De kers op de taart. Hier leek alles bij elkaar te komen. De school ademt de CES principes. Niet alleen letterlijk zichtbaar hangend in de school, maar overal voelbaar.
Deze inspirerende reis zit er helaas op, maar eigenlijk begint het nu pas. Ons eigen proces op school gaat nu beginnen. Laten we als CES reizigers elkaar en anderen blijven inspireren!
Op donderdag zijn we gaan kijken bij Mission Hill in Boston.
Wederom prachtige inspirerende dingen gezien. Wat vooral opviel was de ontspannenheid en het plezier dat de juffen (2 en 1 stagiaire) en de leerlingen uitstraalden in de klas waar ik ben gaan kijken. Er werd ruim de tijd genomen voor het voorlezen van een boek over immigranten. Er werden inhoudelijke vragen gesteld, maar er werd ook tijd gemaakt om de leerlingen zich te laten verplaatsen in zo’n immigrant. Hoe zou jij je dan voelen? Wat zou moeilijk zijn in het begin?
Vervolgens gingen de kinderen zelfstandig werken en hadden de leerkrachten tijd voor kindgesprekken. Prachtig om te zien en te horen hoe de leerkrachten d.m.v. doorvragen de leerlingen kritisch naar hun eigen opstel lieten kijken. Niet naar het uiteindelijke product, maar wel naar het doorlopen proces.
Nog mooier was het om te horen dat de leerlingen perfect konden aangeven wat ze moeilijk hadden gevonden tijdens het schrijven. Wat beter was gegaan ten opzichte van de vorige keer (welke tips hadden geholpen). En waar ze de volgende keer op wilde letten en wat ze daarvoor van de leerkracht nodig hadden.
Een leerling gaf aan dat ze haar verhalen de volgende keer wat lekker wilde laten lopen. Nu gebruikte ze nog te vaak dezelfde woorden. Als ze synoniemen wist, dan werd een tekst boeiender om te lezen, omdat het taalgebruik gevarieerder was. Bovendien was ze van plan om langere zinnen te gebruiken en hoopte ze dat de leerkracht feedback wilde geven op de zinnen, of deze wel/niet lekker liepen. Wat een eigenaarschap!
De leerkracht gaf aan dit willen doen en zorgde die dag nog voor een synoniemenblad.
Wat ik voor mezelf echt mee neem is dat ik veel meer op proces dan op product wil gaan zitten. Student-as-worker and teacher-as-coach. Vragen stellen en de leerling het eigenaarschap geven over zijn/haar leerproces.
We hebben inmiddels twee scholen bezocht, Castle Bridge en de Neighborhoodschool.
Twee dagen vol van indrukken, inspiratie, enthousiasme en het voortdurend in gesprek gaan over onderwijs (met Amerikaanse leerkrachten, ouders, kinderen, maar zeker ook met mijn Nederlandse collega’s) lig ik moe, maar voldaan in mijn bed.
Hoe mooi om te zien:
Commitment to the entire school binnen de hele community. Ouders die bij de weekopening mee staan te zingen. Kinderen die vroeger naar school komen, omdat daar een gratis ontbijt op ze wacht. Ouders die het gesprek met ons aangaan om te vertellen wat ze van de school vinden. Rond worden geleid door de kinderen zelf. Wat een verbondenheid.
Less is more. Neem de tijd voor je lesstof. Het gaat om het proces, niet om het product. We zouden soms wel eens wat mogen onthaasten.
Student-as-worker, teacher-as-coach. Door middel van het stellen van vragen worden de kinderen uitgedaagd om tot meer diepgang en betekenis te komen. De leerling doet het zelf met een beetje ondersteuning van een stimulerende leraar. Maak ruimte voor reflectie!
A tone of decency en trust. Leraren laten vol positiviteit zien alle vertrouwen te hebben in hun leerlingen en dat wordt zeker niet beschaamd.
Een CES reis maken naar New York en Boston. Het is moeilijk je voor te stellen van wat je allemaal op de scholen gaat zien en mee maken.
Ook al heb ik veel van collega’s gehoord, die de reis al eerder hebben gemaakt. En al heb ik het nodige over de CES scholen en principes gelezen.
Onder andere over the habits of mind, waardoor je wordt uitgedaagd om vanuit een nieuw standpunt een kwestie te overzien. Je te verplaatsen in een ander en je voor te stellen hoe de ander denkt en iets beleeft.
Hoe mooi zou het zijn, als wij dit aan onze jeugd mee kunnen geven in een tijd waarin de wereld soms op zijn kop lijkt te staan. (aanslagen, geloofskwesties, vluchtelingenproblematiek) Misschien lukt het ons om de wereld alvast een beetje mooier te maken met meer begrip en geduld voor elkaar.
Imagine all the people living life in peace (John Lennon)
Strawberry Fields (Central Park NY)
Hopelijk zien we op de CES scholen mooie voorbeelden van onderlinge verbinding, gelijkwaardigheid en gelijkheid.
Voor haar 9e verjaardag heeft onze dochter een bakset gekregen voor het maken van cup cakes. Al 3 dagen gaat het erover, ze wil cup cakes maken. “Ja, zondag, want we moeten eerst nog boodschappen doen”, zeggen we. Op zaterdag is ze zelf vast aan de slag gegaan met de voorbereidingen: het boodschappenlijstje. Op het pak staan de benodigdheden en ze noteert ze op een papiertje. ’s Zondags wil ze mee naar de supermarkt met mij. Heeft haar eigen kar en laadt alles in wat er op haar lijstje staat. Eenmaal thuis wil ze meteen gaan beginnen, maar wij zijn nog met andere dingen bezig, ze moet nog even wachten, maar dat wil ze niet. “Begin dan zelf maar vast”. En ze start, helemaal zelfstandig. Eigenaarschap noemen ze dat. Project-time, maar dan thuis.
Onze zoon komt even later de keuken in. Hij wil meedoen, maar zegt: “ik kan dat niet”. Waarop ik zeg: “je kan dat NOG niet”. Dochter moet 200 gram suiker hebben en komt aan 
met een maatbeker. “Is dit 200 gram?”, vraagt ze. Onze zoon: “Dat zijn milliliters, je moet voor gram een weegschaal hebben.” Die staat hoog, dus ik geef hem even aan. En ja, ze gaan verder, samen. Einde van de middag staat er een rekje vol met cup cakes op tafel. Het enige wat ik gedaan heb is de oven aangezet en de weegschaal aangegeven.
Maar hoe zou ik dit gedaan hebben in een klas vol met kinderen? 25- 30 kinderen tegelijkertijd. Ik ben coördinator van de “vakgroep thematisch” en we gaan op school steeds meer met projecten werken, project-time in Berghem. Het staat nog in de kinderschoenen en ons team is nog aan het zoeken naar hoe dat vorm te geven, zodanig dat alle kinderen betekenisvol bezig zijn en een bijdrage kunnen hebben.
Ik ga op de CES scholen met name kijken naar dat stuk van het onderwijs, project-time. Ik hoop/verwacht dat ik na de studiereis antwoord heb op de vraag over hoe je dat aanpakt met een klas vol kinderen.
Wat neem ik mee van deze school??
In alles wat ik vandaag heb meegemaakt ben ik het meest geraakt door het feit, dat de studenten zich in hun studietijd meer en meer ontwikkelen tot een deelnemer van een democratische maatschappij.
De CES principes zijn leidend en het curriculum , de uitdagingen, de portfolio’s, zijn een weerspiegeling van dit alles.
Het vertrouwen, dat de studenten de uitdaging aangaan en zelf de koers kunnen bepalen.
De student is de driver of his OWN bus!!!!
Ook hier weer: het eigenaarschap van de student.
De leraar is de coach en de student bepaalt zijn of haar richting.
Al reflecterend de afgelopen dagen, met dank aan alle ondersteuning van de groep, kom ik meer en meer tot de conclusie, dat ik mijn focus meer hierop wil gaan richten.
⁃ vragen stellen aan het kind
⁃ Wat zijn jouw doelen
⁃ Wat zijn jouw hulpvragen
⁃ Hoe kan ik je helpen
⁃ Hoe vind je zelf, dat je jezelf ontwikkelt
⁃ Vertrouwen en verantwoordelijkheid geven
Wat ga ik doen?
Oefenen om “be kind” te zijn, vertrouwen te geven, respect uit te dragen in de diepste zin van het woord en oprecht eerlijk te zijn tegen iedereen uit mijn omgeving.
Ik ga het niet niet alleen laten horen en zien, dat ik er voor hem of haar ben, maar ik ga het kind laten “voelen” dat ik er voor hem.
Een korter bezoek vandaag, maar zeker niet minder de moeite waard. De warmte, de rust, die uitgestraald wordt. En de Ouderbetrokkenheid is geweldig.
Vandaag wederom speciaal gekeken naar de special needs. Alle leerkrachten zijn special aid gecertificeerd. Hier zie ik, dat er zowel binnen als buiten de klas gewerkt wordt met de special needs kinderen. Er wordt gekeken naar waar op dat moment de behoefte ligt.
En…het team doet het samen!
Ik ben aanwezig geweest bij een begeleiding van 2 jongetjes , waarbij geweldig zichtbaar was dat de begeleiding gericht is op het totale kind. Een van de kinderen is een kind met dyslexie. Hij heeft een flinke weerstand t.a.v. schrijven. Door middel van een spel wordt het kind positief uitgedaagd en overwint hierbij deze weerstand.
Duidelijk zichtbaar is de benadering van het “totale” kind. Het sociaal emotionele welbevinden is het uitgangspunt.
Is dat ook mijn en ons uitgangspunt? Of steken wij meteen in op het bieden van specifieke clustergerelateerde hulp en lopen we dan ook het meest essentiële voorbij?
Wat maakt dat ik me steeds afvraag, hoe ik het passend onderwijs passender kan maken?
Waarom denk ik, dat het voor het kind niet altijd echt passend is, wat ik bied? Het reflectiegesprek werkte voor mij heel verhelderend en was een eye-opener voor mij.
Heb ik eigenlijk wel echt gevraagd aan het kind, wat het zelf wil of hoe het kind de begeleiding ervaart?
Ga ik niet teveel als vanzelfsprekend uit van wat wij als volwassenen denken te weten, wat het kind nodig heeft en wat het kind een prettige manier van werken vindt?
Ga ik niet te gemakkelijk uit van allerlei aannames?
Laat ik daar maar eens mee beginnen en laat ik me daar maar eens over verwonderen!
Stel maar eens vragen aan het kind! Maak het kind eigenaar !!!
Na de hartelijke en geweldig voorbereide ontvangst kwam ik in een bovenbouwklas terecht. Ook daar was de ontvangst warm en hartelijk!
Daar was meteen al merkbaar, hoe sterk de uitslag van de verkiezingen nu een rol speelt in het leven van de kinderen en leerkrachten. Tijd hiervoor nemen past ook echt in de doelstellingen en leerdoelen van de school voor dit schooljaar. “Waar vind en zie ik/jij de identiteit van de school?”
De leerkracht had een geweldige werkvorm , waarbij de kinderen de dialoog aan konden gaan.
Het was een schriftelijke (silent) dialoog, waarbij 2 vragen centraal stonden:
Wat zijn je vragen? Waar denk je aan?
Echt alle kinderen doen actief mee.
Leervragen aan elkaar stellen…WoW!!!!
Hoe mooi is dit!
En….waar zie ik special needs kinderen? Ze zitten er gewoon!!!
Niks…uit de klas halen…kinderen halen hun hulp/begeleiding gewoon in de groep. In gesprek met de leerkracht hoor ik, dat in het verleden hier ongeveer hetzelfde gewerkt werd met hen zoals het bij ons nu is.
Echter…zoals de leerkracht ook zegt ” ALLE kinderen hebben speciale zorg nodig!! Daarom wordt de ondersteuning meer ingezet door meer handen in de klas te creëren En waar nodig krijgen ALLE kinderen de speciale aandacht, die ze nodig hebben.
Wij kijken misschien nog teveel vanuit het probleem…cluster…..
Wat we moeten doen: kijken vanuit een filosofie, dat het kind deel is van de community , het kind is een persoon en niet een persoon met een indicatie.
Hoe kunnen WIJ de zorg naar het kind toe brengen?
Puh, IK WEET HET EVEN NIET MEER!!!!!
Wow, het maakt wat los.
Het zit hem natuurlijk ook in de organisatie, maar daar draait het niet echt om….het zit hem in het fundament: hoe kijk je naar kinderen en hoe wil je omgaan met kinderen…….als MENS.
En dat is de essentie!!!! Maar ook de struggle!!!
Mijn hoofd zit er nu vol van!!!!!
Hier word ik stil van.
Gesprek met een zeer betrokken moeder.
Ouders, kinderen en ouders dragen SAMEN de verantwoordelijkheid voor de Education.
De bevlogenheid is voelbaar in elke zin, die er gesproken wordt.
Er is een intensief contact over en weer.
De “rapportage” over het wel en wee van de kinderen gebeurt middels allerlei ouder/kindgesprekken (family meetings)waarbij het kind aan het woord is, laat zien en horen, waarover het kind tevreden is en waarover het kind nog vragen of hulp nodig heeft . Dit gebeurt 2 of 3 x per jaar.
Er wordt gesproken over sociale, emotionele, creatieve en academische ontwikkeling
Er zijn education workshops, er zijn maandelijkse bijeenkomsten met ouders en leerkrachten, daarbij wordt over het onderwijs/opvoeding gesproken.
Ze maken de school ECHT samen.
Leerkrachten spreken niet zo zeer over school maar over de Community.
En..dan ben ik toevallig getuige van een gesprekje met een jonge leerling en de juf, waarbij de juf door vragen te stellen het kind een positief gevoel kan meegeven, zodat het kind weer verder kan.
Dit alles op een geweldige respectvolle manier.
Hoe mooi kan het zijn.
Leerkrachten maken steeds weer tijd voor het kind.
Het kind heeft een “voice”.
Er wordt geluisterd …zonder oordeel!!!!!
Good process makes good products!!!
Statements, die basaal, zichtbaar en fundamenteel aanwezig zijn!!
Een gesprek in de groep van Eunice raakte me dan ook diep.
Een kind maakte zich zorgen over de muur, die Trump wil gaan bouwen.
De vragen, die gesteld werden , gaven diepte aan de discussie.
Kinderen analyseerden het probleem en uit alles sprak engagement.
Daar word ik stil van!
Oh, wat ben ik benieuwd!!!
Want:
Wat kan ik in USA leren van de zorg, die er gegeven wordt aan de “special needs” kinderen binnen het groepsgebeuren en hoe kan het mij helpen om het passend onderwijs in mijn werksituatie nog passender te maken?
Ik heb hoge verwachtingen!!!!
SAAMgoesUSA 