Mission Hill

Mission Hill school

Vandaag de hele dag doorgebracht in de kleutergroep van Mission Hill. Ze starten met een meeting. De kinderen bespreken met de juf wat voor werk ze die dag gaan doen.

Vaak werken ze over een thema. Vandaag is er vrije keuze. Het lokaal is erg ruim.  Er is een kookhoek, een huishoek, een gigantische bouwhoek (die wil ik ook), een “lees”hoek en een ontdekhoek. Er ligt een groot kleed op de vloer waar de kinderen lekker op spelen en waar ook de kringactiviteiten zijn. Het is best donker in het lokaal. Er zijn schemerlampen aan. Wij met onze arbo bril vinden het eigenlijk iets te donker maar de sfeer is wel gezellig en  er hangt een rustige sfeer. Wanneer we hierna vragen blijkt dat ook het idee te zijn. De kinderen worden rustig van sfeerlicht. En de speciale kinderen hebben dat nodig.

Gisteren is de klas op excursie geweest… appels geplukt. Daar wordt vandaag appelmoes van gemaakt. Om de beurt komt een groepje kinderen appels schillen en in stukjes snijden. En de juf stelt vragen, de kinderen denken na, geven antwoord en stellen weer vragen. Heel relaxed en gemoedelijk.

Zijn ze klaar dan gaan ze in hun logboek werken. Ze maken een tekening, vandaag vrije keuze. Ook de materiaalkeuze is vrij. Bij deze leeshoek zit een andere juf. Als de tekening klaar is bedenken de kinderen er een zin bij. Die zin schrijft soms de juf op. Of de juf schrijft en de kinderen schrijven de zin na, of ze schrijven zelf met of zonder hulp. Op deze manier leren de kinderen lezen. Ze bespreken de letters in de kring.  Maar wanneer ze gaan schrijven vraagt de juf welke letter hoor je vooraan? Het kind zoekt de letter op een kaart en schrijft ‘m na. Zo lezen ze ook boekjes. Kinderen vertellen een voorgelezen verhaal na, of verzinnen zelf een verhaal of lezen “echt”.

Zo is er ook nog een knutseltafel. Daar hoorde een opdracht bij. Maar de kinderen vonden de opdracht niet leuk. Ze hadden een beter plan. Wouw een beter plan, dan doen we dat. Genieten die kinderen. Aan de slag. Mooie werkjes van vilt. Bij dit groepje zat de stagiaire.

In de bouwhoek bouwden twee kinderen een enorm groot ingenieus bouwwerk. Wat heerlijk, wat een ruimte, wat veel blokken. Alle maten. Het klopt gewoon. Dan wil je wel.

Twee kinderen in de huishoek en bij de zandtafel.

Na al het werk in de kring voor de meeting. Werkbespreking. Een serieuze aangelegenheid want er is iets aan de hand. Bij de zandtafel is niet goed gewerkt. Wat is er aan de hand? Dat weten de kinderen wel, er is geknoeid met zand. Twee kinderen willen dit graag opruimen en zijn er al mee in de weer geweest maar de juf wil toch eerst weten waarom dat zo erg is. Dan raakt het zand op weten de kinderen. Ze roepen niet de naam van de schuldige, dat is niet zo relevant. De juf vertelt dat ze wel begrijpt dat je vlug kunt knoeien met zand, het valt makkelijk van je handen. En als je heel wild bent, vliegt het door de klas. Nee, de kinderen begrijpen wel dat het zo niet moet. Maar zegt de juf, ik wil de mooie dingen zien en horen. Het werk wordt uitgebreid besproken. Wat goed. De kinderen stellen kritische vragen aan elkaar. Waarom heb je dat gemaakt. Ik vind die linkervleugel van die vlinder zo mooi.

Ondertussen worden de bedjes klaargezet door een andere juf. Want de kinderen gaan nu buiten spelen en lunchen en dan even slapen.

’s Middags is er een rekenactiviteit over appels, hoe kan het anders.

We hebben maar even de tijd nog.

Praten met Kathy nog even over de doelen. Die zijn er.  Er is een assessment gebaseerd op de doelen. Dat houden ze bij. Lijkt een beetje op een test. Wanneer een kind een bepaald onderdeel maakt krijgt het punten voor ingevulde antwoorden. Op deze manier volgen ze de kinderen. Maar er zijn zeker individuele doelen. Veel op pedagogisch/gedragsmatig vlak.

Het was een fijne inspirerende dag. De meetings met de kinderen in de kring vind ik waardevol. Mijn leervraag, hoe creëer ik betekenisvolle situaties lijkt beantwoord te worden. Door samen met kinderen te bespreken wat ze willen doen, maken, leren etc. Hen de bedenker laten zijn. Door de goede vragen te stellen kunnen kinderen zich verdiepen.

Mijn andere leervraag, over de doelen lijkt ook al een beetje beantwoord. Goed naar een kind kijken. Wat heeft het nodig. Dat kan, of moet misschien wel de basis zijn om de volgende stappen op te bouwen.

En denk ik dan, ons oude kleuteronderwijs lijkt best veel op wat ik hier zie. Er zijn meer handen in de klas. Het lokaal is groter. Maar in de wandelgang sprak ik even met Marije en zij zei je moet bedenken wat wel kan. Dat is waar. Dat is het begin.

Daar gaat ie dan…..

Zondagochtend, zo meteen ga ik naar Rotterdam. Een fototentoonstelling bezoeken. Dat vind ik echt een uitstapje. Over niet al te lange tijd naar Amerika, da’s pas een uitstapje. Spannend. Nu vooral nog in praktische zin. Heb ik alles geregeld? De goede papieren? Welke kleren zal ik meenemen? Welke koffer? Wat is een handige tas voor spullen die ik mee wil nemen wanneer we scholen bezoeken of de stad? En ook, zal ik antwoorden vinden op mijn leervragen? Zijn dat eigenlijk de dingen die ik echt wil weten? Wanneer ik de leervragen van de andere mensen lees denk ik,  ook interessant, en ja, dat wil ik ook weten. En  ik ben onzeker over mijn Engels. Maar nu moet ik mijn blog schrijven. Moet klinkt  negatief, zo bedoel ik het niet. Maar ik loop er al dagen over na te denken. Wat zal ik schrijven…

Ik ben heel benieuwd  hoe de situatie Trump versus Kim Jong-un zal verlopen. Twee moeilijke kinderen die heel erg een goede coach nodig hebben. Hopelijk zijn er verstandige mensen in hun omgeving die een escalatie weten te voorkomen.

Voor nu ben ik vooral benieuwd naar wat ik  zal gaan zien en beleven. Wat kan ik verwachten? Wat zal ik mee terug nemen voor mijn eigen klas en school? Zal ik net zo enthousiast zijn als Marieke en Kitty en Hannie en Arjan voor mij?

 

Het begin is gemaakt…

De reis nadert het einde, alle scholen zijn bezocht, morgen een ochtendje van bezinning en dan heerlijk terug naar mijn gezin. Klaar is kees! Het boek Amerika-CES is dicht…NEE!!! Dat is het zeer zeker niet! Dit is pas het begin en dat is me de afgelopen twee dagen duidelijk geworden. Waar je in het begin jezelf verwonderd over alles wat je ziet word je verder gedurende de reis steeds meer gepakt door je innerlijke gedachtes en gevoel. Wat doet dit met me? Wat betekent het voor mijn handelen in de klas? Confrontaties, zien, denken, verwonderen, dromen en acties. Maar waar begin ik? En wat kan ik in mijn klas doen om dicht bij jezelf te blijven en de kinderen, maar ook ik ben onderdeel van een organisatie waarin je samenwerkt en afspraken hebt. Dit vind ik echt heel lastig. Hogelijk krijgen de gesprekken die we hier gevoerd hebben een vervolg, want dat was erg fijn!

Maandag kom ik op school en het eerste wat ik ga doen is praten met de kinderen. Wat denken ze, voelen ze en willen ze. Tijdens de lessen tussen de kinderen, samen zijn en samen betekenisvol bezig zijn. Kleine stapjes vooruit en werken aan mijn grondhouding. En ik wil nog zoveel meer…rustig aan. Less is more, depth over coverage ook dat geldt voor mij als leerkracht!

Wat een rollercoaster aan gedachten

Vandaag gaan we naar mission hill school in Boston. Het lijkt hier vergeleken New York wel een dorp 😉

We komen de school binnen en zijn meteen onder de indruk van de ruimte, woe wat groot! Een prachtige bibliotheek waar we in een kring starten met een kennismaking. Leerkrachten en de directrice vertellen met passie over hun vak. Het kind staat centraal in alles wat ze doen. De slogan van de school komt overal terug; BE KIND WORK HARD. De directrice vertelt heel liefdevol en inspirerend over haar werk. Ook is ze heel eerlijk over haar rol. Bijv. ‘Ben eerlijk over je eigen grenzen, over je toppen van je kunnen en vraag om hulp. op die manier kun je samenwerken en groei je, ook ik heb niet overal antwoord op’. 

Daarna kunnen we een kijkje nemen in de groepen. Ik settle me in grade 3-4. Er is meteen een akkefietje dat de leerkracht op moet lossen, wat me opvalt is dat ze steeds terugvalt op: ‘is it kind?’ ‘Is het aardig?’ Daar komt de grondhouding weer naar voren!!! Wat is die belangrijk! Zo doen wij dat hier! We zijn aardig en werken hard! ‘Is het aardig?’ Néé? Dan doen wij dat zo niet hier. Ook wij op de sterrebos zijn bezig met deze grondhouding dmv onze kernwaarden en gedragsverwachtingen en ik vind het prachtig om te zien en om te horen van de leerkrachten én de kinderen dat het echt werkt. Ben geduldig, maar na een goede investering pluk je de vruchten. Ineens voel ik een enorm trots gevoel op ons team. We zijn goed bezig op de sterrebos!!!

Tijdens thematijd krijgen de kinderen een ogenschijnlijk simpele opdracht: zoek twee dingen die hetzelfde zijn. Daar kregen ze 5 minuten de tijd voor. Ik had allemaal voor de hand liggende objecten verwacht, 2 groene potloden, 2 legoblokjes etc. Maar néé, deze kinderen dagen zichzelf enorm uit! Na 5 minuten zaten bijna alle kinderen met bouwwerken van verschillende materialen in de kring. Wauw! De leerkracht heeft in mijn ogen een heel simpele opdracht gegeven. Hoe kan dit dan? Weer het antwoord van de leerkracht: ze zijn het zo gewend. Je hebt iets in je hoofd en je probeert het uit te voeren.

20161117_163756

Terug naar mezelf, wat neem ik mee, wat heb ik nodig en wat beloof ik mezelf? Zoveel!!! Ik wil mezelf beloven dat ik nog meer het kind voorop stel. Wat gaat er in hem/haar om? Ik denk dat ik weet wat ze leuk vinden en wat ze kunnen en weten. Maar is dat wel zo? moet ik niet nog meer met ze in gesprek en meer samen met ze doen ipv voor ze. Alles wat ik hier zie bij de leerkrachten is de commitment met de kinderen. Zij staan centraal. Wij zeggen dat bij ons op school ook: ieder kind een ster, maar is dat wel zo? Soms lijkt het meer…iedere methode een ster, want eerlijk is eerlijk, zij staan meer centraal. Dat wordt me nu steeds meer duidelijk en dat is best confronterend….stuff to think!!!  

Commitment

COMMITMENT; dat is het woord dat de hele dag naar voren komt.

In de 4-5th grade starten ze met een nieuw project. De kinderen krijgen de tijd om op te schrijven waarom zij een goed groepslid zijn. Ik dacht ,dat duurt 10 minuutjes, maar na 45 minuten waren ze hier nog mee bezig…depth over coverage. De groepjes die gevormd moeten worden zijn voor 3 dagen projecttime waarbij de leerkracht de opdracht bepaald binnen het thema: community. De andere 2 dagen werken ze aan een eigen project. De skills die ze tijdens de 3 dagen leren kunnen ze bij het eigen project toepassen. Ik verbaasde me over de diepgang en de tijd die ze erin stoppen. De groepjes worden samen gevormd en iedereen moet zich er comfortabel bij voelen. Ik vroeg aan een kind of dat dat wel mogelijk was dat iedereen tevreden is. OFFCOURSE IT IS! zei ze overtuigend. Ook in mijn groep probeer ik regelmatig de kinderen zelfngroepjes te laten formeren waarbij uiteindelijk iedereen tevreden uitkomt, maar in de werkelijkheid zie je altijd wat teleurstellingen. Wat kan ik daaraan doen dat werkelijk iedereen tevreden is? Een meisje zei gisteren heel mooi: ‘This is how they expect that we behave’. Het zit hem dus in de grondhouding…maar hoe krijg je die er in?

Het opruimen gaat zo soepel, we spreken de leerkracht, hoe doet ze dit??? Oefenen, oefenen, oefenen, heeft 2 maanden geduurd. ‘O gelukkig, ook hier hebben dit soort dingen oefening en tijd nodig met af en toe de nodige frustraties tot gevolg’. Maar ook hier zie je die grondhouding weer terug. ‘Wij verwachten dit van jullie en dat doen we op deze manier. Dit doen wij omdat…’ Natuurlijk gaat dit proces met vallen en opstaan, óók hier in Amerika. Het lijkt allemaal vooral rustig en vredelievend, maar ook hier wordt met kinderen gewerkt waar je soms het nodige mee te stellen hebt.

We spreken met ouders die zich heel erg welkom voelen in de school. Er heerst een open sfeer, de deuren staan open en de leerkrachten zijn makkelijk te bereiken. Doordat in de groepen zoveel aandacht besteed wordt aan saamhorigheid dragen de kinderen dat over naar de thuissituatie en wordt dat gedrag overgenomen door ouders. Een prachtig gevolg! Dit paste mooi bij mijn leervraag over de commitment to the entire school. Een aantal dingen herken ik bij ons op school terug, open deuren, makkelijk bereikbaar, open communicatie, inloopmomenten, ouderworkshops. Het overdragen van van de sfeer van school naar thuis, daar zouden wij nog een koppeling kunnen maken denk ik. Op dit moment werken we bij ons op school aan onze gedragsverwachtingen, hier zouden we misschien een opdracht aan kunnen koppelen voor de kinderen en ouders thuis. Daar ga ik meteen eens mee aan de slag om te kijken of dit iets leuks kan opbrengen. Terwijl ik dit typ word ik heel enthousiast en loopt mijn hoofd vol ideeën. Leuk!!!

Ook spreken we met kinderen, zij geven aan waarom ze graag op school zijn: We hoeven niet 3 uur achter elkaar op een stoel te zitten, je mag gaan staan en de leerkrachten zeggen daar niets van – ik heb er altijd heel veel zin in, want iedereen is zo aardig – project time, daar mag ik anderen leren te werken met hout – de leerkrachten snappen je als je bijv. je oma moet helpen en je dan je huiswerk niet af hebt – de leerkrachten werken/spelen met je samen, ze zitten niet alleen aan een tafel – de leerkrachten kennen je – geen testen

Dít kom ik op alle scholen tegen, geen testen…Dit heb je als leerkracht niet nodig, je weet toch zo ook wat je een kind kan, waarom dan testen? Wat maken ze bij ons veel testen! Kan dit minder? Mag dit minder? Hoe kunnen we dan goed rapporteren naar ouders over de ontwikkeling? Wat denkt het voortgezet onderwijs ervan? Allemaal vragen waar ik soms wel en soms geen antwoord op denk te hebben…See-Think-Wonder…

What a day!!!

Zo moeilijk om vandaag te bloggen! Jee wat een indrukken. Ik heb van te voren leervragen opgesteld, maar er komt zoveel op me af dat het heel lastig is om me te focussen op de leervragen. Vandaar nu eerst een kleine opsomming van wat ik onder andere gezien heb. Op een later tijdstip ga ik de koppeling maken naar mijn leervragen als alles een beetje geland is.

Instructie van de klok.

20161115_092039

Een prachtige stille discussie gezien met verschillende stellingen waarop kinderen op een gestructureerde wijze leren nadenken. See-Think-Wonder.

img-20161115-wa0002 img-20161115-wa0001

Een discussie die ontzettend leeft en verschillende emoties oproept bij kinderen en leerkrachten. Boos, verdrietig, gevoel van onmacht en iedereen gaat daar anders mee om. Via deze manier van werken probeert de leerkracht de kinderen een structuur van denken aan te leren. Waarbij de praktijk een prachtig voorbeeld laat zien waarbij een jongen dit proces heel moeilijk vindt. Door de begeleiding van de leerkracht, de juiste vragen en vertrouwen in elkaar is het hem wel gelukt om bij de derde stelling op deze manier te denken. Toen er gestopt moest worden wilde hij dat niet, ‘ik wil doorgaan, ik heb dit nodig om te ontstressen’ was wat hij zei.

PROJECTTIME:

3th grade,

20161115_144656

Nog  geen plannen maken, wel reflecteren op je werk en vooruit kijken wat je de volgende keer kunt doen nav vragen

20161115_134317

GESPREK MET DE LEERKRACHT:

Werken met een curriculum voor rekenen,  zelf ontworpen lessen met de beoogde doelen die gesteld worden met de leerlingen voor de leerlingen. Wat zijn de   leerkrachtvaardigheden die je hiervoor moet beheersen?

– open staan voor kritiek – leren van anderen – overtuigd zijn dat kinderen leren door te doen – goede leerkrachten kijken naar kinderen en reageren op hun behoeftes ->goede leerkracht neemt een stapje terug – een leerkracht moet vertrouwen hebben in zichzelf en in de kinderen – HET IS NIET DE SCHULD VAN KINDEREN ALS EEN KIND NIET LEERT – COMMITMENT; ZO DICHT MOGELIJK BIJ DE KINDEREN BLIJVEN!! – THERE ARE NO CHILDREN WITH SPECIAL NEEDS, ALL CHILDREN NEED SPECIAL CARE!

WOW, wat een uitspraken! Mooi om mee te nemen naar de sterrebos!

Rust in een overvol lokaal

Wat een rust in een overvol lokaal! Dat valt me als eerste op als je hier op CPE een lokaal binnenstapt. Kinderen bewegen heel gemakkelijk en natuurlijk in een ruimte met heel veel prikkels. De rust komt vooral vanuit de leerkracht; ik ervaar geen haast, tijdsdruk, methodedruk, maar tijd om te luisteren naar de kinderen bij de leerkrachten. Tijd om het proces te starten en te evalueren, tijd voor gesprekken, high fives en schouderklopjes voor de kinderen.

20161114_115147

Natuurlijk hebben zij ook doelen die behaald moeten worden, maar er worden duidelijk keuzes gemaakt in het bereiken van deze doelen. Mooie quotes die ik vandaag gehoord heb:

‘Kids are natural learners’

‘Ik durf risico’s te nemen omdat ik weet dat de mensen om me heen me steunen’

‘School is not a preparating for life, school IS life!’

Ik zie geen methodes die leidend zijn, maar de mensen zijn dat. Ook niet de leerlingen, maar de kinderen, want in de eerste plaats zijn we allemaal mensen! De doelen zijn duidelijk, hoe die bereikt worden is iedere dag/ week / jaar wisselend. Wat vraagt dit een bevlogenheid van iedereen, kinderen-ouders-leerkrachten samen! Dit heb je niet zomaar eventjes in je vingers…waar ga ik mijn start maken? waar begint mijn ontwikkeling…of is ie nu al begonnen, nu ik hier zit en daar over nadenk?

 

Ready for take off???

ben ik er klaar voor??

Thuis alles zo goed mogelijk georganiseerd achter gelaten, lijstje met gemaakt met opvang- en schooltijden, stapeltjes kleren klaargelegd…loslaten was het toch? Dat geldt zeker ook voor thuis. Ik weet dat het allemaal goed komt, de kinderen gaan niet in de pyjama naar school en krijgen iedere dag te eten, maar toch kon ik het niet laten…

Koffer is gepakt en tablet is ingesteld zodat ik m’n blogs zo efficiënt mogelijk kan typen. Informatie van de scholen is gelezen en heb nog eens naar m’n leervragen gekeken.

Het gaat helemaal goed komen daar! Ik heb er zeker héél veel zin in met de gezonde spanning die erbij hoort 😉

Het is bijna zover!!

Het schooljaar is nog maar net begonnen en we zitten er alweer volop in. Alsof we niet zijn weggeweest! Maar wat een fijne start van het schooljaar met het vooruitzicht dat je naar Amerika mag in November. Ik heb er heel veel zin in, maar vind het stiekem ook ontzettend spannend om zo’n lange reis te maken zonder mijn gezin. Al denk ik dat we overladen worden met indrukken zodat we weinig tijd zullen hebben om daar bij stil te staan.

Leervragen, wat ga ik zien, wat kan ik in mijn eigen klas/school/omgeving gaan inzetten, filteren, keuzes maken, less is more…Moeilijk!! Zo veel interessante stof om over na te denken…

De eerste vraag die ik stel is dan ook: ‘Waar durf ik los te laten?’

Afgelopen schooljaar, tijdens de ontmoeting met de leerkrachten uit Amerika, is de betrokkenheid die zij tonen bij hun leerlingen me opgevallen. ‘Hoe krijgen ze dat voor elkaar? Hoe zorg je ervoor dat kinderen, ouders en team betrokken zijn bij hetgeen op school speelt en voelt iedereen zich hier verantwoordelijk voor?’

Die betrokkenheid zorgt voor het aansluiten bij de behoeftes van het kind, maar hoe kunnen we differentiëren in de groep zonder daarbij het overzicht te verliezen? Wat zie ik aan leerkrachtgedrag waardoor kinderen zich gemotiveerd en nieuwsgierig voelen om tot leren te komen? Welke rol speelt de leeromgeving hierin? Wat wordt er verwacht van mijn gespreksvaardigheden als leerkracht/coach?

Zoveel vragen!!! Misschien toch nog keuzes gaan maken…less is more!!

 

Maak je klaar voor Juf Kitty 2.0!

Wouw!

Wat een indrukken doe je op tijdens zo’n studiereis naar Amerika!
En wat is het vreemd om vervolgens weer voor de groep te staan en te merken dat hier alles nog gewoon zo is zoals het is… Tenminste… De kinderen, je collega’s, de ouders, het lokaal.
Maar hoe zit dat met mij? Ik merk dat ik ben veranderd! Er staat een nieuwe juf voor de groep.

Het begint zondagavond al met de manier waarop ik naar bed ga. Allemaal plannen in mijn hoofd van hoe ik de dag ga starten maar 1 hoofdzaak blijft me bij:

Ik ga zorgen dat ik ieder kind zie en dat ik weet wat de kinderen willen, denken en voelen!

Maandagmorgen start ik fris en fruitig in de groep. Natuurlijk begint de dag met het welkom heten. Leuk om te merken dat ouders en kinderen blij zijn dat je er weer bent. Maar bij mezelf merk ik vooral hoe blij ik ben om de kinderen weer te zien. Bij de deur even een praatje maken en proberen op te letten hoe de kinderen binnen komen. Meteen ervaar ik veel meer betrokkenheid bij mijzelf en bij de kinderen. Er lijkt veel meer contact en interactie te zijn dan normaal. En dat alleen doordat ik mijzelf hier nog meer voor openstel en niet bezig ben met nog even snel een laatste voorbereiding of gedachte in mijn hoofd.

Dan starten we met een gesprekje met de klas. De kinderen willen heel graag weten hoe het was in Amerika. Ik heb met ze gekletst en vertelde dat ik ook hele interessante dingen had gezien. In mijn groep was het stilkrijgen soms best een probleempje. Ik liet de kinderen zien hoe één van de juffen dit in Amerika deed.

Klap 1x als je me hoort
Klap 2x als je me hoort
Klap 3x als je me hoort

En vervolgens was iedereen stil… De kinderen waren hier erg van onder de indruk en wilden dit ook proberen. En ja hoor. Het werkt! Ze vinden het leuk, ik hoef niet te mopperen en ik bereik mijn doel op een positieve manier

Toen we de weekendkring gingen doen deed ik dit ook op een vernieuwde manier. De kinderen kregen een blaadje met daarop een open plek om te tekenen en wat lijntjes. Hierop mocht iedereen wat tekenen en schrijven over het weekend. De kinderen gingen enthousiast aan de slag en ik had zo de tijd om rond te lopen, bij iedereen even mee te kijken en al korte gesprekjes te voeren met de kinderen. Na 15 minuten zijn we op de gang op de grond in een kring gaan zitten. (in de klas is hier nog geen ruimte voor, dus waarom zouden we de gang niet gebruiken?!?) Kinderen die wilde presenteren hielden hun blad bij zich, terwijl anderen het bij mij inleverden. De verhalen waren kort, bondig en boeiend. Iedereen had erover nagedacht, het werd ondersteund met een plaatje en de kinderen waren enthousiast! De verhalen die niet gepresenteerd werden, had ik wel en daar kon ik met die kinderen nog persoonlijk op terugkomen. Het was een boeiende activiteit. Ik heb iedereen gezien en gehoord en kinderen zijn ook nog bezig geweest met tekenen en schrijven. Geweldig als je het mij vraagt!

Tijdens de gehele dag voelde ik verder een enorme rust over mijzelf heen Ik was relaxt, ik werkte naar mijn doelen toe en ik was minder bezig met het afhandelen van lesjes, maar meer bezig met het overbrengen van de inhoud van de les. De klok was ineens een veel minder belangrijk item in de klas en ik kijk nu meer naar wat de kinderen nodig hebben.

Ook bij de bouwhoek kwam meteen een grote verandering! Waar 2 kinderen normaal een half uurtje in de bouwhoek mogen spelen en het daarna weer opruimen, zodat het weer netjes kijkt en de volgende dag nieuwe kinderen kunnen spelen, deed ik dit nu niet… Ik vroeg welke 3 kinderen het leuk vonden om een hele week, iedere dag een half uur, in de bouwhoek te spelen. Ik koos 3 jongens uit. Voordat ze in de bouwhoek gingen heb ik ze uitgelegd dat ze de hele week te tijd hadden. We zijn samen een plan gaan maken. Wat willen jullie gaan maken? Ze kwamen meteen op het idee om een brug te bouwen. Ik vond dit een goed plan en heb ze verder los gelaten. Wel gaf ik aan dat het misschien handig was om deze brug eerst te tekenen, zodat iedereen wist wat er moest gebeuren. En wat er toen gebeurde was fantastisch! De kinderen gingen niet naar de bouwhoek, maar gingen met z’n drietjes aan een tafel op de gang zitten. Daar startten het plan. Er werd een brug getekend, er werden blokken bijgehaald om hun verhaal te bekrachtigen en er werden woorden bij hun tekening geschreven (GROEP!!!) Toen was het half uurtje om. De volgende dag gingen de kinderen verder. De brug werd gebouwd. De 3e dag wilden ze met auto’s over de brug gaan rijden, maar kwamen ze tot de conclusie dat dit niet werkte omdat het een soort trapbrug was geworden. Dus kreeg ik de vraag of ze even iets op google mochten opzoeken (ik wist niet eens dat de kids dit kenden?!?) Er werden plaatjes uitgeprint en opgehangen en er werden boeken gebruikt om de brug steiler te maken. Op dag 4 werd er ook nog een dierentuin gemaakt om de brug heen, zodat de auto’s over de dierentuin heen moesten rijden en de dieren veilig waren en op dag 5 werd er vooral lekker gespeeld. Het was een topactiviteit met heel veel inhoud en de kinderen vertelden heel enthousiast tegen hun klasgenootjes was ze allemaal hadden gedaan. Hier zat een hele trotse juf!!!

Wat mij ook nog veel rust geeft is het feit dat ik niet meer de hele tijd zit te hameren op de manier waarop de kinderen op hun stoel zitten. De kinderen luisteren, en letten op, wat maakt het mij dan uit hoe ze op hun stoel zitten? Wel heb ik met de kinderen besproken dat het anderen geen last op moet leveren. Dus als je gaat staan, moet je niet voor anderen gaan staan, of als je gaat hangen, moet je dit wel op je eigen tafeltje doen. En vooral ook even zorgen dat je niet van je stoel afvalt… Uiteindelijk ligt er in de klas een mat waar kinderen mogen werken, er zijn 2 statafels waar aan gewerkt kan worden en er is veel meer rust in de groep. De overige tafeltjes staan nu in groepjes zodat er meer interactie tussen de kinderen plaatsvindt. Heerlijk!

Zoals je kunt lezen is juf Kitty 2.0 enorm geïnspireerd geraakt in the USA! Niet alleen heb ik de rust gevonden waar ik al jaren naar zocht, ik heb ook ideeën opgedaan en ben echt op een andere manier naar kinderen gaan kijken. Waar ik altijd dacht dat ik de kinderen goed kende en dat mijn kracht was dat ik een goede band had met de kinderen, is deze nog veel beter en intiemer geworden. Ik heb een enorme energie boost gevonden en na mijn zwangerschapsverlof hoop ik daar nog veel verder in te kunnen gaan! Ik wil heel graag de inrichting van de klas onder de loep nemen en hier een nieuwe draai aan geven. Wel wil ik hier goed over nadenken en kijken wat er gebeurd in de klas. Het zal dus echt aan de groep liggen hoe deze gaat worden. Sterrebos 2.0 kan zich klaarmaken voor juf Kitty 2.0!