Ik hoor de kwartjes nog rammelen in mijn hoofd, zoveel zijn er gevallen vandaag… Al eerder noemde ik deze bezoeken en inzichten cadeautjes. Vandaag was de grootste. Op Parker highschool had ikzelf een moment wat ik bij kinderen het mooist vind van het hele onderwijs; ‘Oh, ik snap het!’ 

Tijdens de lunch kwam een van de leerkrachten bij ons zitten en we raakten in gesprek over de manier waarop zij onderwijs geven; veel respect, veel waardering, grote betrokkenheid, een veilige sfeer, veel uitdaging, kinderen zijn eigenaar van hun leer-en ontwikkelproces en overal straalt het plezier er vanaf. Zij gaf wat voorbeelden van hoe zij de leerlingen betrokken houdt bij haar les. Tegen het eind van ons gesprek vroeg ik welke lessen zij gaf. Haar antwoord was: ‘math’ (wiskunde) Ik voelde m’n nekharen wakkerworden en in de houding springen om mijn vreselijke weerstand versus wiskunde weer te geven. Ik heb haar letterlijk gezegd: ‘I hate math!’ met daarbij de achtergrond informatie over mijn eigen ervaring op de middelbare school. Die weerstand zit zo diep, dat ik op moet letten dat ik onze eigen dochter niet besmet met mijn afkeer voor wiskunde… Ze nodige me uit om te komen kijken. Deze les was prachtig!! Het ging over het bepalen of een schema of tabel quadranten weergaf. Pure hokuspokus voor mij. De opbouw van haar les zorgde voor een enorme betrokkenheid. De leerlingen stonden te popelen om hun antwoord op het bord te laten zien. Een prachtige puberkerel stond op, schreef op het bord en vertelde tegelijkertijd hoe hij tot zijn oplossing kwam. Daar, in de klas met deze uitleg en dat enthousiasme had ik mijn ‘oh, ik snap het-moment’. Ik heb tegen de leerkracht gezegd dat ze tegen haar klas mocht vertellen dat ik, in hun ogen waarschijnlijk stokoude juf uit Nederland, daarnet pas snapte wat ik eigenlijk op mijn middelbare school had moeten leren. Ik was dolgelukkig!  Een les vol betrokkenheid, humor, diepgang en geduld had mij dus iets over quadranten geleerd. Wat een fantastische manier van voorbereiden op je toekomst bieden ze hier. 

In de bus terug naar Boston luisterde ik muziek en daarbij viel alles op z’n plek: Where d’ya wanna go? How much you wanna risk….? 

I want something just like this!