Jeej, wat heb ik nu al veel gezien, gevoeld, ervaren en beleefd! We kwamen CPE1 binnen en mochten vrij snel mee naar de opening van de week. 

De week werd geopend met een gezamenlijk moment van zingen. De liedjes waren positief en zorgden voor een warm welkom voor kinderen, ouders en natuurlijk ook voor ons! We zongen met ze mee en dat zorgde meteen voor een gevoel van saamhorigheid.

Na dit mooie moment werd ik ontzettend gegrepen door het verhaal van twee ouders. Hier werden we overspoeld met een gevoel van betrokkenheid dat niet te beschrijven is. Ouders praten over ‘we’ en weten precies waar de school voor staat. Sterker nog; ze voelen zich medeverantwoordelijk en benoemen dat ze het met z’n allen moeten doen. De vader die aan het woord was raakte me, omdat hij zo geīnspireerd is geraakt door deze visie en er in eerste instantie heel sceptisch tegenover stond. Hij zei: ‘Er wordt een kinderen geleerd hoe te denken en niet wat te denken’. Daarbij vertelde hij dat ouders ook geleerd werd hoe je dat dan coacht. Hiermee kwam ik bij mijn eigen leervraag; Hoe doen ze dat dan? Hoe coacht een leerkracht de kinderen in dit denkproces? En wat wordt er met ouders gedaan om ze hierin mee te krijgen?

Eunice (één van de leerkrachten hier) vertelde ons in haar introductie al dat ze heel goed luisteren naar de kinderen. Dat gesprekken ook regelmatig opgenomen worden, zodat er terug geluisterd kan worden. De taak van de leerkracht is: kinderen de juiste materialen bieden, de juiste aanmoediging geven en de juiste vragen stellen. Op deze manier zorgen wij ervoor dat het leerproces voldoende diepgang krijgt. Ik kon niet wachten om dit te gaan zien. Hier kom ik voor! Ze gaf aan dat dit veel tijd vraagt van de leerkracht en dat hier dus ook echt bewust tijd voor gepakt wordt… 

Tijdens project tijd ben ik Matthew gaan volgen. Hij was bezig met een vogelhuis. Hij vertelde me dat hij met zijn eerste project is gestopt, omdat het te ingewikkeld werd. Hij was zelf tot dit inzicht gekomen en was ook zelf weer met een nieuw idee gekomen. Ik werd gegrepen door de manier waarop hij kon vertellen over zijn proces. Hij vertelde me dat er vooral veel vragen gesteld werden door zijn leerkrachten. Soms was dat frusterend. Soms waren het teveel vragen. Soms zaten er ook hele gekke vragen tusen, maar de vragen hielpen hem wel. Toen ik vroeg hoe het hem hielp vertelde hij: ‘Door de vragen die ze stellen laten ze me de juiste keuzes maken in mijn project. Ze zorgen ervoor dat ik in zie wat ik goed of fout doe en dus anders of meer moet doen’. In mij kwam meteen de zin: ‘Leer mij het zelf doen’. 

Samen keken we naar zijn project-journal, de aantekeningen en de vragen van de leerkracht. Het gesprek, de gedrevenheid en vooral het weten wat ik aan het doen ben en waarom ik het aan het doen ben greep me… 

Ik ben hongerig naar meer zien, voelen, ervaren en beleven….