Let’s celebrate what we have learned!

Zoveel inspiratie, zoveel indrukken, zoveel….. We zijn met een fantastische groep mensen deze reis aan het maken en samen hebben we vele gesprekken over de dingen die we zien, wat we voelen en wat dit voor ons betekent. Reflectie…

Die vragen zijn ook in mijn eerdere blogs naar voren gekomen. Meer en meer zie ik dit terug. Meer en meer ervaar ik het belang. Meer en meer begin ik het zelf ook toe te passen in de manieren waarop ik denk en hoe we onderling in gesprek zijn.

Vandaag waren we te gast op de Mission Hill School in Boston. In een gesprek aan het begin van de ochtend wordt de visie van de school duidelijk. ‘We learn how to be good people’. De passie en het enthousiasme is tot in elke vezel van de school te voelen. Het is geweldig hoe alle betrokkenen op school spreken over hun onderwijs. ‘Be kind, work hard’. Deze regel hangt in iedere klas en alle situaties die zich voorvallen worden hieraan gekoppeld. 

In de eerste klas waar ik vandaag ben, zijn de kinderen bezig met het maken van uitnodigingen. Volgende week is er een ‘curriculum breakfast’ waar ouders bij uitgenodigd zijn. Wanneer ik vraag aan de kinderen waarom dit zo belangrijk voor ze is, zijn ze hier heel duidelijk in: ‘To celebrate our work! We’ve worked hard and we are proud!’ Wauw… De kinderen kiezen werkstukken uit die ze willen laten zien. Hierbij schrijven ze brieven. Wat hebben ze gedaan, wat voelde ze hierbij en qwaar zijn ze tegen aan gelopen.

Reflectie. Eerder beschreef ik al de vragen die kinderen leren stellen en beantwoorden. Ook vandaag zie ik het weer overal terug. Dit wordt toegepast op alles: tijdens hun evaluatie op projecttime, bij de keuze van activiteiten, bij het oplossen van conflicten, bij de lessen reading. Leerkrachten nemen de kansen en creëren daaromheen in situatie waarin de kinderen kunnen leren. Overal op de muren staan enthousiaste platen die de kinderen hierbij kunnen helpen. Reflectie: a lesson for life!

Maak alles vast met genietjes

Ik realiseer me deze week maar weer opnieuw dat ik een geweldig beroep heb. Ik mag werken op een school met geweldig lieve en betrokken collega’s en de allerleukste kinderen. Mijn gedachten hebben deze week niet stil kunnen staan. Wat laat ik al zien? Wat wil ik meer laten zien? Wat zou ik nog willen leren? Wat wil ik de kinderen vooral meegeven?

In het weekend nam ik mezelf nog voor, ik ga mezelf richten op mijn doelen. Ik weet dat er veel om mij heen zal zijn dat ik interessant vind, wat ik ook wil onthouden, wat ik wil zien en meenemen. Ik wilde me focussen en blijven richten op mijn doelen. Dit is weer niet gelukt. Mijn doelen zijn gaandeweg verschoven of beantwoord waarnaar er nieuwe leervragen bij kwamen. 
Na 5 ‘essential schools’ te hebben bezocht, is er veel te verwerken. Alles wat ik heb gezien een plekje geven. Ik wil mezelf beloven om het wel in stappen te doen, niet overhaasten, je moet het opbouwen en je kan klein beginnen. Ik denk dat ik al heel veel mooie dingen doe, maar ik heb zoveel passie om nog zoveel meer te doen. 
Waar ik bovenal aan moet denken, is te genieten van het prachtige beroep wat ik heb met de geweldige kinderen die ik heb! Vooral ook samen met kinderen genieten.

Ik zal mijn grenzen bewaken maar vooral ook het enthousiasme delen, laten we elkaar enthousiast maken. Maak alles vast met geNIETjes!

Ik heb me echter laten verrassen, laten verwonderen. Knuffel de beren op de weg. Wat was dit een fantastisch avontuur!.

Veranderingen zijn er niet ineens, ze komen in stapjes.

Vandaag hebben we mee mogen kijken op Castlebridge. Een school in het noorden van de stad. Pas 5 jaar ‘jong’ en opgestart om ook in deze wijk hun visie op onderwijs na te streven. Een school met zeer gedreven leerkrachten en ouders, die samen het onderwijs neerzetten waar zij voor staan.

Vandaag kijk ik in verschillende klassen mee met de lessen ‘reading’ en ‘projecttime’. Zoals ik ook op de andere scholen heb gezien, hangen de muren vol met afspraken, positieve spreuken, werk van kinderen en vragen die gesteld kunnen worden. Tijdens de lessen projecttime spreek ik met de leerkracht en een leerling. We spreken over de kracht van het ontdekken en experimenteren, maar ook over de de reflecties om verder te komen. De leerkracht geeft hierbij aan dat dit nog niet altijd vanzelfsprekend is voor de kinderen. Ze wijst me dan ook op een van de bladen aan de wand waar de reflectievragen als hulpmiddel beschreven staan.

In een andere groep starten ze ook met ‘projecttime’. De leerkrachten hebben hier een andere keuze gemaakt. De kinderen hebben de afgelopen weken vrij kunnen experimenteren met ideeën en materialen. De leerkrachten van de klas hebben nu een project bedacht om de kinderen uit te dagen. Alle kinderen zullen starten met hetzelfde project, maar zullen nu hun ervaringen van de afgelopen weken toepassen. Welke materialen gaan ze gebruiken? Hoe werk je samen en laat je iedereen in hun waarde? Hoe kom je samen tot een eindproduct? Hoe gebruik je elkaars kwaliteiten? De leerkrachten stellen de eisen voor deze les, wat moet er af zijn en welke vragen ga je samen beantwoorden. De les heeft veel structuur, de kinderen krijgen ook hier weer hulpmiddelen die ze tijdens het project gebruiken om meer de diepte in te gaan.

Deze en nog vele andere indrukken bespreken we in de bus richting Boston. We zien prachtige dingen die te maken hebben met de leerkracht houding. Ieder kind mag er zijn, de positieve benadering, het geduld, het helpen met vinden van antwoorden, enz. Maar wat betekent dit nu voor mij? Welke leerkracht wil ik zijn? Wat kan ik meenemen voor mezelf en waar wil ik het liefste maandag al mee aan de slag? Terwijl we hier op reflecteren, realiseer ik me dat ook dit niet ‘zomaar’ gebeurt. De passie is er, evenals het enthousiasme en de liefde voor mijn werk en de kinderen. Na wat ik allemaal ervaren heb wil ik veel! Hoe ga ik daar komen? Ik leg de lat altijd heel hoog, maar ik ga me voornemen hier de tijd voor te nemen. Veranderingen zijn er niet ineens, ze komen in stapjes.

img_0383

Wat zie ik? Wat denk ik? Wat verbaast me?

We starten de dag in een nat New York en dat vind ik prachtig. De straten glimmen, alles oogt grijs en dat maakt dat de gele taxi’s in contrast staan tot de rest van de stad. Na een lange wandeling richting de school, blijkt de regen wat minder mooi. Sokken soppen in mijn schoenen en we proberen op tempo de plassen te ontwijken.  Wanneer we de school instappen, worden we fantastisch ontvangen en krijgen even de tijd om onszelf te verdiepen in de achtergrond van de school. Een zin uit deze papieren blijft bij mij hangen:

Good signs of sounds: Frequent hum of activity and ideas being exchanged. Possible reason for concerns: Frequent periods of silence and/or teacher’s voice the loudest or most often heard.

Deze zin maakt me nieuwsgierig. Ik merk dat ik onbewust vandaag alle koppelingen hierop richt: de dialoog tussen kinderen en leerkrachten.

In iedere klas en in iedere les zie ik dit terug. De kinderen zijn aan het werk of in gesprek. Met elkaar en met leerkrachten. De kinderen werken veelal in groepen, maken duo’s of maken een eigen keuze. Er gebeuren veel dingen tegelijk, maar kinderen werken, bevragen elkaar en blijven betrokken bij de opdracht waar ze op dat moment mee bezig zijn. De leerkracht is in beweging. Sluit aan en neemt de tijd voor de kinderen. De kinderen reflecteren. Wat zien ze? Wat denken ze? Wat verbaast ze?

De vraag die we ons in het begin stelden, was wat moet ik doen om de kinderen zover te krijgen dat ze zich gaan verwonderen, zich gaan uitdagen en  zo reflecteren. Ik realiseer me dat het niet een vaardigheid is die we de kinderen moeten leren. Het zit in de nieuwsgierigheid en enthousiasme van kinderen. De leerkracht moet de vaardigheden ontwikkelen om de juiste vragen te stellen , de juiste feedback te geven en de juiste begeleiding en uitdagingen te bieden om dit bij de kinderen boven te krijgen.

img_0381

 

Laat je verrassen

Een inspirerende dag met inspirerende leerkrachten.
Een leerproces over het onderwijs en mijzelf.
Ontzettend veel indrukken, vragen en gesprekken.

Dag 1 van ons avontuur starten we op Central Park East. Een school waarin het gesprek over de vormgeving van het onderwijs momenteel erg actueel is. Waar wij zoeken naar antwoorden op onze vragen, inspiratie op onderwijs en de begeleiding van het kind. Geldt dat hier ook voor de nieuwe leerkrachten van de school. Er is volop dialoog.

Ik ben opzoek naar de manier waarop ik, als leerkracht, de kinderen kan stimuleren in hun eigen ontwikkeling.
Vandaag heb ik mogen zien hoe dit hier een taak is van de gehele community. Niet alleen de leerkracht zoekt mee met het kind naar oplossingen, maar ook ouders, de leerkrachten eromheen en zelfs de andere klasgenoten.
In gesprekken tussen leerkracht en leerling wordt geen oplossing geboden, maar gezocht naar de manier waarop de leerling een antwoord kan vinden. Zelf ontdekken en de juiste vragen stellen. De leerlingen oefenen in het beschrijven van hun eigen processen, de leerkracht en klasgenoten geven hierop feedback. Leerkrachten luisteren….”I hear you” Heb ik meerdere malen horen zeggen.
In gesprekken tussen leerling en leerling hoor ik kritische vragen. “Waarom staat dit hier?” “Heb je al nagedacht over..” “Hoe schrijf je…”. Ze helpen elkaar. Kinderen hebben geleerd de juiste vragen te stellen.
In een gesprek met een ouder geeft hij aan dat er op de school cursussen worden gegeven aan ouders. Hierin laat de school ouders ervaren hoe zij onderwijs geven, waar ze voor staan en hoe ze de leerling bespreken als mens.

Vandaag komt het begrip respect vaak naar boven. Zoals een leerkracht beschrijft, ze zien de leerlingen eerst als mens, daarna pas als leerling. Ze leren de leerlingen elkaar te respecteren, zoals we als mensen met elkaar om zouden moeten gaan.

Een mooie afsluiting van deze dag: Laat je verrassen door kinderen.

 

We rennen, fietsen, lopen, werken en weer doorgaan.

Ik had het me nog zo voorgenomen: een zondag in New York, lekker rustig koffie drinken en opgaan in het Amerikaanse leven. Kijken wat voorbij komt, indrukken opdoen etc. 
Uiteindelijk werd het een dag van doorlopen, varen, fietsen, metro’s halen, rennen. Kortom. Ik wilde weer veel te veel in een keer. Het was een prachtige dag en ik heb enorm genoten. Evenals ik geniet van de kinderen in de klas, ookal zit de dag weer propvol en blijf ik rennen tegen de tijd om mijn programma af te ronden. Ik neem het me de volgende dag gewoon weer opnieuw voor. Ik ga rustig aan doen. 
Op avontuur in New York. Scholen bekijken en me richten op de doelen die ik gesteld heb. Hierop ligt de focus. Alles om me heen zal interessant zijn, zal ik willen onthouden, zal ik mee willen nemen, maar ik ga op zoek naar verdieping. Verdieping in de doelen die ik heb…

Op avontuur…

Voor de start van het nieuwe schooljaar komen de plannen weer. Ideeën verzamelen zich in mijn hoofd, het enthousiasme om deze te verwezenlijken groeit en ik voel me weer sterk en er klaar voor om met de nieuwe kinderen in mijn klas iedere dag opnieuw het avontuur aan te gaan…

Wat bofte ik toch, toen ik vorig jaar september te horen kreeg dat ik mee kon doen met het traject: Pedagogisch Tact. Ik was dolblij, dit stond al lang op mijn verlanglijstje en ik zag het als een grote kans om mijzelf te ontwikkelen als leerkracht. Wie ben ik, waar sta ik en wat zijn de waarden die ik belangrijk vind voor mijn onderwijs. Hoe kan ik mijn relatie met de kinderen versterken, oog hebben voor het individu en horen wat een kind daadwerkelijk zegt.

Wat bofte ik toch, toen ik hoorde dat ik mee mocht naar Amerika. Voor mij was dit de perfecte aansluiting op het traject dat ik gevolgd had en hoopte ik hier verder te kunnen groeien. Na het congres waarbij we de leerkrachten uit Amerika spraken, project-time konden beleven en de theorie over de CES-principes gelezen te hebben, heb ik nieuwe doelen geformuleerd. Welke opdrachten gaf ik mezelf mee na het traject van pedagogisch tact en hoe past dit binnen mijn nieuwsgierigheid naar de CES-principes. Hier zijn de volgende doelen uit ontstaan:

  • Op welke manier kan ik de leerling stimuleren om mede sturing te geven aan zijn eigen ontwikkeling om zo ook eigenaar te worden van de eigen ontwikkeling? Wat ‘zegt’ het kind nu daadwerkelijk? Hoe kan ik mij als leerkracht hierop aanpassen om de leerling te begeleiden. Welke vaardigheden heb ik hiervoor nodig? (leren en lesgeven is persoonlijk, leraren en leerlingen tonen eigenaarschap.)
  • Welke vragen kan ik stellen om kinderen zelf te laten nadenken over het probleem en meer verdieping te bieden zonder de oplossing te bieden? Hoe kan ik me dit eigen maken? (De leerling leert, doet, denkt, maakt en de leraar stimuleert en ondersteund.)
  • Wat heb ik nodig om meer te kunnen ‘vertrouwen’. Ik wil meer los kunnen laten, zodat er ruimte ontstaat voor eigen initiatieven van kinderen. (Leren op basis van respect en vertrouwen.)
  • Hoe kan ik in mijn klas ‘projecttime’ gaan inzetten? Welke vaardigheden heb ik als leerkracht daarvoor nodig en welke de leerlingen? Hoe kan ik dit gaan toepassing in combinatie met eventuele schoolprojecten als IPC? (Leren en lesgeven is intellectueel en uitdagend.)

Wat bof ik toch, ik mag elke dag opnieuw met de kinderen uit mijn klas het avontuur aangaan en nu ga ik zelf op avontuur in Amerika. Ik hoop deze reis meer te leren over mezelf. Ik wil heel veel zien, leren, horen, voelen en ervaren. Toch ga ik proberen om mezelf te richten op enkele punten. Minder is meer, diepgang boven oppervlakkigheid.

Nu het schooljaar loopt groeit mijn honger, nieuwsgierigheid, interesse en beantwoording van mijn vragen naar de CES-principes…het aftellen naar dit volgende avontuur kan beginnen.

Annemieke