Ik ga op reis naar de USA en neem mee…

‘Op reis gaan naar andere landen om mooie plekjes van de wereld te zien’.  Of iets in deze strekking naar gelang het aantal centimeter van het lijntje waarop ik met een leuke (anno 2017 genderneutrale) kleur gelpen het antwoord geef op de vraag wat ik het liefste doe. Het staat in die talloze boekjes van kinderen voor wie ik in de in de afgelopen twee decennia een schooljaar lang  een ‘vriend’  heb mogen zijn.  Het is een van de bijkomende administratieve taken in het PO in waar je zeker geen ‘nee’ tegen kunt zegen omdat deze taak wél een directe verbinding  maakt tussen twee mensen:
leerkracht <-> leerling.  Daarbij in het midden gelaten, wie in deze duale relatie de volwassene is.   Wat is het mooi om in de rol van de volwassene mijn verzamelde bagage aan kennis en vaardigheden te mogen overdragen door les te geven. Wat is het mooi om in de rol van het kind onderzoekend en verwonderend te kunnen kijken en vragen te stellen zonder de last van al verzamelde bagage.

De connectie die je samen maakt is in elk geval de basis voor leren en die ontstaat door met elkaar in gesprek te gaan. In deze gouden weken van het schooljaar mag ik met 27 mensen  tegelijk zo’n nieuwe connectie aangaan; hoe mooi!  Bovendien brengen deze 27 mensen zo’n 54 specialisten met zich mee. Op papier keurig voorbereid in plannen en dossiers zodat we ons voorhouden didactische hiaten te voorkomen en direct door kunnen stomen waar we zes weken eerder zijn opgehouden. Het maken van al die levende connecties is echter een intuïtief  groeiproces en heeft een ongedefinieerde tijd nodig  die (meestal) nooit na tien maanden klaar is. Toch stopt dat proces dan weer abrupt voor de volgende ‘papieren’ lichting.  Nieuwe kansen!?  Gemiste kansen!?
Geen enkele papieren transfer kan immers de menselijk relatie door echt contact optekenen en overnemen.

De relatie als basis voor het leren met het gesprek (sociaal, pedagogisch, diagnostisch, instructief) als middel.  Elkaar leren kennen ofwel het Ces-principe ‘Personalization’.  Mijn directe collega’s die me voorgingen naar New York en Boston en me nieuwsgierig maakten naar deze reis benoemden ook allemaal  ‘de communicatie’ aldaar als iets wat ze opviel.  Kindgesprekken en Welzijnsgesprekken met ouders en kind maken ‘bij ons’ inmiddels deel uit van de gouden weken en daar word ik blij van.  Ik ervaar het gesprek als erg waardevol doch logistiek lastig en administratief last-ig.
Als leervragen bij dit principe  heb ik voor mezelf geformuleerd:
– Hoe verlopen gesprekken tussen leerkracht en leerling?
– Welke vragen worden gesteld?
– Hoe wordt diepgang verkregen?
– Wat gebeurt er met de output?

Andere CES-principes waarbij  ik vragen heb in relatie tot mijn eigen werkvloer:
‘Goals apply to all students’
‘Less is more, depth over coverage’
Maar omdat ik me moet (leren) beperken, bewaar ik deze nog voor volgende blogs.

Zo we zijn begonnen…  met wat hoop ik een bijzonder mooie werkweek uit mijn onderwijscarrière gaat worden.  Boston is nieuw voor me maar NY hoort al bij de mooie plekjes van de wereld die ik al heb mogen zien, meestal terugkerend met een veel zwaardere koffer dan op de heenreis met nieuwe kleding en muziek.  Uit die ervaringen weet ik dat ook een derde keer niet zal vervelen. Zeker nu een nieuwe dimensie daaraan kan worden toegevoegd door de gekregen kans om mijn passies;  reizen, lesgeven en leren te combineren.  Een passie is iets waar je vol van bent en daar ligt dus ook het gevaar dat ik met teveel overgewicht aan bagage op reis gá. Bovendien als controlfreak  heb ik graag  alles bij me om op terug te kunnen vallen.  Daar ligt dus een uitdaging. Laat ik proberen met zo min mogelijk bagage van Nederlandse onderwijservaringen en zonder de last van (voor)oordelen op reis te gaan en mezelf eens gewoon te gaan onderdompelen.   Ik ga op reis naar de USA en neem mee… een lege rugzak.

EvL 17/09/24