En… hoe was het? Wat heb je gezien? Heb je genoten? Vol inspiratie nu? Kunnen we er iets mee? Vertel….

Koffiekamer vol collega’s, vol vragen. En ik wist niet zo goed waar te beginnen. Het is zoveel geweest, zoveel indrukken. Ja, het was leuk. Ja, ook veel gezien en ja, ook inspiratie opgedaan. Wat dan? Jemig, mijn collega’s hebben zich de kunst van het vragen stellen al helemaal eigen gemaakt. Zou ik dat telepathisch doorgezonden hebben?

Na wat te vertellen roept de waan van de dag, met 1 verschil. Ik heb in de middag 2 centraal overleg momenten in mijn agenda staan. Ik ga heel bewust vooraf met de kinderen praten. Stel vragen, laat kinderen praten en laat henzelf vertellen waar zij goed in zijn, nog verbetering willen zien, wat ze lastig vinden en oplossingen bedenken.

Tijdens beide CO’s geef ik aan dat ik in Amerika ben geweest en dat het daar bijzonder is om over kinderen te praten ipv met. Dat ik een voorstander ben van het kind erbij te laten zijn, omdat zij het allerbest weten wat hen helpt en wat niet. Een ouderpaar ging meteen met me mee, de ander wil het per gesprek bekijken.

Maar ik vind dat ik na 1 dag terug uit Amerika al een mooie eerste stap gezet heb: Op de Korenaer sluiten vanaf nu de kinderen uit de bovenbouw (zoveel mogelijk) aan bij de CO’s! Tsjakka!