Welcome to Mission Hill…

Tijdens de ‘morning meeting’ sloot ik aan in de groep van Abdi en Kat. Kinderen in de leeftijd van 10-11 jaar.

De kinderen zaten rustig in de kring. De een zat/lag op de grond, de ander op een kussen en weer een ander op een bankje. Ieder kind op zijn eigen manier.

Tijdens deze meeting vertelden de kinderen hoe zij zich voelden op dat moment. Een 1 stond voor 😦 en bij een 5 kon het niet beter 🙂

Het viel op dat er veel kinderen waren die zich niet happy voelde, moe waren of er gewoon geen zin in hadden vandaag. ‘Wat helpt jullie om je beter te voelen?’, vroeg Abdi aan zijn leerlingen. ‘Even een frisse neus halen’, was daarop het antwoord.

En dus gingen we met z’n allen op weg naar buiten om even een frisse neus te halen.

Binnen 5 minuten ging ongeveer de helft van de groep uit zichzelf naar binnen. Abdi volgde, de rest bleef met Kat nog even buiten.

Binnen ging een klein groepje meteen aan de slag met een stagiaire. Een ander groepje hielp mee om de spulletjes van een vorig project op te ruimen. Na ongeveer een half uur volgden ook de kinderen die tot dan toe steeds buiten waren geweest.

Op mijn vraag of dat Abdi niet bang was zijn programma niet helemaal te kunnen draaien vandaag, kreeg ik het antwoord: ‘Welcome to Mission Hill!’, that’s the way we do it here…

Tijd en ruimte voor het kind. Luisteren naar wat het ècht nodig heeft en daarop reageren.

 

 

Projecttime

Vandaag heb ik zelf mogen ervaren hoe het is om met een onderwerp en 2 vragen aan de slag te gaan, “Projecttime”.
In 1e instantie zag ik nog niet meteen overeenkomsten en leek het onderwerp in mijn hoofd nog niet te matchen met de 2 vragen die we daarnaast kregen.
Op dat moment had ik even tijd nodig om het voor mezelf duidelijk te krijgen.
Maar tijd? Zoveel tijd hadden we niet. Krap een uurtje.
Langzaamaan ontstond er een idee en werd ik steeds enthousiaster.
Ik ging materialen bij elkaar zoeken, maakte een schets en begon.
En ineens was het tijd om te stoppen…
NEE!! Dat kan helemaal niet… Ik ben nog helemaal niet klaar!
De harde werkelijkheid. Om me heen werden er al spulletjes weggehaald en opgeruimd.
Ik moest ècht stoppen met de opdracht om samen te gaan reflecteren.

Hoe had ik de opdracht ervaren? Wat voelde ik?
Waarom koos ik voor dit project? Wat ging er goed en wat was een uitdaging?
Hoe dacht ik en kwam ik tot een oplossing? En zo ging het nog even door…
Goede doordachte vragen die me aan het denken zette.
Vragen gericht op het proces en niet op het product.

Wat mooi om zelf te ervaren waar je tegenaan kunt lopen. Waar de kinderen ook mee (kunnen) ‘struggelen’. Maar dat het belangrijkste toch wel het reflecteren is, zodat je een volgende keer met meer tijd eraan verder kunt werken.
Geef ik de kinderen wel voldoende tijd om hun plannen en ideeën verder uit te werken? Stel ik wel de juiste reflectievragen, zodat zij zichzelf verder op weg kunnen helpen een volgende keer.
Kortom het heeft me echt aan het denken gezet en ik kan wel zeggen dat ik hier, zeker in overleg met de kinderen, verandering in ga brengen.

 

Een swingend begin op Castle Bridge…

Muziek brengt mensen dichter bij elkaar…

Wat fijn om daarbij aanwezig te mogen zijn samen met alle kinderen, leerkrachten en ouders. Engelse en Spaanse liedjes wisselden elkaar af.

Wat een mooie start van de week. Wat een warm welkom voor iedereen.

We zijn een grote familie/ community, we helpen elkaar en zorgen voor elkaar.

Deze saamhorigheid was door de hele school te zien en te voelen. Wat een fijn begin van wat een hele mooie week, lijkt te worden.

 

Meer betrokkenheid bij meer eigenaarschap?

Even een korte terugblik: vrijdag 7 juli studiedag op IKC Regenboog. Net voor de zomervakantie een studiedag tot 17.30 uur! Wie krijgt dat verzonnen?

Die middag hebben we met heel ons IKC een eerste start gemaakt met Pedagogisch Tact onder leiding van Marcel van Herpen. Na deze bijeenkomst had ik zelf een flinke boost gekregen om er mee aan de slag te gaan. Marcel gaf diezelfde middag nog een tip mee; laat de kinderen zelf hun plaats bepalen bij de start van het nieuwe onderwijsjaar.

In de vakantie heb ik het boek “Ik, de leraar” in een teug uitgelezen. Wat een herkenbare situaties, lees je daarin terug. Maar nu naar mezelf… Durf ik het aan, de kinderen zelf een plaats te laten bepalen? In overleg met mijn duo besloten, dit maar gewoon te gaan doen. Het te laten gebeuren…

Maandag 28 augustus, de eerste schooldag. De kinderen komen enigszins verbaasd binnen. De stoelen staan in een kring, hun laatje met spulletjes daar bovenop, de tafels aan de kant. Één regel vooraf gesteld: We sluiten niemand buiten!

Binnen een korte tijd heeft iedereen een plaatsje gevonden. Geen standaard klaslokaal, een groepje van 4, rijtjes van 2 en 3 tafels en wat losse tafeltjes. Iedereen is tevreden, niemand voelt zich buitengesloten, we gaan aan de slag. Maar op donderdag merk ik wat onenigheid bij een aantal leerlingen. De tafels worden van elkaar weggeschoven, niet langer meer een groepje van 4, maar een tweetal en twee losse tafels. Bij navraag blijkt niet iedereen tevreden. Een kind voelt zich buitengesloten… Wat nu? Hoe gaan we dit oplossen? De 4 leerlingen komen er samen niet uit. We betrekken de hele klas er bij. Zij kennen elkaar immers het beste, ik werk pas 1 dag met ze samen. Wat een mooie reacties komen er, diverse ideeën/ oplossingen worden bedacht. De beste oplossing wordt gekozen, er wordt geschoven met tafels. Iedereen tevreden en niemand voelt zich buitengesloten.

Wat mooi om te zien dat als je kinderen meer eigenaarschap geeft, ze meer betrokken zijn, nadenken over hun eigen inbreng. Waarom heb ik dit niet eerder zo gedaan? Die ene tip van Marcel gaf me nèt dat duwtje dat ik nodig had.

Ik hoop in Amerika nog veel meer van dat soort tips te krijgen en te gaan zien en beleven. Hoe pakken zij dat aan? Hoeveel ruimte durf ik de kinderen zelf te geven? Hoe kan ik ze daar het beste in begeleiden? Op welke manier maak ik de kinderen meer eigenaar? En zo komen er steeds meer vragen bij… Hopelijk vind ik daar de antwoorden.