Make it happen!

Posted on 18 november 2016 by ankelee

Na de CES reis van Resi in 2015 was ze enorm enthousiast over de CES scholen en de 10 principes. Dit jaar samen (BFF) op reis om bezoeken te brengen aan verschillende Essential Schools. De CES scholen zijn een inspirerende omgeving voor ons beiden. Zoveel mooie dingen en wat nemen we mee naar school terug? Het liefst allemaal, maar dat is teveel. Of niet? Wat moet je doen als je alles mee naar huis wilt nemen, de inspiratie voelt borrelen en de bevlogenheid in hoge mate aanwezig is?
Een blik naar elkaar en we dachten hetzelfde: we starten onze eigen CES klas! Dit raakt zo de kern van waar wij voor staan. Deze kans grijpen we met beide handen aan voor onszelf, voor de kinderen en ouders. Na een korte afstemming met Sandra de daad bij het woord gevoegd. De adrenaline en bevlogenheid giert door ons lijf, liever vandaag dan morgen! De eerste ruwe krabbels zijn een feit en het doel is bepaald: in augustus 2017 gaan we van start met een CES klas.

De periode tot augustus gebruiken we om mooie plannen en ideeën concreet te maken en uit te werken. Gaaf dat een College van Bestuur hier in mee denkt en ons het vertrouwen geeft dat we dit kunnen en de ruimte geeft om het mogelijk te maken.

Resi en Anke

Cameron

Posted on 17 november 2016 by ankelee

Een school met een visie van vier woorden: ‘be kind, work hard’. Met een onderliggende missie: ‘we learn children to be good people’. Op deze school is het belangrijk om goede dingen die je ziet te benoemen.

Een kijkje in groep 5…. Een klas waar een rustgevende en veilige sfeer hangt. Respect en positiviteit voeren de boventoon. Twee studenten van 14 jaar zijn in de groep. Hun leraar is er niet dus zij worden verdeeld over de groepen, ze zijn vandaag de helpers van de leerkracht.
Een van de jongens maakt oogcontact, maar durft (nog) niets te zeggen. Ik vraag hem wat hij aan het doen is. Hij is een project aan het uitwerken van een boek wat hij gelezen heeft. Een slimme jongen met een open en toegankelijke uitstraling en ogen die lachen. Hij legt me uit waarom de juf op een bepaalde manier reageert en handelt. Deze jongen ziet en weet veel, ook al denkt hij soms zelf van niet. Hoe hij reageert op jongere kinderen, op leeftijdsgenoten en leerkrachten, met een zachte stem zijn punt maken. Complimenten geven en oprecht in ontvangst nemen, dankbaar zijn. Het raakt me omdat ik het vaak moeilijk vind om complimenten te ontvangen. Hij vertelt me dat hij gaat verhuizen en naar een andere school moet. Terwijl hij deze leraren zo lief vindt en deze school een fijne plek is om te zijn. Hij liet me niet los tijdens de lunch.

Na de lunch liep ik hem weer tegen het lijf. Ik vraag hem of hij me kan uitleggen waarom het zo fijn is hier. Zijn ogen begonnen te lachen; hard to explain, I’ll show you. Omdat hij zijn werk af had en hij goed gedrag had laten zien, kreeg hij ‘free time’, ‘be kind, work hard’. Hij gaf me een rondleiding en vertelde over zijn passie muziek. Hij speelde een stuk op een gitaar voor me in het muzieklokaal, klein en ontroerend, de tranen stonden in m’n ogen. Hij vertelde me over zijn angst om op het podium te staan, kwetsbaar. Toen we zijn klas in liepen vroeg ik hem wat er op het bord hing. Hij begon prachtig te vertellen, totdat hij zag dat er een leraar in het lokaal zat. Hij klapte dicht en vroeg de leraar om het aan me uit te leggen. Een leraar die hem een steuntje gaf het toch zelf te vertellen. En wat kon hij dit, ongelofelijk. Hij vertelde me later dat dit een voorbeeld was waarom hij niet op het podium wil. Een geweldige tour met een fantastische gids.

Cameron, jij hebt me laten ervaren waar de school voor staat, je bent een natuurlijke leider die het beste uit mensen kan halen. Ook al sta je niet graag op een podium, voor mij sta je op een voetstuk. Dank je wel voor de mooie dag. Je hebt me geraakt, ik wens jou het allerbeste. Be kind, work hard en dan kom jij er wel.

Een verhaal heeft altijd twee kanten

Posted on 16 november 2016 by ankelee

Groep 6… Voorlezen over de Taliban en de rol van Bin Laden hierin.

Vragen tijdens het voorlezen die een leerkracht meegeeft aan de kinderen ter overdenking. Waarom is deze man bij een grote groep mensen zo geliefd? Waar vechten deze mensen voor?
In New York kinderen leren dat een verhaal altijd twee kanten heeft. Kinderen leven zich in, in een man en volk waar ze zich niet mee identificeren. Waarschijnlijk heeft elke familiein New York een familielid of vriend verloren op 9/11. Dit gesprek durven aangaan met kinderen, in deze tijd en op deze plek, heeft me diep geraakt. Als leerkracht voor de groep staan en het aandurven om geen oordeel te hebben. Als leerkracht hoge verwachtingen hebben van kinderen en er op vertrouwen dat kinderen zich kunnen inleven in een ander, een ander die iets naleeft waar je niet achter staat.

Op deze school worden niet zomaar lessen gegeven, maar lessons for life. Ik ben er heilig van overtuigd dat mensen die deel uitmaken van de community op Castle Bridge rijke wereldburgers zijn waar veel mensen van kunnen leren: de confrontatie aangaan door het voeren van een gesprek. A tone of decency and trust.

Bevlogen sherpa’s

Posted on 14 november 2016 by ankelee

Het eerste schoolbezoek in New York is een feit. Op onderzoek uit hoe leerkrachten tijd creëeren voor het individuele kind, laten weten dat je op dat moment 100% aanwezig bent voor hem of haar.

Het antwoord is een stuk simpeler dan ik dacht, althans op het eerste gezicht…

Leerkrachten hier faciliteren. Kinderen vertellen welke richting ze op willen en leerkrachten faciliteren de kinderen zodat ze op zoek gaan naar hun eigen weg. Faciliteren kinderen zodat iedereen zijn of haar eigen top kan bereiken. Het zijn in principe veredelde sherpa’s, ze sjouwen, ze helpen en ze geven, waar nodig, richting. Ze zorgen dat kinderen hun individuele eindpunt bereiken, ieder kind op zijn manier. Vooral door goed te kijken naar kinderen, zien wat ze op dat moment nodig hebben. Deze sherpa’s zijn kunstenaars in het stellen van vragen. Nemen niet snel genoegen, ze vragen door en zijn een ‘critical friend’ voor de kinderen.

En wat opvalt is de bevlogenheid en het hart voor kinderen bij deze sherpa’s. Deze quote hoorde ik vandaag en past voor mij helemaal bij mijn beleving van deze dag op deze school: ‘no matter what happens in the world, in here we take care of eachother’. Dit proef je door de hele school en is waarschijnlijk na de afgelopen verkiezingen nog meer aanwezig.

Leervragen Anke v.d. Lee

Posted on 28 september 2016 by ankelee

Drie leervragen waar ik in New York en Boston mee aan de slag ga:

* How can I learn to ask the right questions on the right time to stimulate children in their thinking proces and acitivate and stimulate them? Are teachers train each other? Or is there a training program or special education for teachers? I hope I have the opportunity to see a conversation between a teacher and a student. I want to find out which skills I need to become such an excellent coach.

* What does it look like when a teacher is 100% in the moment when he’s talking to a child? Which skills do I have do develop? Are teachers coaching each other on this point?

* Commitment to the entire school: what is my part to make trust en respect a naturalness inside the school? What does this mean for me? Which skills do I have to develop?