Zaterdagmorgen. Ik haal de krant uit de bus. Ik blader door de krant. Mijn ogen scannen de krantenkoppen. Ze blijven hangen bij de kop: Hoe zou het zijn als de leraar de baas zou zijn? Een column van David&Arjan. Zij hebben maar één doel. Nederland het gelukkigste land van de wereld maken. Het is een column naar mijn hart. Het systeem moet ten diensten staan van het kind. We moeten het kind vragen wat het nodig heeft. Dat moet ons vertrekpunt zijn. De leerkracht werkt elke dag met de kinderen. Hij praat met de kinderen, lacht met de kinderen, huilt met de kinderen. We vertrouwen aan hem onze kinderen toe. Wanneer we dit doen dan moeten we de leerkracht ook vertrouwen. Dan moeten we luisteren naar wat hij nodig acht voor het kind. Dan moeten we faciliterend zijn naar hem. Voor het kind. De piramide moeten we omdraaien. Niet de minister of staatssecretaris, niet het schoolbestuur, niet de directeur. Ons vertrekpunt moet het kind zijn en de leerkracht staat hier het dichtste bij. Het onderwijs moet er ook niet zijn om voldoende ingenieurs, schilders, onderwijzers of politici af te leveren. Het onderwijs moet erop gericht zijn dat kinderen opgroeien tot zelfstandige personen die  zelfstandig beslissen welke keuzes ze maken  om een gelukkig leven te leiden. Want daar gaat het om. Gelukkig zijn. Nothing more nothing less. En de leraar kan daarbij helpen omdat de leraar zo dichtbij het kind staat.

Ik ben benieuwd hoe belangrijk ze de leerkracht bij de ‘essential schools’ durven te laten zijn. Ten behoeve van het kind.