Wat een gave reis. Wat ik hier in Amerika heb geproefd is dat je welkom bent. Het gevoel van samen zijn, iedereen is gelijk, iedereen is er voor hetzelfde doel, iedereen heeft het fijn met elkaar. Samen één voel je overal, wauw.

De Parker School is een middelbare school. Wat ik vandaag heb gezien en zeker ook meeneem naar mijn klas is de beoordeling van leerlingen op hun projecten. De assesments (de toets-opdrachten) op de Parker School worden gekozen en gegeven door de leerkracht. Zij beoordelen de projecten van de leerlingen op 3 niveaus: approaches, meets and exceeds en zij noteren feedback bij de opdrachten. Leerlingen dit kunnen verbeteren waar nodig. Deze beoordeling op niveaus komt overeen met de beoordeling zoals wij dat doen bij IPC: aanvangsfase, ontwikkelingsfase, beheersingsfase. Het geven van deze verdiepende feedback doe ik nog te weinig dus ik wil hiermee graag aan de slag. Ik wil er alleen wel voor zorgen dat ik dit ook sámen doe met het kind i.p.v. alleen maar achteraf, zoals op de Parker School. Bij het geven van feedback kan ik dan meteen gebruik maken van mijn vragen (zie vorige blog😊)

Nu alle schoolbezoeken erop zitten wil ik aan de slag in de klas. Ik heb zoveel gezien, maar ben ook kritisch geweest. Natuurlijk zijn er veel dingen die beter kunnen, maar ik vind ook dat we súper goed bezig zijn op de JFK. Het is een fijn hardwerkend team, een leuke school en nóg veel leukere kinderen. Wij maken SAMEN de school. Ik ben trots om te werken op de JFK!

There was a very warm welcome at the Mission Hill school. You can feel it when you come in. The people at the Mission Hill School care the most about the children in case of their feeling. It doesn’t matter if you didn’t continue with your program of the day. It’s about your feeling. If you feel okay, let’s do this! If it’s not, take your time and start maybe later. So.. I have to let it go.

Today I was looking for some questions I can ask children to get furhter and talk about their process. I think I found some that I can use in my classroom. 

How do you feel?

What do you need to get out of that feeling?

What do you know? 

How do you know that?

How did you know that’s true?

How did you get this information? 

What do you wanna know? 

What are your goals?

What do you need to get the goal? 

What do you need to do this?

Does it matter?

What do you wanne know more?

What do you like about…?

What did you learned?

And, what if….

Wauw, aan het begin van de ochtend hebben de kinderen ons rond geleid. De kinderen zijn hier de experts. Zij zeggen letterlijk: ‘We try to get to know ourselfs’. Dit is waar het voor mij in het onderwijs allemaal om gaat. 
Ik wil dan ook graag antwoord op de vraag hoe ik meer een coachende dan lesgevende rol aan kan nemen. 

Wat me direct opvalt is dat er ook op deze school in kleine groepen les wordt gegeven met veel begeleiding. In dit geval 9 leerlingen en 2 leerkrachten. Er is een groepje met 4 leerlingen die cookies gaan bakken. De leerkracht geeft hen al vragend de opdracht en merkt dat leerlingen kennis tekort komen. Ze gebruikt het volgende hele uur om samen met de kinderen de opdracht visueel te maken. Alles wordt stap voor stap uitgelegd wat uiteindelijk leidt tot een rekenles i.p.v. het bakken van de cookies. Geweldig om te zien! Alles wordt visueel gemaakt voor en door de leerlingen, de leerkracht ondersteund waar nodig door door te vragen. 

Ik denk meteen, dit wil ik ook! Maar hoe ga ik dit in hemelsnaam ook zo aanpakken met maar liefst 30 leerlingen? Ik wil de leerlingen meer verdieping geven en meer tot leren kan laten komen. Maar ik heb naast die 4 leerlingen nog zoveel andere leerlingen in de klas… 

Het moet kunnen! Ik ga de kinderen en de methodes waar wij mee werken meer los laten. Ik wil om te starten twee keer per week een moment kiezen om in de les met een klein groepje te verdiepen. Ik wil dit gaan toepassen bij IPC wat mooi past binnen de assesmentgesprekken, maar ook zeker bij een basisvak zoals rekenen. Om dit te kunnen realiseren moet ik in ieder geval rekening houden met de leerlingen die niet in mijn groepje zitten op dat moment. Zij moeten zelfstandig kunnen leren leren.

Over het rekenonderwijs gesproken… Wat ik vandaag continu heb gezien is dat kinderen niet schrijven maar tekenen. De leerlingen snappen wat er met de som bedoeld wordt. Je ziet hoe belangrijk het tekenen voor de kinderen is om de som te begrijpen. Het wordt gekoppeld aan de realiteit. 

Ik voel me welkom. Alle kinderen van de school zingen samen een half uur community singers als opening van de week en vertrekken dan ook al zingend maar rustig naar het klaslokaal. De sfeer is gemoedelijk.

We lopen naar boven naar de klaslokalen. Alle deuren staan open en we zijn vrij om te kijken waar we willen. 

In een klaslokaal zie ik 15 stoelen en 25 kinderen. De kinderen verwerken de instructie Spaans en rekenen aan een tafel, zittend aan een krukje of liggend op de grond. Ze zoeken een plekje op waar zij willen leren. Flexibele werkplekken. Dit neem ik mee naar Nederland: leren waar je zelf het liefst wilt leren.

Ik ga kijken in de bovenbouw bij projecttime en ik herken deze vorm van onderwijs zoals wij bij ons op school werken met IPC. 

Terwijl de kinderen aan het werk zijn vraag ik wat zij aan het maken zijn. Het wordt een poppenhuis. Als ik vraag waarom zij dit maken, kunnen zij mij hierop geen antwoord geven. Wat is het doel van de activiteit? Wat zijn ze aan het leren? Ik mis deze inzichten en hieruit maak ik op dat het benoemen van het doel heel belangrijk is om te komen tot zelfreflectie en leren.

Het aftellen is begonnen. Wat heb ik hier lang naar uitgekeken. Los van mijn reislust natuurlijk… Ik bedoel, hoe gaaf is het om dadelijk ook NY en Boston af te strepen van je bucketlist?!
Mijn doel is vooral ervaren hoe het onderwijs in zo’n grote wereldstad vorm wordt gegeven. Voelen de leerlingen in Amerika zichzelf vrijer bij het vrijheidsbeeld? Laten de leerkrachten aan de andere kant van de wereld de kinderen meer los in het onderwijs?
Het zijn allerlei vragen die rondvliegen in mijn hoofd als ik voor de klas sta en mijn IPC les geef. Ik ben daarom vooral benieuwd naar het antwoord op de volgende vragen: Hoe maken leerkrachten in Amerika kinderen gemotiveerd om eigenaar te zijn van hun eigen leerproces? Hoe zorgen zij er voor dat het kind instaat voor zijn/haar eigen ontwikkeling? En hoe zorg ik er voor dat ik als leerkracht in dat plaatje vooral coach ben in plaats van ‘vertellende’ leerkracht?

Just 4 weeks and 4 days before we go.. I’m excited!

Na twee prachtige dagen op Mission Hill en Parker School is het tijd om me te focussen op wat deze reis werkelijk betekent voor de dagelijkse praktijk in mijn klas.Wat gaat er veel door mijn hoofd. Ik heb zoveel moois gezien gezien en ervaren! Het moet nog ‘even’ een plekje krijgen.

Onderwijs krijgt hier een hele andere dimensie. Ik ben op een andere manier naar kinderen gaan kijken. Wat kunnen ze veel meer dan ik vaak denk. Heb vertrouwen in wat ze kunnen en laat los.

Ik denk wel dat ik mijn kinderen ken en dat ze elkaar kennen, maar is dat wel echt? Door naar hen te luisteren en de juiste vragen te stellen hoop ik meer inzicht te krijgen in wat hen werkelijk bezig houdt. Waar word je blij van,  wat vind je lastig, waar wil je hulp bij en en op welke manier wil je dat?                                                                                                                                                                                       Een belofte aan mezelf is dat ik tijd ga maken hiervoor.Waar kan ik lessen inkorten, waar kan ik weglaten.

Heb heus niet de pretentie de wereld te verbeteren, maar al breng ik maar een fractie van de rust, het respect en de betrokkenheid die ik ervaren heb mee terug naar mijn klas, dan ben ik een gelukkig mens. En nog belangrijker: heb ik gelukkigere kinderen.

En wat is nou een mooiere basis om tot leren te komen!