Hi!
Vandaag dag 4. We hebben een bezoek gebracht aan Mission Hill. Een school die tot nu het beste past bij mijn visie. De laatste jaren ben ik steeds vaker op zoek naar mijn eigen visie en identiteit. Wat vind ik belangrijk? Waar sta ik voor? Hoe zit ik als persoon elkaar? Wat is mijn visie op onderwijs? Hoe kijk ik naar de toekomst? Wie ben ik nu eigenlijk? Vragen die de afgelopen jaren steeds vaker in me naar boven komen. Het lijkt wel alsof ik de afgelopen dagen steeds meer antwoorden op deze vragen krijg.
Vandaag heb ik een paar mooie dingen gezien. Ik val in herhaling als ik zeg dat ik weer betrokken leerkrachten heb gezien die werken met passie. Passie voor het vak, voor de leerlingen, voor elkaar en voor de wereld. Leerkrachten die onderwijs geven vanuit eigen ervaringen. Zo was er een leerkracht uit Puerto Rico die vertelde over haar migratieachtergrond. Dit was een inleiding op ‘project time’ dat in het teken stond van ‘people of America’. De boodschap die werd gegeven was dat Amerikanen diverse achtergronden hebben en het belangrijk is om meer over deze achtergronden te weten zodat we elkaar ook beter kunnen begrijpen. Het mooie is dat kinderen niet zomaar oordelen. Kinderen vinden deze verschillen vanzelfsprekend. Echter moet er wel ruimte en tijd zijn om de dialoog met elkaar aan te gaan. Ik moet weer terug denken aan een van de mooiste dagen uit mijn onderwijscarrière. Paarse vrijdag, de dag dat iedereen zichzelf mag zijn. Op school nodigden we een transgender uit om te vertellen over haar leven. We bereidden de kinderen er goed op voor. Toch was het die dag best spannend. Hoe zouden de kinderen er op reageren? Op de dag zelf kwam deze vrouw vertellen over haar leven. Ze zat nog midden in haar transformatie en voelde zich op en top vrouw, ondanks de stem die soms nog wat oversloeg. Waar wij als volwassen daar snel onze mening over zouden vormen, bleven de kinderen aandachtig naar haar verhaal luisteren zonder er een oordeel aan te binden. Laat iedereen zichzelf zijn, oordeel niet! Het is zo ongelooflijk om dit soort dingen bespreekbaar te maken. Kinderen oordelen niet, dat doen wij!
Tijdens een klassenbezoek vanmorgen, was de leerkracht met studenten in gesprek. Opvallend omdat op het rooster een rekenles stond. Later vroegen we aan deze docent waarom hij zich niet aan het rooster hield. Het bleek dat een leerling deze morgen een probleem had. Een probleem waar deze leerling erg veel last van had. De docent gaf aan het nodig te vinden om dit probleem te bespreken en maakt een doordachte beslissing om de les die eigenlijk gepland stond, te laten vervallen. De docent nam uitgebreid de tijd om met de leerlingen in gesprek te laten gaan. Uiteindelijk werd het gesprek afgesloten met een persoonlijke vraag aan iedereen: Hoe voel jij je nu op een schaal van 1 t/m 5?
Vervolgens werd er niet gestart met de les maar werd de keuze gemaakt om even op adem te komen. Gewoon even vijf minuten iets doen waar jij je goed bij voelt. Na deze vijf minuten werd er pas gestart met de les. Jeetje, wat heb ik hier weer van geleerd. Welbevinden is een van de aller belangrijkste onderdelen om tot ontwikkeling te komen. Hier moet je in investeren en dus soms concessies doen! Wat denk ik toch teveel in hokjes. Die rekenles is soms minder belangrijk.
Ik merk steeds meer van Amerika ga houden. Ik weet dat Amerikanen vaak de overtreffende trap gebruiken. Het is hier niet groot maar grootst en ik heb het idee zelf ook steeds vaker die overtreffende trap toe te passen. Amerikanen zijn een chauvinistisch volk. Ze zijn trots op hun land maar ook op elkaar. De Amerikanen die ik heb meegemaakt zijn ontzettend gastvrij, aardig, behulpzaam en wederkerig. Ik heb al een aantal keren meegemaakt dat de deur voor me wordt opengehouden, mijn gebrekkig Engels wordt geaccepteerd en bij de kassa vragen ze hoe het met me gaat. In de winkel waar ik straks was, liep een vrouw met een hond. Ze werd aangesproken door de bewaker die haar aansprak op het feit dat honden niet waren toegestaan. In plaats van deze vrouw weg te sturen bood hij de vrouw aan om op de hond te passen. Zo kan het dus ook! Die vriendelijkheid van de Amerikanen zag ik vandaag ook weer terug op school. Alle leerkrachten zijn zo vriendelijk voor ons, de leerlingen en elkaar. ‘Be kind’ is een waarde die zij ontzettend belangrijk vinden. Doordat zij dit zo belangrijk vinden is dit ook de norm geworden, op school maar ook daarbuiten.
Zoals ik al zei ben ik steeds meer mijn eigen visie gaan vormen. Naast het feit dat ik mezelf beter leer kennen, is het contact met andere collega’s ook versterkt waarvan twee in het bijzonder. Erik, mijn maatje, met wie ik vorig jaar de opleiding tot rekencoordinator heb gevolgd en Hermien, mijn oude schooljuf van de John F Kennedyschool zo’n 25 jaar geleden en nu mijn collega op de Eerste Stroming. Een geweldig ‘kind’ mens. Ik weet ook steeds beter wie Tom nu eigenlijk is. Ik vertel jullie er graag snel meer over. Ennuh tot die tijd…….. wees een beetje lief voor elkaar.
Daaaaaaaaaaag
Tom

Hi everybody,

Op het moment dat ik deze blog schrijf, zit ik in de bus naar Boston. New York ligt alweer tientallen ‘miles’ achter me maar in mijn hoofd voelt het als zo dichtbij. Gisteren hebben we een kijkje genomen op de Neighborhoodscchool. Vandaag hebben we op diezelfde school een workshop gevolgd. Gisterenavond klapte mijn hoofd zowat uit elkaar. De prachtige dingen die ik heb gezien, indrukken van de stad en het continu in het Engels praten en luisteren zorgden voor een bonkend gevoel in mijn hoofd. Op dit moment heeft het bonkend gevoel plaats gemaakt voor een lichte opwindende emotie. Ik zal daar zo meer over vertellen. In mijn vorige blog refereerde ik vooral naar vertrouwen. Vertrouwen wat zo belangrijk is voor de toekomst. Vandaag is de rode draad in mijn blog zichtbaarheid.
Zoals ik al eerder zei heb ik gisteren een bezoek gebracht aan de Neighborhoodschool. Een school in een groot gebouw, waarin ook nog een andere school gevestigd was. We werden ontvangen door Corinthia. Zij vertelde wat meer over het dagprogramma waarna we welkom werden geheten door de directeur die wat meer vertelde over de visie van de school. Na deze ontvangst mochten we een bezoekje brengen aan de verschillende klassen. In een middenbouw klas werd een rekenles aangeboden. De leerlingen zaten in een kring om de juf, hadden een wisbordje en volgden dezelfde instructie. Betekenis van de tafel van drie had een grote rol in deze les. Vorig jaar heb ik de opleiding tot Rekencoördinator gevolgd. Het handelingsmodel heeft voor mij toen echt betekenis gekregen. In deze rekenles zag ik de fases van het handelingsmodel terug. Zo werd stil gestaan bij de laatste twee fases van dit model: het abstract voorstellen en het formele handelen. Beide fases kwamen uitgebreid aan bod. Na de instructie gingen de leerlingen met hetzelfde werkje aan de slag. Wat me opviel was dat ieder kind aandacht van de leerkracht kreeg, ongeacht het niveau of werkhouding. Ieder kind was zichtbaar. Na deze verwerking kwamen de leerlingen weer bij elkaar en mochten de gebruikte strategieën aan elkaar laten zien. De strategieën werden zichtbaar. De leerkracht stelde vragen als ‘Wie heeft een andere strategie gebruikt’ ‘Hoe pas je deze strategie toe?’ en ‘Waarom heb je voor deze strategie gekozen.’ Wat ik vooral mooi om te zien vond was dat de leerkracht andere kinderen uitnodigden om het niet eens te zijn met elkaar zonder dat daar veroordelend op gereageerd werd.
De klassen en gangen van de school hangen vol met grote vellen papier. Op deze papieren wordt van alles geschreven waardoor het proces zichtbaar wordt. Zo werden ook de dingen opgeschreven die de kinderen zien, wat ze denken en wat ze zich afvragen. Mooi! Daarnaast is het ook een handige manier om dingen een plekje te geven. Naar aanleiding van de aanslag in Las Vegas werd een mind-map gemaakt waarop kinderen hun gedachten en vragen konden schrijven. Gebeurtenissen worden niet weggestopt maar er wordt over gesproken met elkaar.
In een van de klassen hing een groot vel papier met daarop breuken gerelateerd aan tijd. Bij mij kwamen er direct vragen op. Vragen die snel beantwoord werden. Er waren een aantal kinderen te laat in de rekenles. In plaats van te oordelen werden er vragen gesteld: Weet je hoelang je te laat bent?, Welk deel van de les heb je gemist? Hoeveel tijd is dat dan?, Welk deel van de les blijft erover?, Wat betekent dit voor jou?, Wat ga je de volgende keer anders doen? Kinderen kregen zo het besef dat 15 minuten te laat eigenlijk best wel veel is. Zelf werd de conclusie getrokken om de volgende keer toch maar op tijd te komen. Naast het feit dat de kinderen op deze manier achter komen dat op tijd komen toch wel belangrijk is, worden ook rekenvaardigheden getraind. Hoe mooi is dat!
Op de scholen die ik heb bezocht worden verschillende talenten van kinderen ontwikkeld en zichtbaar gemaakt. Naast kernvakken is er veel ruimte voor creativiteit, muziek en dans. Vanmorgen deel mogen uitmaken van een mooie dagopening waarbij alle leerlingen samen met ouders en leerkrachten muziek maken en aan het zingen zijn. Prachtig! Wat ben ik toch een bevoorrecht mens om deel te mogen nemen aan deze reis. Thank God! (Al is dit niet helemaal een goede uitspraak. De scholen die we bezoeken zijn namelijk Public schools. Scholen die voor iedereen toegankelijk zijn. Echter moet er wel geloot worden door de vele aanmeldingen. Er wordt geen godsdienst gerelateerd onderwijs gegeven, dus ook geen Pasen of kerstviering. Je ziet rond deze tijd geen werkjes van Halloween in de gangen hangen. Mijn eerste reactie was: aah wat jammer. Maar het heeft me wel aan het denken gezet. Iedereen is natuurlijk gelijk op school en iedereen heeft een andere achtergrond. Ik snap het belang om hierin als school niet mee te gaan. Om geen onderscheid te maken worden deze feesten niet gevierd. Dit betekent overigens niet dat er geen ruimte is voor de verschillende achtergronden van de kinderen).
Ik wil heel graag nog heel veel andere dingen met jullie delen maar ik vind ook dat deze blog wel leesbaar moet blijven. Deze mooie dingen bewaar ik voor later!
Ow jaa, nog even dit. Zowel Corinthia van TNS als José van Castle Bridge herkenden mij van hun bezoek aan Nederland. Over zichtbaarheid gesproken……

Laterzzzzz

Tom

Nog vier weken…..jeeeeeej en dan eindelijk naar Amerika. Het land van oneindig veel mogelijkheden, the American Dream, Coca-Cola en Donald Trump!

Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog te weinig geniet van de ‘Amerika voorpret’. Vorige week op schoolkamp geweest, deze week vergaderingen, leerlingenbespreking en vooral veel werk inhalen wat vorige week is blijven liggen. Echter, maak ik nu tijd vrij om deze blog te schrijven en moet zeggen dat ik toch wel wat gezonde spanningskriebels in mijn buik heb. Er gaat van alles door me heen…… Heb ik alles geregeld? Wat neem ik allemaal mee? Wat wil ik daar zien? Wat hoop ik daar te leren? En hoe ga ik me redden met mijn Engelse taalvaardigheid? Ach jaa… vorig jaar heb ik het eerste niveau behaald van Cambridge English. Ik zou het toch moeten kunnen………. Louis van Gaal zou zeggen ‘That’s another cook’! Ach, dat komt vast goed:)! Ik vraag me nu trouwens ook af wat de temperaturen zullen zijn in New York? De film ‘Autumn in New York’ komt op in mijn gedachte. Richard Gere droeg toch een winterjas?

Ik dwaal af! Natuurlijk ben ik nieuwsgierig wat het beeld is van de Amerikanen van hun president. President Trump komt namelijk niet altijd even positief in het nieuws. Waar ik nog nieuwsgieriger naar ben is het onderwijs wat gegeven wordt op de scholen die we gaan bezoeken. Bij binnenkomst krijg je vaak al meteen een indruk. Ik ben benieuwd hoe de leeromgeving ingericht is. Op mijn school proberen we kinderen zoveel mogelijk te betrekken bij hun eigen ontwikkeling. Hoe doe ze dat daar? Welke vragen stellen zij? Ik ben heel erg snel geneigd om te zeggen ‘goed gedaan’ en ‘wat een mooie tekening!’. Zo is het gesprek echter direct gesloten. Ook vraag ik me af hoe zij richting geven aan het proces. Dat is wat ik belangrijk vind. We zijn steeds meer een prestatiemaatschappij. Goede cito-scores lijken belangrijker te zijn dan een hoge mate van welbevinden en betrokkenheid. Hoe wordt daar op de verschillende scholen mee omgegaan? En wat betekent dat voor mij als leerkracht? Ik kom terecht in een ander land en andere cultuur. Ik benieuwd welke normen en waarden belangrijk worden gevonden en het waarom. Daarnaast komen beelden in me op van verschillende Amerikaanse films/series zoals Mean Girls, Glee, 13 reasons why. Het verhaal speelt zich af op een highschool en typerend zijn de verschillende groeperingen waarin talent centraal staat zoals de rugbyspelers, cheerleaders, ICT-kenners, muziekmakers etc. Is er echt ruimte voor ieders talent op school? En hoe wordt dat vormgegeven?

Eigenlijk heb ik ontzettend veel zin om geïnspireerd te worden! Vol verwachting kijk ik uit naar het moment dat ik uit het vliegtuig stap en (Frank Sinatra zal het niet meer doen) Alicia Keys ons buiten opwacht achter haar piano en het liedje ‘New York’ ten gehore brengt. Ik begin al een beetje in ‘the American dream’ te geloven. Let’s make Amerika great again! It’s gonna be a great, great experience!