Kinderen in de brugklas krijgen hier twee keer per week les waarbij het leren leren centraal staat. Vanuit een boekwerk is het eigen leerproces vanuit zelfonderzoek en reacties van de leerkracht zichtbaar. Het boek bestaat uit onderdelen zoals wat is mijn leerstijl, wat is mijn talent vanuit meervoudige intelligentie, waar moet ik veel moeite voor doen om te leren en welk domein vind ik makkelijk om te doen, hoe werken hersens en hoe werkt het leerproces. De leerkracht schrijft als coach haar reactie bij onderdelen en begeleidt zo het proces.

Bij deze les beginnen de kinderen met een opdracht om het creatief denken te stimuleren. Ze zitten met vijf kinderen aan een tafel. In totaal zijn er achttien kinderen in de klas. Ze krijgen een briefje waarop ze mogen schrijven wat voor hen assessment is. Vervolgens wordt dit centraal besproken, waarbij de leerkracht het verschil aangeeft tussen formative en summative assessment. De volgende opdracht die de leerkracht geeft is om het assessment support op Parker weer te geven in een visual. Het groepje waar ik bij zit ziet assessment als een berg waar je op klimt met mensen om je heen die je supporten. Dan volgt een nabespreking.

Wat neem ik mee? Aparte lessen om het leren leren te leren kennen en om de kinderen te helpen bij het ontdekken van het eigen leerproces, met een volwassenen/leerkracht als coach.

Het bezoek aan de Parker Charter Essential School begint met een gesprek met een goep kinderen van 14 jaar. Ook hier is te zien dat de kinderen hebben geleerd om hun eigen keuzes te maken in het leven. Dat is al zichtbaar in hoe ze zichZelf presenteren en kleden. Een aantal kinderen behoort tot de sportieve groep, enkele zijn meer schoolgericht, een enkeling is creatief.

Als belangrijkste kenmerk van de school noemt een aantal kinderen à tone of decency and trust, de kinderen geven aan dat de leerkrachten bijvoorbeeld toestaan dat ze zelf alleen in het gymlokaal basketballen. Het onderling vertrouwen is groot. De kinderen mogen zelf aangeven welk CES principe bij hen past. Veel kinderen noemen het principe less is more, depth over coverage; ze vinden het fijn om de diepte te zoeken bij onderwerpen.

Om less is more vorm te geven kiezen ze onder school voor drie hoofdvakken waarbij ze de kinderen de vaardigheid leren om te denken in plaats van alles te willen aanbieden. Aandacht voor de habbits of mind. Ze kiezen voor de domeinen/vakken: 1) arts and humaniteit 2) math, sciencefiction and technology en 3) Spaans. Het curriculum van de school is opgebouwd uit drie divisions. Kinderen kunnen per domein/vak sneller of langzamer door de divisions gaan. Dat wordt bekeken aan de hand van een portfolio.

Elk jaar staat een essentiële vraag centraal die door kinderen in een retraitekamp zelf zijn opgesteld en gekozen. De essentiële vraag waar de kinderen dit jaar aan werken is: What pushes us forward? Dit wordt ook naar het individu vertaald zoals wat pushes jou verder.

De domeinen zijn gericht op vaardigheden zoals bij arts op lezen, schrijven, luisteren. Criteria voor excellente worden ook gegeven. Denk aan Kritisch denken, en andere habbits of minds. Deze worden meegenomen om de kinderen te leren levenslang te kunnen leren.

Wat neem ik mee? Werken in enkele domeinen. Aandacht voor de habbits of minds; kinderen leren om levenslang te kunnen denken. Het kiezen van een essentiële vraag zoals what pushes us forward of what is community.

Een rekenles in een bovenbouwklas bestaande uit vijftien leerlingen, waarvan vijf meisjes. Een kind heeft zijn rugtas om, een meisje heeft haar winterjas aan in de klas. Ze kiezen een eigen plekje aan vijf grote tafels. Het is zichtbaar dat er in deze klas veel kinderen zitten met specials needs. De leerkracht vraagt aan de leerlingen om op het bord de belangrijkste woorden uit de rekenles te tekenen zoals wat is de helft, wat is eenzesde enz. Kinderen lopen vrij naar voren. De leerkracht legt aan een kind die ouder lijkt en die het niet begrijpt, het verschil uit tussen de concepten een deel en geheel. Als een leerling uit de groep hierop reageert zegt de leerkracht: “Nou en, we hebben allen een geweldig brein dat werkt op een andere manier.” De leerkracht legt het verschil uit tussen teller en noemer. Daarbij gebruikt hij verhalen. Als de leerling zijn gedachten op het bord opschrijft zegt de leerkracht: “Tell me the story, what is goiing on.” Hij helpt kinderen om hun denken in woorden weer te geven.

Dan ga ik naar een groep waar kinderen van negen en tien jaar bezig zijn met een project over het weer. Amber zit met haar vriendinnetjes te werken aan een tekening van verschillende weertypes. Ze zitten aan een ronde tafel. Niemand lijkt een vaste plek te hebben. We babbelen over wat ze op school leren, over wat ze graag eten, over dat ze de ochtend op school zijn gestart met het doen van spelletjes en over verkiezingen. Op de vraag als ze iets zouden kunnen veranderen aan school, wat ze zouden willen veranderen, geeft een meisje als antwoord dat ze meer les zou willen krijgen in scheikunde. Het andere meisje wil dierenarts worden. Het is opvallend hoe open kinderen hier zijn. Op de vraag wat ze hier leren zeggen ze: “Om hard te werken en vriendelijk te zijn.” Een meisje voegt daaraan toe: “We leren hard om vriendelijk te zijn.”

Wat neem ik mee? Geen vaste plek in de groep maar ronde tafels waardoor kinderen meer zelf kunnen kiezen waar ze gaan werken, laat kinderen een onderwerp beleven met behulp van materiaal, tekenen, praat met kinderen over waarom kinderen naar school gaan.