Castle Bridge

Het is maandagochtend. Na het ontbijt wandelen we rustig naar de subway. We zoeken de blauwe lijn uptown. Catle Bridge is ons doel vandaag. Een school gelegen in Harlem. Na een minuut of twintig arriveren we bij de school. We worden vriendelijk ontvangen door Jose. In een ruimte waar alle kinderen samenkomen deze ochtend krijgen wij ook een plekje. De school start elke ochtend met een half uur samenzang. Zo ook vandaag. De kinderen, meer dan tweehonderd, nemen rustig plaats op een bankje. Ook ouders zijn er. Zij zitten of staan een stukje van de kinderen vandaan. De sfeer is er een van rust en respect. De muziekjuf opent de muziek op haar keyboard. De principal ondersteunt de muziek met haar gitaar. Samen met de kinderen wordt een half uur gezongen. Gezongen in een atmosfeer van respect voor elkaar. Na ongeveer een half uur zet de muziekjuf in voor het laatste liedje. De kinderen zingen mee. Terwijl ze hun plaats verlaten en richting de eigen leerkracht gaan blijven ze zingen. Wat een sfeer. Ik zou zeggen unique. Ik word geraakt door deze manier van samenkomen. Op onze school moeten we vaak moeite doen om de juiste sfeer te blijven behouden. Hier lijkt dat een vanzelfsprekendheid. Commitment to the entire school. Prachtig. Ik heb het hierover met een leerkracht in de klas. Want ik zie dit ook terug in de omgang met elkaar in de klas. Wanneer we dit belanrijk vinden voor ons onderwijs moet dit de fundering zijn van onze school. Commitment to the entire school. Dit is het cement tussen de stenen. Dit is het cement tussen de verschillende vakken die we hebben. Ik heb een goal te pakken voor onze school. Wat zou het mooi zijn om dit commitment ook op onze school als goal te pakken. Ik ga het voor stellen. Aan de slag er mee. Maar nu nog even pitten want het was een lange dag met veel indrukken.

Het is vrijdagmiddag en ik kom net terug van onze school. We hebben zojuist een actie voor Sint Maarten gehad op onze school. Ik ben vrij maar deze dag is te mooi om niet bij te zijn. En ik ben niet de enige. Samen maken we er een fantastische ochtend van. Ik geniet van de koppies van de kinderen, ik geniet van de ouders die tijdens de sponsorloop gedeeltes meelopen met de kinderen, ik geniet van mijn collega’s die als ‘haas’ spelen tijdens het rennen. Met een blij gevoel kom ik thuis. Ik pak de krant, het Brabants Dagblad, van 22 september en lees een artikel over burn out en hoe ze dat bij Google proberen tegen te gaan. Ik citeer: ‘Complimenten. Om een burn out te voorkomen, is werkplezier heel belangrijk, zegt Mooy. ‘Bedank je personeel en geef complimenten, organiseer wat vaker een borrel, niet alleen met Sinterklaas. In tegenstelling tot bij Google bieden bedrijven in Nederland vaak alleen salaris en vakantiedagen.  Bij Google mag je bijvoorbeeld je hond meenemen.’ Bij het lezen van dit artikel denk ik aan onze school, aan de verbondenheid. Ik denk aan de prachtige ochtend. Maar dat moet ik dan ook delen. “Bedankt lieve collega’s voor de prachtige ochtend die ik heb gevoeld. Bedankt jullie, alle kinderen, het voelde echt fantastisch. En niet te vergeten lieve ouders, wat fantastisch dat jullie er waren. En jullie waren er niet alleen. Nee, jullie droegen ook nog een steentje bij om de dag onvergetelijk te maken.” Op deze manier kost een dag geen energie maar levert het energie op. De borrel op onze school schiet er bijna altijd bij in. Ik ga me voornemen om deze weer op de agenda te zetten. Er voor elkaar zijn. Een dolletje, een grapje. Op deze manier ga ik op mijn zevenenvijftigste huppelend naar school.  Collega’s ik zeg het jullie: ‘Wat ben ik trots op jullie’. Ik krijg een glimlach bij het lezen van het meenemen van een hond. Collega Carm, doet dit al weken. En de kinderen strijden met elkaar wie de hond uit mag laten. Met poepzakje. Dat nemen ze voor lief.