Het is vrijdagmiddag en ik kom net terug van onze school. We hebben zojuist een actie voor Sint Maarten gehad op onze school. Ik ben vrij maar deze dag is te mooi om niet bij te zijn. En ik ben niet de enige. Samen maken we er een fantastische ochtend van. Ik geniet van de koppies van de kinderen, ik geniet van de ouders die tijdens de sponsorloop gedeeltes meelopen met de kinderen, ik geniet van mijn collega’s die als ‘haas’ spelen tijdens het rennen. Met een blij gevoel kom ik thuis. Ik pak de krant, het Brabants Dagblad, van 22 september en lees een artikel over burn out en hoe ze dat bij Google proberen tegen te gaan. Ik citeer: ‘Complimenten. Om een burn out te voorkomen, is werkplezier heel belangrijk, zegt Mooy. ‘Bedank je personeel en geef complimenten, organiseer wat vaker een borrel, niet alleen met Sinterklaas. In tegenstelling tot bij Google bieden bedrijven in Nederland vaak alleen salaris en vakantiedagen.  Bij Google mag je bijvoorbeeld je hond meenemen.’ Bij het lezen van dit artikel denk ik aan onze school, aan de verbondenheid. Ik denk aan de prachtige ochtend. Maar dat moet ik dan ook delen. “Bedankt lieve collega’s voor de prachtige ochtend die ik heb gevoeld. Bedankt jullie, alle kinderen, het voelde echt fantastisch. En niet te vergeten lieve ouders, wat fantastisch dat jullie er waren. En jullie waren er niet alleen. Nee, jullie droegen ook nog een steentje bij om de dag onvergetelijk te maken.” Op deze manier kost een dag geen energie maar levert het energie op. De borrel op onze school schiet er bijna altijd bij in. Ik ga me voornemen om deze weer op de agenda te zetten. Er voor elkaar zijn. Een dolletje, een grapje. Op deze manier ga ik op mijn zevenenvijftigste huppelend naar school.  Collega’s ik zeg het jullie: ‘Wat ben ik trots op jullie’. Ik krijg een glimlach bij het lezen van het meenemen van een hond. Collega Carm, doet dit al weken. En de kinderen strijden met elkaar wie de hond uit mag laten. Met poepzakje. Dat nemen ze voor lief.