Het eerste schoolbezoek vallen we middenin een opening.
– Een groepje van ongeveer 10 kinderen zingt als maandagopening;
– Alle kinderen en leerkrachten én een aantal ouders van school zijn aanwezig en doen goed mee;
– De muziekleraar begeleidt het groepje en neemt meteen de hele zaal mee;
– Er wordt een ritmische oefening en een canon gedaan;
– Er heerst betrokkenheid en rust.

Na de maandagmorgenopening gaan we naar de bibliotheek waar we door Lindley Uehling, de directeur, en Jane de vorige directeur worden ontvangen.
Jane vertelt ons de geschiedenis van de school, waarna we de groepen ingaan. We zijn vrij om te gaan en staan waar we willen.

Het valt me op dat de leerlingen allemaal aan andere vakken werken. Ze werken dagelijks aan zelfgekozen projecten, keuze uit door de leerkrachten van de school bepaalde onderwerpen. Overal staan boeken als naslagwerk, er is materiaal om de projecten mee uit te voeren.

De projecten worden niet door de leerkrachten beoordeeld, maar door het kind zelf. De leerkracht stelt steeds de juiste vragen en het kind geeft zelf aan of het tevreden is met het resultaat of dat er iets aan zou kunnen verbeteren. Ook kan het zijn dat de groep samen met het kind naar het resultaat kijkt en ook zij daar vragen over stellen. Kinderen krijgen geen punten, maar een reflectie in woorden: wat gaat goed, wat kan anders.

Iedereen (leerling – leerkracht) houdt zich aan de drie belangrijke gedragsregels die te allen tijde uitgevoerd worden: Listen – Think – Participate.

Leerkrachten stellen elkaar vragen, weten van elkaar wat de sterke kanten zijn en vragen elkaar om hulp en kennen elkaar goed.

Leerkrachten bespreken met elkaar wat hen bezighoudt.

Het centrale punt is het KIND: doen wat goed is voor het kind.
Het kind laten doen en ontdekken. Iedereen mag fouten maken, ook de leerkrachten komen daar voor uit. Ook de leerkracht hoeft niet alles te weten.

Hoe mooi is het dat de leerkracht zegt: Ik hoef het niet te zeggen, ze horen het niet van mij. Het Kind kan het zelf ZIEN!

Reflectie de hele dag, door allemaal. Dat is de manier om te leren.

En wat er misschien nog wel belangrijker is, er vinden tussen de reizigers vele indringende gesprekken plaats gedurende de dag, de wandeling, het eten. Er wordt gedacht en er komen ideeën. CES leeft.

Een van de (nieuwere) uitgangspunten van het Daltononderwijs is de pijler REFLECTIE.
Door goed te reflecteren weet je wat je wilt, hoe je het wilt en wat je doel is.

Dat geldt voor iedereen, dus niet alleen voor de leerling maar ook voor de leraar en voor mijzelf. Door stil te staan bij mijn doel, weet ik WAT ik wil bereiken en kan ik het goede pad, dus het HOE kiezen.

Ik wil doubleloop-leren. De vragen die hierbij horen zijn:
– wat kan er beter, dat gaan we beter doen = aanpassen en repareren.
– doen we de goede dingen, HOE doen we die. Wat is de mening van mijn collega’s hierover. Van aanname, naar PDCA, en dan nog een keer PDCA.
Door eerst te analyseren en daarna de stappen te zetten,  wordt de kwaliteit van het item verbeterd.
Hoe wordt dat gedaan in de Big Apple en in Boston? Wat doen ze daar om tot reflectie te komen. En zie ik verschil tussen Evaluatie of Reflectie.

Het is ook in een ander opzicht een dubbele leerervaring: samen met Nora ga ik proberen om ons allemaal zo goed mogelijk te laten refelecteren.

Het CES principe dat het best bij past bij mijn leervraag is naar mijn idee Personalization: leren en lesgeven is persoonlijk, leraren en leerlingen tonen eigenaarschap.

.