Wat ik deze reis over mezelf heb ontdekt is dat ik niet snel tevreden ben en niet gauw trots ben op wat ik doe.

Tijdens het kijken in de klassen heb ik veel nieuwe inspiratie opgedaan, maar ook gezien dat er ook echt wel dingen zijn die ik al heel goed doe.Ik wil daarom doorgaan met het aanbieden van veel structuur en het bewaken van rust tijdens instructies en dergelijke. Waar ik mee wil stoppen is het voorkauwen van dingen.

Ik wil kinderen meer coachend gaan helpen om zelf tot oplossingen te komen. Ik  vind dat rust en structuur een belangrijke pijler is waarop het coachend leren uitgebouwd kan worden. En ik wil ook gaan kijken of het me lukt om samen met de kinderen doelen te stellen.

Morgen wil ik kijken hoe leerkrachten coachen goed vormgeven en tegelijkertijd ook andere groepjes bijstaan. Waar ik ook naar wil kijken is hoe doelen vormgegeven worden en door wie. En hoe deze dan gecommuniceerd worden.

Vandaag hebben we zelf deelgenomen aan projecttime.  Eerst hebben we met post-its woorden opgeschreven waar we aan dachten bij autoriteit. De leerkrachten haalden daar de gemene deler uit en gaven ons de opdrachten iets te maken dat autoriteit verbeeldde. Het was bijzonder om eens in de schoenen van de kinderen te staan en  te ervaren wat zij voelen en doen tijdens zo’n activiteit. We merkten bijvoorbeeld dat we de gegeven tijd te kort vonden en dat het moeilijk is om te stoppen als je nog niet klaar bent. Er werd aangegeven dat het proces telt en niet het product, maar ik denk dat dat inderdaad voor ons leerkrachten zo is, maar dat dat voor de leerlingen anders voelt. Zij willen toch graag hun product afmaken en naar hun zin maken. Wat vooral waardevol was, was de evaluatie. Daar zat diepgang in, door het stellen van vragen als: “waarom heb je juist dit materiaal gekozen?” En:”Vind je achteraf dat dat de beste keuze was?” En natuurlijk veel meer vragen die allemaal gingen over het proces. Dat neem ik mee naar huis: bij de evaluatie vragen stellen over het proces.