Op Mission Hill wordt elk kind aangenomen blijft daar zo lang als ouders willen. We zagen daar klassen met een grote diversiteit. Kinderen met verstandelijke beperkingen, syndroom van Down, adhd, gedragsproblemen enz. enz. Zij doen dit vanuit het diepe geloof dat alle kinderen met elkaar om moeten leren gaan en daar veel van leren en gelukkiger van worden. Nou vraag je je waarschijnlijk af, maar HOE DAN? We kennen namelijk allemaal situaties waarin het ons niet geluk is om álle kinderen binnen de eigen school voldoende te bieden.

Nou is het natuurlijk zo dat de faciliteiten hier beter zijn.  In elke klas staat een leerkracht met een andere volwassene. Soms is dat een stagiaire, soms een parent-teacher, soms een onderwijsassistent. Verder zijn er in de school ook veel andere extra handen. Een logopedist, maatschappelijk werker, psycholoog en vaak nog meer. Dat is bij ons niet. Dat kunnen we ook niet nabootsen.

Wat we wel mee kunnen nemen naar onze eigen klas, is de sfeer die in deze school hangt. Het voelt er rustig en relaxed. Er is veel aandacht voor het welbevinden van de kinderen. In de klassen is elke ochtend een morningmeeting, waarin o.a. met de kinderen kort wordt gesproken over hoe ze zich die dag voelen. Ze geven dan bijvoorbeeld een cijfer van 1 tot 5 en de leerkracht vraagt iedereen kort waarom zij zich zo voelen vandaag. Ik zat in een klas waarin veel kinderen aangaven zich die dag niet prettig te voelen, veel kinderen waren moe of ergens verdrietig om. De leerkracht besloot daarom de lessen op te schorten. Even met de kinderen naar buiten, even chillen.  Pas daarna begon de les. Mooi om te zien.

Wat ik ook bijzonder vond was het principe ‘be kind ‘. In de school hing een hele rustige sfeer. En zelfs al het even niet lekker ging (kinderen die uitdagend gedrag vertoonden of zich niet gedroegen zoals het hoorde) werden op rustige toon gevraagd zich te houden aan de afspraak (die dan nog eens concreet benoemd werd) en anders op rustige wijze gecorrigeerd. Ik zag bijvoorbeeld hoe een puber de klas uit werd gezet. Zonder discussie, zonder stemverheffing. Gewoon:”jij gaat nu even op de gang zitten tot ik je om ……kom halen.” Toen de jongen niet direct ging, telde de leerkracht rustig tot vijf. De jongen ging alsnog. Hij baalde ervan dat hij betrapt was, maar legde zich erbij neer. Be kind geldt dus duidelijk niet alleen voor kinderen, maar ook (misschien wel juist) voor volwassenen.

De kinderen op deze school worden duidelijk gerespecteerd en dat voelen ze ook.  Volwassenen proberen zich in te leven in wat voor de kinderen belangrijk is (bijvoorbeeld even iets afmaken) en houden daar rekening mee. Nog veel meer dan wij dat doen. Gaaf.