Hi!
Vandaag dag 4. We hebben een bezoek gebracht aan Mission Hill. Een school die tot nu het beste past bij mijn visie. De laatste jaren ben ik steeds vaker op zoek naar mijn eigen visie en identiteit. Wat vind ik belangrijk? Waar sta ik voor? Hoe zit ik als persoon elkaar? Wat is mijn visie op onderwijs? Hoe kijk ik naar de toekomst? Wie ben ik nu eigenlijk? Vragen die de afgelopen jaren steeds vaker in me naar boven komen. Het lijkt wel alsof ik de afgelopen dagen steeds meer antwoorden op deze vragen krijg.
Vandaag heb ik een paar mooie dingen gezien. Ik val in herhaling als ik zeg dat ik weer betrokken leerkrachten heb gezien die werken met passie. Passie voor het vak, voor de leerlingen, voor elkaar en voor de wereld. Leerkrachten die onderwijs geven vanuit eigen ervaringen. Zo was er een leerkracht uit Puerto Rico die vertelde over haar migratieachtergrond. Dit was een inleiding op ‘project time’ dat in het teken stond van ‘people of America’. De boodschap die werd gegeven was dat Amerikanen diverse achtergronden hebben en het belangrijk is om meer over deze achtergronden te weten zodat we elkaar ook beter kunnen begrijpen. Het mooie is dat kinderen niet zomaar oordelen. Kinderen vinden deze verschillen vanzelfsprekend. Echter moet er wel ruimte en tijd zijn om de dialoog met elkaar aan te gaan. Ik moet weer terug denken aan een van de mooiste dagen uit mijn onderwijscarrière. Paarse vrijdag, de dag dat iedereen zichzelf mag zijn. Op school nodigden we een transgender uit om te vertellen over haar leven. We bereidden de kinderen er goed op voor. Toch was het die dag best spannend. Hoe zouden de kinderen er op reageren? Op de dag zelf kwam deze vrouw vertellen over haar leven. Ze zat nog midden in haar transformatie en voelde zich op en top vrouw, ondanks de stem die soms nog wat oversloeg. Waar wij als volwassen daar snel onze mening over zouden vormen, bleven de kinderen aandachtig naar haar verhaal luisteren zonder er een oordeel aan te binden. Laat iedereen zichzelf zijn, oordeel niet! Het is zo ongelooflijk om dit soort dingen bespreekbaar te maken. Kinderen oordelen niet, dat doen wij!
Tijdens een klassenbezoek vanmorgen, was de leerkracht met studenten in gesprek. Opvallend omdat op het rooster een rekenles stond. Later vroegen we aan deze docent waarom hij zich niet aan het rooster hield. Het bleek dat een leerling deze morgen een probleem had. Een probleem waar deze leerling erg veel last van had. De docent gaf aan het nodig te vinden om dit probleem te bespreken en maakt een doordachte beslissing om de les die eigenlijk gepland stond, te laten vervallen. De docent nam uitgebreid de tijd om met de leerlingen in gesprek te laten gaan. Uiteindelijk werd het gesprek afgesloten met een persoonlijke vraag aan iedereen: Hoe voel jij je nu op een schaal van 1 t/m 5?
Vervolgens werd er niet gestart met de les maar werd de keuze gemaakt om even op adem te komen. Gewoon even vijf minuten iets doen waar jij je goed bij voelt. Na deze vijf minuten werd er pas gestart met de les. Jeetje, wat heb ik hier weer van geleerd. Welbevinden is een van de aller belangrijkste onderdelen om tot ontwikkeling te komen. Hier moet je in investeren en dus soms concessies doen! Wat denk ik toch teveel in hokjes. Die rekenles is soms minder belangrijk.
Ik merk steeds meer van Amerika ga houden. Ik weet dat Amerikanen vaak de overtreffende trap gebruiken. Het is hier niet groot maar grootst en ik heb het idee zelf ook steeds vaker die overtreffende trap toe te passen. Amerikanen zijn een chauvinistisch volk. Ze zijn trots op hun land maar ook op elkaar. De Amerikanen die ik heb meegemaakt zijn ontzettend gastvrij, aardig, behulpzaam en wederkerig. Ik heb al een aantal keren meegemaakt dat de deur voor me wordt opengehouden, mijn gebrekkig Engels wordt geaccepteerd en bij de kassa vragen ze hoe het met me gaat. In de winkel waar ik straks was, liep een vrouw met een hond. Ze werd aangesproken door de bewaker die haar aansprak op het feit dat honden niet waren toegestaan. In plaats van deze vrouw weg te sturen bood hij de vrouw aan om op de hond te passen. Zo kan het dus ook! Die vriendelijkheid van de Amerikanen zag ik vandaag ook weer terug op school. Alle leerkrachten zijn zo vriendelijk voor ons, de leerlingen en elkaar. ‘Be kind’ is een waarde die zij ontzettend belangrijk vinden. Doordat zij dit zo belangrijk vinden is dit ook de norm geworden, op school maar ook daarbuiten.
Zoals ik al zei ben ik steeds meer mijn eigen visie gaan vormen. Naast het feit dat ik mezelf beter leer kennen, is het contact met andere collega’s ook versterkt waarvan twee in het bijzonder. Erik, mijn maatje, met wie ik vorig jaar de opleiding tot rekencoordinator heb gevolgd en Hermien, mijn oude schooljuf van de John F Kennedyschool zo’n 25 jaar geleden en nu mijn collega op de Eerste Stroming. Een geweldig ‘kind’ mens. Ik weet ook steeds beter wie Tom nu eigenlijk is. Ik vertel jullie er graag snel meer over. Ennuh tot die tijd…….. wees een beetje lief voor elkaar.
Daaaaaaaaaaag
Tom