Categorie archief: De Brinck

Goodmorning beautiful people!

Posted on by
3

Vandaag zijn we in Boston op Mission Hill. Een school met meer dan 200 kinderen van 3- tot 15 jaar. Een school die tot diep in zijn kern de CES-principes beleidt. Be kind, work hard is hun motto. En dat is wat ik ook echt zie, wat ik voel en wat ik lees als ik door de school heen loop. 

In elke klas hangt het motto, soms wel meer dan één keer. Ik hoor het de leerkrachten in de loop van de dag meerdere keren hardop uitspreken in verschillende situaties. Want Be kind Work hard staat voor alles wat er op school gebeurt. Ben je onaardig tegen iemand? Be kind to the other. Stiekem een beetje aan het klooien tijdens het werken? Work hard! Ongewenst gedrag wordt door hen teruggelegd bij de kinderen. Het volgende prachtige voorbeeld zag en hoorde ik vandaag in een groep. Twee jongens waren niet geconcentreerd met hun werk bezig en werden bij de juf geroepen. Did you worked hard? Yes. Don’t lie to me…. Did you worked hard? No…. What do you need to get back to work? A break, is het antwoord. Oke, do 15 jumpingjacks outside and than go back to work! Kind blij, juf blij. Work hard! Maar dit is echt ook wat de leerkrachten doen. Ze werken ontzettend hard om de kinderen helemaal te zien, maar dan ook echt helemaal! Elke ochtend morning meetings, even checken hoe de kinderen in hun vel zitten. Ook de leerkracht doet mee in dit proces. Heel eerlijk, heel open. Zoveel positiviteit in de klas, dat wil ik ook. Ik begin er maandag meteen mee. Na de gym morning meeting, ik ga schuiven in mijn rooster, ik zorg dat het gaat passen. De kinderen echt horen, de kans geven om te vertellen hoe ze zich voelen. De juf begint. Goodmorning beautiful people…..

Alle leerdoelen van het CES-principe passen bij deze school, ik weet niet welke ik moet kiezen. Ik kies al mijn leerdoelen, ze passen allemaal bij wat ik vandaag heb gezien. Wat een prachtig onderwijs wordt er hier gegeven…..

Betrokkenheid, ook van ouders…..

Posted on by
5

Bij ons op school is het lastig om ouders deelgenoot te maken van ons onderwijs. Met veel pijn en moeite, gedreig met het moeten aflassen van uitstapjes, lukt het ons om ouders mee te laten rijden naar bijvoorbeeld een excursie. Maar ook als er op school iets georganiseerd wordt, kost het ons erg veel moeite om de ouders erbij te betrekken. Ik snap het wel, werkende ouders hebben overdag ook echt niet altijd tijd om mee te doen of mee te gaan. Maar als ik dan de ouders van alle drie de scholen hier in New York hoor spreken over hun ouderbetrokkenheid, word ik wel een beetje jaloers. Ouders zijn daar bijna onmisbaar en willen zelf ook niet gemist worden in het onderwijs van hun kinderen. Moeten ze werken overdag? Dan helpen ze wel op een ander moment, in de avond bijvoorbeeld. Iedereen neemt op zijn of haar manier deel aan het onderwijs van de kinderen. 

Wat is het geheim? Ik ben er nog niet helemaal achter. Misschien zijn het de workshops die door de scholen worden georganiseerd om ouders te leren hoe hun onderwijs in elkaar steekt, misschien is het de bevlogenheid van de leerkrachten die zo aanstekelijk werkt dat ouders graag naar school komen, misschien worden de ouders gewoon heel veel gevraagd en ingezet in de klas. Misschien is dat het wel! Misschien moeten we nog meer aan onze ouders vragen. Kom mee helpen in de klas, op de momenten dat we extra handjes kunnen gebruiken. Tijdens vrij lezen, tijdens IPC, tijdens rekenen, tijdens spelling. Wie weet zijn er ouders die dat graag willen doen en lukt het ons zo om meer betrokken ouders te krijgen. Misschien creëren we zo wel behalve betrokken leerkrachten en kinderen, ook betrokken ouders en wordt er tevens een ‘handjes tekort’ probleem opgelost! Commitment to the entire school, ook bij ons.

Het is maar een idee……

Ik hou van alle mensen – mijn hart is écht zo groot

Posted on by
2

De 2e dag vol verwachting naar The Neighborhoodschool. Wat een verschil met de school van gister, maar ook overeenkomsten. Overeenkomsten waarvan ik me oprecht afvraag hoe ik die “thuis”  (op de scholen waar ik leiding aan geef) kan overbrengen. Mijn ongetwijfeld bloemrijke en enthousiaste verhalen kunnen nooit het gevoel overbrengen dat mij vandaag bekruipt. Dat wat ik in de houding van de leerkrachten en kinderen zie, hoor maar vooral VOEL…… In elke vezel van mijn lijf (en dat zijn er nogal wat J)

Alles straalt een rust, diep respect en groot vertrouwen uit voor en in de medemens. Maar ook respect voor de materialen en de omgeving. Alles doet ertoe en is van belang voor het groter geheel. De tijd gaat anders op deze CES school. Heel, heel veel tijd wordt er genomen voor gesprekken met kinderen. Gesprekken met kinderen tijdens gezamenlijke meetings, maar ook de gesprekken tussendoor. De gesprekken met de kinderen, elkaar en de ouders zijn zinvol en mogen tijd kosten.

De leerkrachten weten wie hun kinderen zijn, sociaal, emotioneel, creatief, in de omgang met elkaar, maar ook over het wel en wee van het gezin waaruit het kind komt. Natuurkijk kennen zij ook de stand van zaken met betrekking tot de cognitieve ontwikkeling, maar die staat zeker niet apart of voorop. Het kind in zijn/haar omgeving wordt gekend. Van elk kind wordt gehouden. Om het kind echt te kennen zijn de leerkrachten voortdurend bezig met observeren, voeren van gesprekken met kinderen met en zonder hun ouders. Alles, maar dan ook alles gebeurt in samenwerking met een ander en iedereen (kinderen-ouders-leerkrachten-bezoekers) is bereid om elkaar te helpen en feedback te geven die de ander doet groeien. Overal zie en hoor ik het benoemen van gewenst gedrag en een welgemeend dank je wel daarvoor.

De ouders die we ontmoeten spreken met respect en diepe bewondering over de school en de leerkrachten. Zij voelen een grote betrokkenheid bij de school. Ieder doet wat in zijn/haar vermogen ligt om de school te ondersteunen.

Natuurlijk zie ik ook verschillen tussen diverse leerkrachten. Want hoe mooi je visie ook is; het staat of hangt met de leerkracht die coach is van de groep. De een beheerst het stellen van open vragen en doorvragen uitstekend terwijl de ander daar nog wel een stap in heeft te maken. De een weet kinderen te motiveren om subliem te reflecteren, terwijl de reflecties bij de andere leerkracht nog veel verbeterd kunnen worden. De een laat de kinderen een plan bedenken voor projecttime en zich daaraan houden, terwijl de ander het vanzelf laat komen…. En dat MAG allemaal!

Ook het digitale portfolio van het kind is met de grootste zorg samengesteld. Werk van kinderen wordt verzameld. De vooruitgang wordt in het verzamelde werk en de daaraan gekoppelde gesprekken zichtbaar gemaakt. Geen testen of toetsen. Want een test kan het leren van kinderen niet verbeteren…. Dus is het onnodig om die te doen. Het leren van kinderen wordt verbeterd door de voortdurende aandacht en feedback die het kind krijgt van zijn leerkracht of klasgenoten. De aandacht en liefde die het kind voelt in deze omgeving doet hem/haar groeien…… elke dag een heel klein beetje. Ik word er stil van.

Table Twitter, de stille dialoog

Posted on by
2

Vandaag zijn we te gast op de Neighborhood school. Een mooie, opgeruimde school, ondanks dat de lokalen vol staan met materialen. Verbruiksmaterialen wel te verstaan, methodes heb ik niet gezien. 

Er wordt vandaag gewerkt met Table Twitter, eigenlijk een heel stille dialoog tussen de kinderen. Aan de hand van stellingen of foto’s gaan de kinderen met elkaar de dialoog aan…..op papier! Dus zonder te praten, te overleggen of gedachten met elkaar uit te wisselen, schrijven ze hun gedachten en meningen op papier. Klasgenootjes mogen hier op reageren, ook op papier. Een meisje zei zo mooi: ‘ik vond het fijn om zo stil te werken, ik werd helemaal niet afgeleid door andere gesprekken.’ Daar zit denk ik onderandere de kracht van de opdracht, zonder ruis met elkaar kunnen communiceren. De leerkracht hielp de kinderen waar nodig, maar het was hun proces.

Iets anders moois waar ik vandaag bij aanwezig mocht zijn was een soort zelfde opdracht. Op grote vellen papier werden stellingen over de verkiezingen en de nasleep ervan geschreven. Daaromheen stonden de vragen What do I see, what do I think en what makes me wonder. Aan de hand van deze vragen gingen de kinderen in kleine groepjes aan de slag. Zij schreven hun bevindingen op Post-its en plakten deze bij de vragen. De leerkracht hielp de kinderen die moeite hadden met de vragen, maar zei niks voor. Er werd niks opgelegd, er werden alleen maar vragen gesteld aan de kinderen. Wat denk je hiervan, wat zie je, wat zou er nog meer kunnen denk je? 

Twee prachtige voorbeelden van Student as a worker, teacher as a coach. En ik ga ze allebei in mijn rugzakje stoppen en in mijn eigen klas weer uitpakken volgende week!

Zonder oordeel kijken en luisteren

Posted on by
1

CPE
Mijn eerste bezoek aan de Central Park East elemantary school. (CPE school). Gister nog even mijn “boodschappenlijstje” ingevuld om mezelf in het kijken te structureren, nog even gegoogeld naar de school, achtergrond informatie gelezen en dan laat het maar komen! Terugkijkend op deze bijzondere dag kan ik concluderen dat ik totaal niet voorbereid was op wat ik te zien zou krijgen. Ik ging met een aantal vragen dit bezoek in en ben met enkele antwoorden teruggekomen en met nog meer vragen dan ik al had. Ik heb erg mooie dingen gezien, maar ook dingen waar ik toch wel kritisch over ben. Ik neem me dan ook voor om aan die laatste in het bezoek aan de volgende scholen extra aandacht te besteden, voordat ik mijn mening vorm.
Dat raakt ook meteen een van de mooie dingen die ik vandaag gezien heb.

De kinderen hebben na election day met elkaar gesproken over de uitkomst daarvan. De kinderen waren verbaasd, geschokt en ongerust. Alle kinderen gingen aan de slag met het schrijven van een brief aan de president. “Dear MR. Trump”, was de aanhef van elke brief. In de brief beschreven de kinderen wie ze waren, waar ze vandaan kwamen en wat ze graag deden. Ook gaven ze aan waar zij zich zorgen over maakten en wat ze hoopten dat Trump ermee zou doen, nu hij president was. In groepjes lieten de kinderen de brieven aan elkaar lezen en gaven zij verbetersuggesties aan hun klasgenootjes. De verbetersuggesties werden toegepast in de uiteindelijke brief. In het kringgesprek wat daarop volgde mochten enkele kinderen hun brieven met elkaar delen. De dingen waar de kinderen zich zorgen over maakten waren onder andere:
     Het jaagbeleid en de gevolgen daarvan op de natuurlijke habitat van dieren
     De prijzen van gas en private schools
Het daklozen probleem
De muur om Mexico
Al snel kwam het gesprek op elkaar helpen en erbij horen. Eunice hoorde elke leerling aan en liet elk argument in zijn waarde. Voor elk argument werd bedankt.

De stelling werd:
“Als een land in nood is help je dan of moeten zij het zelf maar oplossen. Is het hun probleem?”

Heel snel werd deze stelling gekoppeld aan de belevingswereld van de kinderen. Stel dat in deze school elk klaslokaal een land was en er is een overstroming in één van de lokalen. Help je dan of moeten zij het zelf maar oplossen. Is het hun probleem? De meningen waren verdeeld. Voor en tegenstanders in de groep. Voor elk argument werd bedankt en elk standpunt werd in zijn waarde gelaten. Weer werd de situatie wat aangescherpt. Stel dat de overstroming in één van de lokalen al 4 dagen aan de gang in. Het water blijft maar lopen. Help je dan of moeten zij het zelf maar oplossen. Is het hun probleem? De meningen gingen (bijna unaniem) langzaam aan naar het groepsstandpunt:
                                     “Als je in de mogelijkheid bent om te helpen, dan doe je dat!”

Zo denk ik dan….. dat heb je mooi gedaan Eunice!

En dan gebeurt het wonderlijke, het tonen van meesterschap. Eunice geeft aan dat ze morgen het tegenargument zal inbrengen, waarover de groep dan ook zal discussiëren. De kinderen kiezen pas daarna welke standpunt voor hen persoonlijk het meest zinvol/goed is.

Terugkijkend naar de CESprincipes zie ik er hier toch wel veel van terug. En dat in één les
1.       Learning to use one’s mind wel
2.       Less is more, depth over coverage
3.       Student as worker, teacher as coach
4.       Demonstration of mastery
5.       A tone of decency and trust
6.       Democracy and equity

Wat betekent deze les nu voor mij?
* Vandaag vorm ik niet meteen mijn mening!
* Ik kijk (de komende dagen) mijn ogen uit, leg mijn oor te luisteren, bekijk de dingen van
meerdere kanten en vind er pas dan iets van.
* En ik doe dat zonder oordeel
* Is dat geen mooie opbrengst voor vandaag?

 

 

Tijd en vertrouwen, zoveel tijd en vertrouwen….

Posted on by
3

De eerste indrukken op Central Park East vind ik fantastisch. Er is zoveel rust, zoveel tijd en zoveel ruimte voor de kinderen en hun leerkrachten. De tijd nemen voor allemaal, allemaal op hun eigen moment. De tijd nemen voor het gesprek, de tijd nemen om alle meningen zonder oordeel aan te horen, en de tijd nemen om bruggen te slaan tussen de grote boze buitenwereld en de (hopelijk veilige) wereld van de kinderen. De leerkrachten spreken uit dat ze vertrouwen hebben in de kinderen, vertrouwen in hun aandeel en vertrouwen in hun mening. Zoals ik het bekijk, A tone of decency and trust ten top! Ik hoop dat ik dit de kinderen in mijn klas ook kan bieden…..

Leervraag 3: Over vertrouwen en respect

Posted on by
3

Hoe kan ik ervoor zorgen dat er op onze school en in mijn team ECHT gewerkt wordt vanuit vertrouwen hebben in, en respect hebben voor elkaar?

Deze waarden staan voor iedereen hoog in het vaandel.
Dat zeggen we tenminste altijd!
Ze doen het ook zo goed op papier hè?

Maar in de dagelijkse praktijk houden we (houd ik) toch graag een slag om de arm en is  vertrouwen niet altijd vanzelfsprekend. Vertrouwen hebben betekent soms ook je (mijn) neus stoten of accepteren dat dingen anders gaan dan ik ze had bedacht. En als het anders gaat dan ik had bedacht, voelt dat dan ook OK?
Als dat niet zo voelt, wat kan ik dan doen om mijn gevoel te veranderen?

Vol vertrouwen zijn betekent voor mij ook bereid zijn om mijn neus te stoten en niet op voorhand allerhande zekerheden inbouwen. Vertrouwen hebben …. en …. daar ie weer … LOSLATEN…. Maar ook genieten als het vertrouwen dat je geeft dankbaar wordt gebruikt.  

Kan en mag ik dan ook geleidelijk aan beginnen met loslaten….
Ik word er anders zelf zo zenuwachtig van 🙂

Leervraag 2

Posted on by
2

Hoe kan ik ervoor zorgen dat leraren nog gedifferentieerder omgaan met de verschillende kinderen in hun klas?

Als leren en lesgeven persoonlijk is en leraren én leerlingen eigenaar zijn…. Wat moet ik als schoolleider dan vooral NIET DOEN en WEL LOSLATEN?  Hoe vind ik de balans tussen sturen, in control zijn en eigenaarschap daar laten waar het hoort? Wellicht is/wordt dit de grootste uitdaging. Ook het leren van leraren is persoonlijk.

Start spreading the news

Posted on by
2

Nog 4 dagen
Dan staan we klaar voor vertrek naar NYC.
Eerst een weekje vakantie en de stad verkennen, daarna de overgang in de studiereis met een twintigtal collega’s van Stichting OOG en het SKBO in de studiegroep SKBOOG goes USA. We gaan een 5 tal CES scholen bezoeken en leren over de invulling van de CES principes op deze scholen.

De grootste uitdaging en vraag die ik graag beantwoord wil krijgen in deze week is:
“Wat doen de schoolbezoeken met mij persoonlijk en met mij als schoolleider van 3 scholen?” Is dat überhaupt wel los te zien van elkaar?
Je neemt jezelf immers overal naar toe.

Ik verheug me enorm op deze bijzondere reis en vind het ook erg spannend.
Helemaal buiten mijn comfortzone in a  City that never sleeps.
Ja…. daar gaat ie bijna. Go for it!