Hallo allemaal………

Ik verblijf inmiddels alweer een week in New York. De stad heeft me de ene ‘wow’ na de andere bezorgd. Het is een ongelooflijke mooie, indrukwekkende stad met veel historie. Een historie die voor mij persoonlijk begon op 9/11. De aanslagen op de Twin Towers lopen als een rode draad door mijn New York reis. Die gebeurtenis heeft de stad, de Verenigde Staten maar ook de hele wereld doen veranderen. De angst won het lange tijd van het vertrouwen. Je merkt dit op vliegvelden in musea en op toeristische plekken waar je als toerist moet legitimeren en door een detectiepoortje moet. Toch raak je hier aan de een of andere manier aan gewend na een week New York. Vandaag heb ik echter gezien dat er weer vertrouwen is, vertrouwen in de toekomst.

Deze dag stond in het teken van het eerste schoolbezoek aan Castel Bridge. Een school die gesetteld is in de wijk Harlem, deze wijk is gesticht in 1658 en heette toen nog Nieuw-Haarlem. Een lange tijd werd het stuk vooral bewoond door boeren. In de negentiende eeuw kwam hier verandering in en werd het een uitbreiding van New York. Het gebied werd al snel de plek waar veel Afro-Amerikanen naartoe gingen nadat de slavernij werd afgeschaft. Behalve Afro-Amerikanen wonen er ook veel mensen uit het Caribische gebied. Daarom wordt Harlem ook wel vaak Spanish Harlem genoemd.

Die Spaanse invloeden zag je direct terug op Castle Bridge. Op Castle Bridge worden de lessen verzorgd in zowel het Engels als het Spaans. De school heeft dan ook een overwegend gekleurde populatie.

Het begin van de dag was voor mij misschien wel het indrukwekkendste deel van de dag. De kinderen en hun ouders werden in de aula van de school ontvangen door de leerkrachten van de school. Samen werd er gezongen en werd de week geopend. Niet alleen de kinderen en leerkrachten namen deel aan deze activiteit, de meeste ouders zongen uit volle borst mee. Wat een mooi moment en wat zag je hierin de verbondenheid tussen ouders, leerlingen en leerkrachten in terug.

Na deze opening hebben we een bezoek gebracht aan verschillende klassen. De klassen kwamen in eerste instantie rommelig op me over. Toch lijken de kinderen en leerkrachten daar geen last van te hebben. In elke klas overheerst de rust. Er is geen geschreeuw en de leerlingen en leerkrachten zijn vriendelijk tegen elkaar. Op de school wordt gebruik gemaakt van vakleerkrachten. Zelf heb ik een muziekles voor kleuters bijgewoond. Ongelooflijk om de passie te zien waarmee deze docent haar vak uitoefende. Zij was heel duidelijk in haar verwachtingen richting kinderen. Dit zie je sowieso terug in de school. Kinderen krijgen het vertrouwen en leerkrachten proberen het kind verder te helpen in zijn of haar ontwikkeling. Leerkrachten stralen uit dat ze geloof hebben in de kinderen. Het principe  ‘A tone of decency en trust’ was duidelijk terug te zien op deze school.

Ook het principe ‘Less is more’ heb ik terug gezien. Er wordt op school gewerkt in projecten. Deze projecten duren niet een aantal weken, zoals bij ons, maar een aantal maanden. Zo werd in de klas van José gewerkt aan het thema ‘Azië’. Kinderen startten met het maken van een ‘toy’. Een ‘toy’ die gerelateerd was aan een bepaalde tijd.  Vervolgens werd er een tijdmachine gemaakt waarmee gereisd werd naar het verleden of naar het heden. Halverwege het project werd er naar het proces gekeken. Het proces werd sowieso inzichtelijk doordat kinderen iedere dag hun bevindingen en reflecties op hun handelen noteerden in hun zogenoemde ‘Journal’: een notitieboekje. Ook kwamen er op dat moment ‘challenges’ aan bod. Een soort casus/uitdaging waar kinderen een oplossing voor moesten bedenken. Tijdens de rekenles zag ik dit principe ook terug. Een gehele rekenles werd en gespendeerd aan een opdracht en aan het einde van deze opdracht had iedereen het beoogde doel behaald.

Ik heb vandaag ontzettend veel gezien. En ik zou jullie zo graag naar nog veel meer willen vertellen. Ik merk echter dat mijn ogen bijna dichtvallen. Het is een mooie, maar lange dag geweest. Voordat ik deze blog ga afsluiten, wil ik weer terugkomen op het stukje vertrouwen. Vertrouwen dat in onze samenleving lange tijd is weggeweest. Dat vertrouwen heb ik vandaag op ‘Castle Bridge’ weer terug gezien. Kinderen waarvan een van de ouders in de gevangenis zitten zijn welkom op deze school. Problemen worden juist aangepakt door dingen bespreekbaar te maken. Kinderen met een ingewikkelde achtergrond worden in de community opgenomen en omarmd. Je voelt de liefde van de leerkrachten voor de leerlingen en hun vak. Het sleutelwoord is vertrouwen. José lichtte dit toe met een mooi voorbeeld waarin hij vertelde dat hij een kind het vertrouwen gaf om zijn laptop uit zijn tas te laten halen. Het is vaak gemakkelijker om vertrouwen te verliezen als te winnen. Het is belangrijk om hier als school op in te zetten. Vertrouwen reduceert onzekerheid en is nodig om uiteindelijk tot ontwikkeling te komen en je content te voelen. We willen allemaal onderdeel zijn van een gemeenschap. Deze kinderen zijn onze toekomst en vandaag heb ik weer een beetje vertrouwen gekregen in de toekomstJ.

Groetjes Tom