De kers op de taart. Hier leek alles bij elkaar te komen. De school ademt de CES principes. Niet alleen letterlijk zichtbaar hangend in de school, maar overal voelbaar.
Deze inspirerende reis zit er helaas op, maar eigenlijk begint het nu pas. Ons eigen proces op school gaat nu beginnen. Laten we als CES reizigers elkaar en anderen blijven inspireren!
De vierde school op de vijfde dag van de schoolbezoeken. Vandaag bezochten we de Francis W. Parker School. Een school voor voortgezet onderwijs. Al heel vroeg zouden we vertrekken, maar omdat de chauffeur van de bus vertraging had, werd het toch wat later. Het was erg mooi om een keer buiten de grote stad te zijn. Een prachtige route, met schitterende herfstkleuren, typisch Amerikaans landschap en de landhuizen zoals je die kent van de tv-series, leidde ons naar de school. Daar aangekomen werden we ontvangen en startte het programma. Alles was pico bello georganiseerd en dat bleek niet alleen betrekking te hebben op de catering en het dagprogramma, maar ook op de school zelf. Wat heb ik genoten van de sfeer in de school en de wijze waarop de interactie tussen de leerkrachten en de leerlingen verliep. De CES principes waren allemaal zo ontzettend zichtbaar. Niet eentje, maar allemaal. Toen we ze tussen de middag met elkaar bespraken, werden ze allemaal genoemd. Dat verklaart ook meteen de titel van dit stukje. Het meest opvallend vond ik de volgende aspecten:
– Er was zoveel respect van iedereen, voor iedereen en elke bijdrage werd gewaardeerd en expliciet benoemd. De leerkracht kreeg voor de les een hug van alle kinderen. Er werd geen kind uitgelachen of onheus bejegend dat afwijkend gedrag vertoonde. (principe 10)
– Er was een check-in (hoe zit je er vandaag bij) en er werd uitgegaan van wat je kunt (Everyone has the ability to do this. I know you can!). (principes 7 en 9)
– Er werd gewerkt met prachtige portfolio’s met duidelijke, eenduidige rubrics. Daardoor was het heel duidelijk welke doelen (hoewel voor elke leerling in een eigen tempo) er waren (principe 3) en werd het eigenaarschap van leerlingen zo helder. (principe 4)
– Leerlingen werden voortdurend uitgedaagd om na te denken. De leerkracht stelde vragen of gaf opdrachten met heel veel ruimte om diepgang te bereiken. Of moet ik zeggen geen ruimte om niet tot diepgang te komen? Veelal waren dit vragen die een beroep deden op het hogere orde denken. (principe 1)
– Tijdens de les over ‘effort’ ging in feite de gehele les over dit begrip. Er waren schitterende werkvormen en er was volop gelegenheid voor interactie en reflectie. Wat een les! En dat over één woord! (principes 2 en 5)
– Er zijn voldoende leerkrachten op de school. De school kiest er bewust voor om minder vakken te geven, waardoor daarop bezuinigd wordt en er geld overblijft om voldoende leerkrachten in de groepen te plaatsen of de groepen klein te houden. (principe 6)
Al met al vond ik het vandaag prachtig. Wat een gelukkige kinderen. En wat een gevoel van community met toch een flink aantal kinderen (zo’n 30%) met special needs. Wat een mooi onderwijs.
Wat ik in elk geval mee wil nemen naar mijn scholen is de growth mindset. Werken aan die growth mindset. Dát brengt kinderen maximaal tot ontwikkeling. Op ’t Ravelijn werken wij al met het gedachtegoed van Carol Dweck. Geweldig! Dat kan en mag nog meer. Op Uilenspiegel wordt al gewerkt met een groot aantal aspecten die mooi aansluiten op de 10 principes. Super! Ook dat mag meer.
Een hoop inspiratie op gedaan en zin om eraan te beginnen. Meteen volgende week!
Vandaag in Boston, een stad die me doet denken aan Rotterdam. Maar volgens de receptionist van Rotterdamse afkomst is de stad wel vele malen groter en nog levendiger.
Na een korte en in vergelijking met New York rustige metroreis werden we heel hartelijk ontvangen in de Mission Hill school. Een school met 244 kinderen in de leeftijd van 3 tot 13 / 14 jaar, verdeeld over 14 groepen van 15 tot 20 kinderen. Hier géén 4 volwassenen in de groep, maar wel 2! Ook in deze school weer een groot aantal kinderen met special needs, hoofdzakelijk op het gebied van gedrag. Welke invloed dit heeft op de groepen en het professioneel gedrag van de leerkrachten, heb ik ook vandaag weer duidelijk gezien. Bewonderenswaardig om te zien hoe rustig de volwassene blijft, en in staat blijft vragen te stellen aan het kind. Iets wat ik van mijn collega’s op de Uilenbrink ook altijd al zo bewonder. Hier wordt het echter door het intensief vragen stellen nog zichtbaarder. De rust voelt de Amerikaanse collega zeker niet altijd van binnen. Ook zij/hij heeft een vol programma, maakt vele uren, m.a.w. ook hier wordt keihard gewerkt en soms ‘heel diep gezucht’.
Vandaag uitgebreid gesproken met Ayla, de bevlogen Principal van deze school. Heel toegankelijk en werkend vol overgave volgens de principes van de CES. Samen met haar collega’s, als lid van haar team, geeft zij inhoud aan het onderwijs. Zij komt dagelijks in de diverse groepen, neemt deel aan het onderwijsproces, praat en handelt met kinderen, spreekt met ouders, overlegt met haar collega’s, heeft aandacht voor de mens om haar heen, draagt mede zorg voor de professionele ontwikkeling van het team, durft perfectie los te laten, heeft veel overleg met haar collega directeuren, de city, het district, heeft zorg om de (lente) toetsresultaten, etc. Kortom niet anders dan ook wij in Nederland mee te dealen hebben. Zij verstaat wel de kunst keuzes te maken die passen bij haar overtuiging. Deze keuze uit te leggen en een andere, onderbouwde weg in te slaan. Ze staat voor haar principes en kan dit uitleggen. Daar kan ik nog wel wat van leren. Staan voor je eigen overtuiging en deze onderbouwd en gemotiveerd uitvoeren in praktijk.
Een van de graadmeters voor goed handelen is voor Ayla het kind. Stel aan de kinderen de vraag of zij denken dat je het goed doet. Praat daarnaast samen heel veel over je ontwikkeling. Heb vertrouwen in de professional en het kind. Een overtuiging die ik al had en waar ik op de diverse scholen weer in bevestigd ben. Als we daarbij samen in gesprek blijven over wat we met ons onderwijs willen en de stem van het kind ook een rol laten spelen, kunnen we op de Uilenbrink nog mooier onderwijs maken dan waar we nu al zo trots op zijn.
Deze avond een biertje gedronken in de pub bekend van de tv-serie ‘Cheers’. Leuk om daar te zijn en kort in gesprek te raken met enkele toeristen uit Los Angeles. Wat zij vooral vonden, is dat we maar niet zoveel aan ‘goede ideeën’ over het onderwijs uit Amerika mee moeten nemen naar Nederland. Daarmee doelden zij met name op de dwingende Amerikaanse testcultuur. Ik kon hen uit leggen dat (de ouders van) CES scholen een andere keuze durven te maken. En dát wil ik wél meenemen naar Nederland, in ieder geval als startpunt voor een goed gesprek.
Een mooie bagage dankzij een bezoek een school waar met grote bevlogenheid aandacht is voor vele kinderen. En daar gaan we in Nederland op de Uilenbrink ook ‘gewoon’ mee verder.
We zijn op de Neighborhood School. Een aantal teamleden hebben een workshop voor ons voorbereid. Het woord ‘authority’ staat centraal. In een groepje met drie personen zitten wij bij muziek instrumenten. Het doel is om met muziek dit thema uit te beelden. Uit te dragen. Erik, deelnemer van onze groep, denkt bij authority aan het woord weerstand . Ingrid heeft een positief gevoel bij dit woord. Kwaliteiten hebben geeft zij aan. Een autoriteit op een speciaal gebied zijn. Ik zelf zoek naar vrijheid binnen autoriteit. Ik zoek naar kansen. Samen proberen we via muziek weerstand uit te beelden die overgaat naar samenwerken en blijheid. En we willen dit ook uitdragen naar anderen. Ik geniet van de opdracht en het woord authority blijft door mijn hoofd gaan. Wanneer ‘author’ maken is en we koppelen dat aan vrijheid moeten we kijken wie ‘author’op welk gebied is. In de klas kunnen dat op verschillende gebieden kinderen zijn. Maar ook op sommige gebieden de leerkracht. Hoe kunnen we elkaar hier in versterken. Dan krijgen we synergie. Dat geeft energie. Daar word ik blij van. En volgens mij de kinderen ook. Datzelfde kunnen we ook op teamniveau doen. Wie is ‘author’ op welk gebied. Geef dat teamlid de ruimte. Laat hem autoriteit hebben op dat betreffende gebied. Dat geeft weer synergie binnen het team. Dat geeft ons het gevoel dat we het samen doen. Dat geeft verbondenheid. En dat is ons hoogste doel. Dat is genieten. Echt wel.
Op onze school is verbondenheid een groot goed. Het staat boven onze ervaringsgerichte dialoog. De dialoog waarin we vanuit aanvaarding, echtheid en inleving steeds weer in geprek gaan met de kinderen. Toch valt het mij op dat er soms kinderen zijn die ondanks al onze inzet niet altijd verbonden zijn met de groep. We praten hierover. We hebben regelmatig een ervaringsreconstructie waarbij we erachter proberen te komen welke acties we kunnen inzetten. Deze week ben ik op bezoek bij de Neighborhood School in Midtown New York. Ik loop een klas binnen en word geraakt door een poster. Op deze poster staan allerlei acties die een kind kan doen om verbonden te zijn met zichzelf. Ademhalingsoefeningen, meditatie, mindfullness. Ik bedenk me dat je eerst verbonden moet zijn met jezelf voordat je ook verbonden kunt zijn met je familie, met je groep. Wanneer een kind op onze school niet verbonden is met de groep is het volgens mij belangrijk om te kijken of het kind verbonden is met zichzelf. De Neighborhood School heeft dit aspect vast opgenomen in het programma. Volgens mij is dit erg goed wanneer we verbondenheid belangrijk vinden. Tijdens ateliers hebben we bij onze school weleens meditatie als keuzemogelijkheid. Hier, op de Neighborhood School, is het verbonden leren zijn met jezelf een vast onderdeel van het weekprogramma. Een must denk ik nu. Bij terugkomst in Nederland ga ik dit op onze school op de agenda zetten. Ik hoop en geloof dat dit effect heeft op het verbonden zijn met je groep.
Sjaak van Moorsel
De afgelopen 2 dagen hebben we The Neigborhood School bezocht. Er waren verschillende overeenkomsten met Castle Bridge, het gemeenschapsgevoel is hier bijvoorbeeld ook heel sterk.
Wat ook opvalt is de vrijheid die leerkrachten en leerlingen krijgen. Leerkrachten krijgen de vrijheid om het curriculum vorm te geven en lessen te geven over onderwerpen waar ze zelf enthousiast over zijn. Tijdens projecttime krijgen de kinderen de vrijheid om te werken aan projecten die ze zelf bedenken.
Op deze school ligt, net als bij Castle Bridge, de nadruk op het proces. Niet alles hoeft te lukken of goed te gaan, kinderen hoeven niet altijd blij te zijn. Door middel van reflectie leren de kinderen op deze school juist veel van deze ervaringen.
Ik denk dat het Nederlandse onderwijs erg gericht is op het eindresultaat en op het individu. Wat zou het mooi zijn als we ons meer op het proces richten en meer gemeenschapsgevoel creëren!
We hebben inmiddels twee scholen bezocht, Castle Bridge en de Neighborhoodschool.
Twee dagen vol van indrukken, inspiratie, enthousiasme en het voortdurend in gesprek gaan over onderwijs (met Amerikaanse leerkrachten, ouders, kinderen, maar zeker ook met mijn Nederlandse collega’s) lig ik moe, maar voldaan in mijn bed.
Hoe mooi om te zien:
Commitment to the entire school binnen de hele community. Ouders die bij de weekopening mee staan te zingen. Kinderen die vroeger naar school komen, omdat daar een gratis ontbijt op ze wacht. Ouders die het gesprek met ons aangaan om te vertellen wat ze van de school vinden. Rond worden geleid door de kinderen zelf. Wat een verbondenheid.
Less is more. Neem de tijd voor je lesstof. Het gaat om het proces, niet om het product. We zouden soms wel eens wat mogen onthaasten.
Student-as-worker, teacher-as-coach. Door middel van het stellen van vragen worden de kinderen uitgedaagd om tot meer diepgang en betekenis te komen. De leerling doet het zelf met een beetje ondersteuning van een stimulerende leraar. Maak ruimte voor reflectie!
A tone of decency en trust. Leraren laten vol positiviteit zien alle vertrouwen te hebben in hun leerlingen en dat wordt zeker niet beschaamd.
Muziek brengt mensen dichter bij elkaar…
Wat fijn om daarbij aanwezig te mogen zijn samen met alle kinderen, leerkrachten en ouders. Engelse en Spaanse liedjes wisselden elkaar af.
Wat een mooie start van de week. Wat een warm welkom voor iedereen.
We zijn een grote familie/ community, we helpen elkaar en zorgen voor elkaar.
Deze saamhorigheid was door de hele school te zien en te voelen. Wat een fijn begin van wat een hele mooie week, lijkt te worden.
Castle Bridge
Het is maandagochtend. Na het ontbijt wandelen we rustig naar de subway. We zoeken de blauwe lijn uptown. Catle Bridge is ons doel vandaag. Een school gelegen in Harlem. Na een minuut of twintig arriveren we bij de school. We worden vriendelijk ontvangen door Jose. In een ruimte waar alle kinderen samenkomen deze ochtend krijgen wij ook een plekje. De school start elke ochtend met een half uur samenzang. Zo ook vandaag. De kinderen, meer dan tweehonderd, nemen rustig plaats op een bankje. Ook ouders zijn er. Zij zitten of staan een stukje van de kinderen vandaan. De sfeer is er een van rust en respect. De muziekjuf opent de muziek op haar keyboard. De principal ondersteunt de muziek met haar gitaar. Samen met de kinderen wordt een half uur gezongen. Gezongen in een atmosfeer van respect voor elkaar. Na ongeveer een half uur zet de muziekjuf in voor het laatste liedje. De kinderen zingen mee. Terwijl ze hun plaats verlaten en richting de eigen leerkracht gaan blijven ze zingen. Wat een sfeer. Ik zou zeggen unique. Ik word geraakt door deze manier van samenkomen. Op onze school moeten we vaak moeite doen om de juiste sfeer te blijven behouden. Hier lijkt dat een vanzelfsprekendheid. Commitment to the entire school. Prachtig. Ik heb het hierover met een leerkracht in de klas. Want ik zie dit ook terug in de omgang met elkaar in de klas. Wanneer we dit belanrijk vinden voor ons onderwijs moet dit de fundering zijn van onze school. Commitment to the entire school. Dit is het cement tussen de stenen. Dit is het cement tussen de verschillende vakken die we hebben. Ik heb een goal te pakken voor onze school. Wat zou het mooi zijn om dit commitment ook op onze school als goal te pakken. Ik ga het voor stellen. Aan de slag er mee. Maar nu nog even pitten want het was een lange dag met veel indrukken.
Hallo allemaal………
Ik verblijf inmiddels alweer een week in New York. De stad heeft me de ene ‘wow’ na de andere bezorgd. Het is een ongelooflijke mooie, indrukwekkende stad met veel historie. Een historie die voor mij persoonlijk begon op 9/11. De aanslagen op de Twin Towers lopen als een rode draad door mijn New York reis. Die gebeurtenis heeft de stad, de Verenigde Staten maar ook de hele wereld doen veranderen. De angst won het lange tijd van het vertrouwen. Je merkt dit op vliegvelden in musea en op toeristische plekken waar je als toerist moet legitimeren en door een detectiepoortje moet. Toch raak je hier aan de een of andere manier aan gewend na een week New York. Vandaag heb ik echter gezien dat er weer vertrouwen is, vertrouwen in de toekomst.
Deze dag stond in het teken van het eerste schoolbezoek aan Castel Bridge. Een school die gesetteld is in de wijk Harlem, deze wijk is gesticht in 1658 en heette toen nog Nieuw-Haarlem. Een lange tijd werd het stuk vooral bewoond door boeren. In de negentiende eeuw kwam hier verandering in en werd het een uitbreiding van New York. Het gebied werd al snel de plek waar veel Afro-Amerikanen naartoe gingen nadat de slavernij werd afgeschaft. Behalve Afro-Amerikanen wonen er ook veel mensen uit het Caribische gebied. Daarom wordt Harlem ook wel vaak Spanish Harlem genoemd.
Die Spaanse invloeden zag je direct terug op Castle Bridge. Op Castle Bridge worden de lessen verzorgd in zowel het Engels als het Spaans. De school heeft dan ook een overwegend gekleurde populatie.
Het begin van de dag was voor mij misschien wel het indrukwekkendste deel van de dag. De kinderen en hun ouders werden in de aula van de school ontvangen door de leerkrachten van de school. Samen werd er gezongen en werd de week geopend. Niet alleen de kinderen en leerkrachten namen deel aan deze activiteit, de meeste ouders zongen uit volle borst mee. Wat een mooi moment en wat zag je hierin de verbondenheid tussen ouders, leerlingen en leerkrachten in terug.
Na deze opening hebben we een bezoek gebracht aan verschillende klassen. De klassen kwamen in eerste instantie rommelig op me over. Toch lijken de kinderen en leerkrachten daar geen last van te hebben. In elke klas overheerst de rust. Er is geen geschreeuw en de leerlingen en leerkrachten zijn vriendelijk tegen elkaar. Op de school wordt gebruik gemaakt van vakleerkrachten. Zelf heb ik een muziekles voor kleuters bijgewoond. Ongelooflijk om de passie te zien waarmee deze docent haar vak uitoefende. Zij was heel duidelijk in haar verwachtingen richting kinderen. Dit zie je sowieso terug in de school. Kinderen krijgen het vertrouwen en leerkrachten proberen het kind verder te helpen in zijn of haar ontwikkeling. Leerkrachten stralen uit dat ze geloof hebben in de kinderen. Het principe ‘A tone of decency en trust’ was duidelijk terug te zien op deze school.
Ook het principe ‘Less is more’ heb ik terug gezien. Er wordt op school gewerkt in projecten. Deze projecten duren niet een aantal weken, zoals bij ons, maar een aantal maanden. Zo werd in de klas van José gewerkt aan het thema ‘Azië’. Kinderen startten met het maken van een ‘toy’. Een ‘toy’ die gerelateerd was aan een bepaalde tijd. Vervolgens werd er een tijdmachine gemaakt waarmee gereisd werd naar het verleden of naar het heden. Halverwege het project werd er naar het proces gekeken. Het proces werd sowieso inzichtelijk doordat kinderen iedere dag hun bevindingen en reflecties op hun handelen noteerden in hun zogenoemde ‘Journal’: een notitieboekje. Ook kwamen er op dat moment ‘challenges’ aan bod. Een soort casus/uitdaging waar kinderen een oplossing voor moesten bedenken. Tijdens de rekenles zag ik dit principe ook terug. Een gehele rekenles werd en gespendeerd aan een opdracht en aan het einde van deze opdracht had iedereen het beoogde doel behaald.
Ik heb vandaag ontzettend veel gezien. En ik zou jullie zo graag naar nog veel meer willen vertellen. Ik merk echter dat mijn ogen bijna dichtvallen. Het is een mooie, maar lange dag geweest. Voordat ik deze blog ga afsluiten, wil ik weer terugkomen op het stukje vertrouwen. Vertrouwen dat in onze samenleving lange tijd is weggeweest. Dat vertrouwen heb ik vandaag op ‘Castle Bridge’ weer terug gezien. Kinderen waarvan een van de ouders in de gevangenis zitten zijn welkom op deze school. Problemen worden juist aangepakt door dingen bespreekbaar te maken. Kinderen met een ingewikkelde achtergrond worden in de community opgenomen en omarmd. Je voelt de liefde van de leerkrachten voor de leerlingen en hun vak. Het sleutelwoord is vertrouwen. José lichtte dit toe met een mooi voorbeeld waarin hij vertelde dat hij een kind het vertrouwen gaf om zijn laptop uit zijn tas te laten halen. Het is vaak gemakkelijker om vertrouwen te verliezen als te winnen. Het is belangrijk om hier als school op in te zetten. Vertrouwen reduceert onzekerheid en is nodig om uiteindelijk tot ontwikkeling te komen en je content te voelen. We willen allemaal onderdeel zijn van een gemeenschap. Deze kinderen zijn onze toekomst en vandaag heb ik weer een beetje vertrouwen gekregen in de toekomstJ.
Groetjes Tom
SAAMgoesUSA 