Het meest vervelende voor kinderen is als een leerkracht het leren in de weg staat. Zomaar één van de prachtige one-liners van deze week. Ik ging mee als begeleider van het leerproces van 24 volwassenen die op avontuur gingen in het onderwijs in New York en Boston. Steeds weer bewust van mijn rol… zorgen voor de voorwaarden voor deze mensen om tot leren te komen. Prachtig om te zien welk deep level learning er plaatsvond bij de groep, maar zeker ook bij mij. De hele dag door reflecteren op wat je ziet, wat je meemaakt en wat dat met je doet.
Vorig jaar werd ik mij sterk bewust van het thema tijd. Door onze doelgerichtheid staan we het leren van kinderen regelmatig ernstig in de weg. We ervaren tè weinig tijd, voelen ons gehaast en raken snel gefrustreerd als iets meer tijd neemt. Bang dat we ons doel niet halen, maar wat is eigenlijk het doel van onderwijs? Good quality needs good time. Echt leren krijg je pas als je het werk even kan wegleggen, erop mag reflecteren en de kans krijgt het nog beter te doen. Een van de kinderen zei tegen me: I always get the chance to do my work better. Dus neem de tijd, leg het werk eens weg, reflecteer op het proces in plaats van op het eind product. Een leerproces vraagt tijd, dus neem de tijd.
Dit jaar heb ik ervoor gekozen regelmatig uit het proces te stappen. Niet zelf in alle klassen kijken, maar rondhangen op de gang. Wat waardenvol de gesprekjes die we op de gang voerden over wat er gezien was. Als begeleider uit het proces stappen geeft de ruimte om te observeren, om te zien en voelen wat er gebeurt. Onderwijs ontstaat terwijl je ernaar kijkt. Door steeds vragen te stellen help je het leerproces steeds een stapje verder. Net zolang doorvragen tot twijfel ontstaat. The only thing that kills a question is a conclusion. Dit instappen en uitstappen is het thema dat ik mee zal nemen naar Nederland. Wanneer neem ik tijd om het proces te beschouwen en wanneer stap ik als deelnemer in het proces?
Ik heb ook mogen ervaren wat vertrouwen in elkaar en in jezelf betekent voor samenwerking. Leren is een groepsproces met als fundament veiligheid en vertrouwen. Ik ben supertrots op deze groep mensen die samen hebben gezorgd voor deze basis. Trots op de mooie leerprocessen. Trots op de manier waarop deze processen zichtbaar gemaakt zijn in de blogs. Wat een kanjers! Dat belooft wat als we weer terug zijn in Nederland!
De hele dag zijn ze om ons heen…reflectievragen…overal in de scholen hangen ze. Vandaag werd ik me ineens bewust dat deze vragen mij onzeker maken. Durf ik deze vragen echt aan mezelf te stellen? Durf ik echt in de spiegel te kijken?
Wat een mooie vragen aan de kinderen: Wat zie je? Wat denk je (wat is je mening, wat is er gaande?)? Wat vraag je je af? Dat zijn de vragen…niet alleen voor kinderen, maar ook voor onszelf. We hebben heel veel gezien, heel veel gedacht…en wat betekent dat nu allemaal voor ons? Mooi om je bewust te worden van het verschil tussen zien, er over nadenken en volgende vragen die je hebt. Dat is echt leren. Je bewust zijn van de denkstappen, bewust zijn van wat er in je hoofd en hart gebeurt.
Daar stonden we dan vanochtend met z’n allen te wachten op de subway, hopend dat we er allemaal in zouden passen. Een beetje zenuwachtig, zou het lukken om allemaal in dezelfde subway te komen? Een beetje duwen en we waren allemaal binnen, gelukkig, als haringen in de ton… Op weg naar de eerste school, CPE.
Wat ook opvalt is de manier waarop het denken zichtbaar wordt gemaakt. Door het stellen van vragen aan de kinderen wordt de focus steeds weer gelegd op het leerproces. It is not about te answer, but about the strategy. How did you do this? Het maken van fouten word gezien als natuurlijk onderdeel van het leerproces. Het moment van ongemak wordt bewust opgezocht door leerkrachten. Dat is het moment waarop je echt van waarde bent voor de kinderen. Give support, don’t point out the mistakes they make. It hurts their feelings, be a guide. Dat is een mooie overdenker voor mij als leidinggevende. Zoek het ongemak, stel vragen, wees een gids, geef steun en wrijf fouten niet in.
koeler. Het was ook een bijzondere dag, de dag van de elections. De hele dag stonden mensen in de rij om te stemmen, trots liepen ze rond met hun ‘I voted’-sticker. Zeggen waar je op gestemd hebt is not done, maar ze gaven allemaal aan dat we waarschijnlijk wel wisten voor wie ze stemden… You know…
Al vroeg in de ochtend stonden de democrats in de rij om hun favoriet aan te moedigen. Met zelf gemaakte buttons, speciale sokken of prachtige t-shirts maakten ze duidelijk dat Hillary hun favoriet was. Ze waren zeer overtuigd dat Hillary op deze bijzonder mooie dag zou winnen. De stemming zat er goed in op deze mooie dag. Onderweg liet een van de New Yorkers die wij tegenkwamen ons wel weten: We know what president we hope for, but we don’t know what president we deserve anymore… Een van de weinige New Yorkers die oprecht twijfel had of Hillary zou kunnen winnen, hoezeer ze het ook hoopte.
SAAMgoesUSA 