ook in deze school weer een groot aantal kinderen met special needs, hoofdzakelijk op het gebied van gedrag. Welke invloed dit heeft op de groepen en het professioneel gedrag van de leerkrachten, heb ik ook vandaag weer duidelijk gezien. Bewonderenswaardig om te zien hoe rustig de volwassene blijft, en in staat blijft vragen te stellen aan het kind. Iets wat ik van mijn collega’s op de Uilenbrink ook altijd al zo bewonder. Hier wordt het echter door het intensief vragen stellen nog zichtbaarder. De rust voelt de Amerikaanse collega zeker niet altijd van binnen. Ook zij/hij heeft een vol programma, maakt vele uren, m.a.w. ook hier wordt keihard gewerkt en soms ‘heel diep gezucht’.
Vandaag uitgebreid gesproken met Ayla, de bevlogen Principal van deze school. Heel toegankelijk en werkend vol overgave volgens de principes van de CES. Samen met haar collega’s, als lid van haar team, geeft zij inhoud aan het onderwijs. Zij komt dagelijks in de diverse groepen, neemt deel aan het onderwijsproces, praat en handelt met kinderen, spreekt met ouders, overlegt met haar collega’s, heeft aandacht voor de mens om haar heen, draagt mede zorg voor de professionele ontwikkeling van het team, durft perfectie los te laten, heeft veel overleg met haar collega directeuren, de city, het district, heeft zorg om de (lente) toetsresultaten, etc. Kortom niet anders dan ook wij in Nederland mee te dealen hebben. Zij verstaat wel de kunst keuzes te maken die passen bij haar overtuiging. Deze keuze uit te leggen en een andere, onderbouwde weg in te slaan. Ze staat voor haar principes en kan dit uitleggen. Daar kan ik nog wel wat van leren. Staan voor je eigen overtuiging en deze onderbouwd en gemotiveerd uitvoeren in praktijk.
Een van de graadmeters voor goed handelen is voor Ayla het kind. Stel aan de kinderen de vraag of zij denken dat je het goed doet. Praat daarnaast samen heel veel over je ontwikkeling. Heb vertrouwen in de professional en het kind. Een overtuiging die ik al had en waar ik op de diverse scholen weer in bevestigd ben. Als we daarbij samen in gesprek blijven over wat we met ons onderwijs willen en de stem van het kind ook een rol laten spelen, kunnen we op de Uilenbrink nog mooier onderwijs maken dan waar we nu al zo trots op zijn.
Deze avond een biertje gedronken in de pub bekend van de tv-serie ‘Cheers’. Leuk om daar te zijn en kort in gesprek te raken met enkele toeristen uit Los Angeles. Wat zij vooral vonden, is dat we maar niet zoveel aan ‘goede ideeën’ over het onderwijs uit Amerika mee moeten nemen naar Nederland. Daarmee doelden zij met name op de dwingende Amerikaanse testcultuur. Ik kon hen uit leggen dat (de ouders van) CES scholen een andere keuze durven te maken. En dát wil ik wél meenemen naar Nederland, in ieder geval als startpunt voor een goed gesprek.
Een mooie bagage dankzij een bezoek een school waar met grote bevlogenheid aandacht is voor vele kinderen. En daar gaan we in Nederland op de Uilenbrink ook ‘gewoon’ mee verder.